Yosemite, revisited…

Vandaag ging Yosemite in de herkansing. En dan meer omdat we 4 jaar geleden de route om moesten gooien vanwege de Ferguson bosbrand. En hoewel er nu zelfs 2  bosbranden woeden, Oak en Washburn, konden we er wel gewoon heen. Zoals gisteren gezegd, er is wel een toegangsweg afgesloten. Wat voor ons betekend dat we, als we Yosemite willen verlaten we niet de weg vanuit ons hotel door kunnen rijden. Geen probleem hoor, genoeg andere routes. Maar dat is pas voor over een paar dagen, nu eerst vandaag.

Vandaag begon mooi rond 7 uur, rustig aan even de dagelijkse dingen doen. Waaronder even lekker ontbijten, in onze eigen keuken/woonkamer. Daarna de spullen voor vandaag ingepakt en in de auto gezet. Nu konden we naar Yosemite vertrekken, ik mocht als eerste achter het stuur, yes!!!

Het is een mooie route naar het Nationale Park, we keken allemaal onze ogen uit. Maar ik werd helemaal wild (en dat is gevaarlijk als je achter het stuur zit) toen er ineens een echte American Eagle (mensen die mij kennen weten dat dat mijn lievelingsvogel is) vlak voor onze auto naar beneden dook om daar een roadkill van de weg te plukken en daarmee weg te vliegen. Gelukkig is mijn reactie niet gefilmd maar heeft Kenzi wel een redelijke foto kunnen maken van deze gave vogel. Dus onze dag begon goed, we waren allemaal helemaal wakker hoor…

Bij de toegangspoort kregen we een krantje en kaart en we konden door. Geen America the Beautifull pas te kopen of toegang te betalen, gewoon doorrijden. We wilden naar the Yosemite Falls toe, onderweg nog een paar keer gestopt vanwege mooie uitzichten en toen waren we bij de parkeerplaats. We begonnen aan de wandeling naar de Lower Falls, klein stukje lopen maar.

De jongens waren helemaal hyper, want wat vonden ze het hier mooi. Ze konden natuurlijk ook niet gewoon op het pad blijven lopen, overal moest opgeklommen worden. Wisten zij veel wat er nog zou komen. Toen we bij de brug waren met het uitzicht op de Lower Fall zijn we via de zijkant de grote stenen, keien en boulders opgeklommen om zo dicht mogelijk bij de waterval uit te komen. Ik ben niet helemaal tot bij de waterval gekomen, maar Stephan en de jongens wel. Bij Kenzi is goed te zien dat hij op freerunnen zit maar ook Lars is niet bang en weet zich goed te redden. Toen we weer bij elkaar waren waren ze zo enthousiast, dit was precies wat ze wilden.

Nu hebben we de auto weer gepakt en op de parkeerplaats van Yosemite Village neergezet. Van daar zijn we naar het bezoekerscentrum gelopen om wat info te halen en voor de jongens stempels in hun NP-paspoorten en ook nog magneetjes voor ons. Daarna hebben we de gratis shuttle gepakt die door de vallei rijdt. We zijn uitgestapt bij Curry Village, want er moest nodig geluncht worden. Heerlijk weer dit hoor, midden in de natuur. Tussen de gigantisch brutale eekhoorns, we waren drukker met die beesten verjagen dan dat we konden eten. Maar uiteindelijk waren de magen gevuld en konden we weer verder. We wilden met de shuttle naar Mirror Lake (eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik dat wilde, iets met reflectie en foto´s maken).

Bij de halte uitgestapt en door op naar het meer, was toch nog een dikke mijl lopen, gelukkig niet alleen maar in de zon. Maar we hadden het allemaal wel zwaar, er is goed wat water door gegaan. Uiteindelijk kwamen we aan bij het meer, het stond al aardig droog en DE foto heb ik niet kunnen maken, er waren teveel mensen in het nog aanwezige water, waardoor er teveel rimpels op het water stonden. Maar toch een mooi plekje om even geweest te zijn. De jongens lekker met de blote voeten het water in, ik fotograferen en Stephan had een nieuwe vriend gemaakt. Later bleek waarom hij met die man aan het kletsen was. Die man wees Stephan op een ratelslang, YAK!!! Ik heb ook nog even snel de kop en de ratel gezien, ik was me al zo bewust van de mogelijke plekken waar die enge beesten zouden kunnen zitten, nu ik echt wist dat er ook eentje zat vond ik het toch echt een stuk minder leuk, haha… Maar even later was ik het al weer vergeten, want er was een mooie libelle te poseren voor mij, wat geweldig zeg!!!

Het werd zo langzamerhand wel tijd om weer terug te gaan naar de bus. We namen een andere weg terug, we liepen nu over de gewone weg. Gelukkig is het hier niet zo druk, dus was niet echt storend. Wel kwam er 2 keer een Ford F-150 langs van de NPS. Kenzi stond op een steen en salueerde naar de beste man, deze man vond dat volgens mij wel grappig en salueerde terug. Kenzi helemaal blij. En weer door.

Eenmaal bij de bushalte aangekomen hebben we nog wel een kwartiertje gewacht op de bus, maar toen die er eenmaal was waren we ook zo weer bij de parkeerplaats. Daar hebben we eerst  al onze lege waterflesjes gevuld en de camelbags van de jongens ook. Die gaan straks allemaal in de koelkast, hebben we morgen heerlijk koud water. Voordat we weer terug waren bij het hotel waren we 1,5 uur verder. Waarvan we maar hooguit 20 minuten in de plaatselijke supermarkt hebben gelopen. Hier werd Stephan ineens helemaal blij en hyper, ze hadden hier General Sherman IPA in de koeling. Deze heeft hij 4 jaar geleden in Visalia gehad in een restaurant aldaar. En daar heeft hij het nog steeds over, over hoe lekker die wel niet was. Hij heeft zelfs van alles geprobeerd om het naar Nederland te krijgen. Dan snappen jullie wel dat hij nu helemaal happy is.

Bij het hotel aangekomen wisten de jongens niet hoe snel ze hun zwembroeken aan moesten trekken, ze wilden zwemmen. Maar alleen als papa en mama ook mee gingen, eerder niet. Dus, toen wij eindelijk ook klaar waren, zijn we naar het zwembad gegaan. Dit is een behoorlijk groot complex met veel gasten, dus het was ook druk bij het zwembad. Het is niet anders… De jongens hebben zich heerlijk vermaakt en hebben even kunnen afkoelen. Maar ik vond het zo langzamerhand wel tijd worden om te gaan eten. Dus hup hup, zwemspullen uit en gewone kleding aan. We wilden eten bij het restaurant wat hier bij de lodge zit. Dat kon gelukkig ook, we hebben heerlijk gegeten en konden rollend naar huis zo vol zaten we. De jongens zijn gelijk naar de kamer gegaan en Stephan en ik zijn nog even naar de Mercedriver gelopen. Nu zitten we op de kamer, worden de kasten open getrokken op zoek naar chips alvorens we gaan slapen.