Wat een boel water…

Goedemorgen weer, deze ochtend begon voor mij zo tegen 7 uur. Omdat we een behoorlijke wandeling gepland hadden voor vandaag wilden we op tijd weg. Dus ik ben er maar uit gegaan, de rest sliep nog. Ik heb voor Kenzi en Stephan koffie gehaald bij de lobby. Het duurde even voordat die opgedronken werd en toen was het nog niet lekker ook… Maar goed, volgende keer beter. We hebben gepoogd alle plichtplegingen zo snel mogelijk te doen. Helaas hadden de jongens bepaald geen haast en was het al na 8 uur dat we in de auto zaten.

De route naar het park is al bijna bekend, maar duurt toch wel lang. Bij de ingang moesten we nu wel alles laten zien (onze reservering en legitimatie, verder niet hoor) en konden we ook de America The Beautifull Pas kopen. Deze kost $80,00 en daarmee heeft 1 auto 1 jaar lang toegang tot alle nationale parken in de USA. Als je bedenkt dat de toegang voor bijvoorbeeld Yosemite al $35,00 is en we daar meerdere dagen heen gaan en dan ook nog meerdere dagen naar andere Nationale Parken, snappen jullie wel dat dit de moeite waard is. Het duurde wel even voordat we hier weg waren, de auto´s voor ons hadden bepaald geen haast. Gelukkig is dit alles in een geweldig mooie omgeving.

Toen we eenmaal binnen waren zijn we in 1 streep doorgereden naar Curry Village, waar we de auto wilden parkeren en dan met de shuttle verder zouden gaan. Die shuttle liet behoorlijk op zich wachten, maar uiteindelijk kwam er eentje. Die zette ons bij Happy Isles er weer uit, want daar was de start van onze wandeling. We wilden eigenlijk vanaf Glacier Point naar beneden hiken. Maar de weg ernaar toe is dit hele jaar afgesloten. Dus dat ging ´m niet worden. Maar deze hike kan je dus ook vanaf beneden beginnen en dan naar boven. Maar dan moet je dus ook weer naar beneden. En enkele reis is al zo´n 6-8 uur lopen. Wij hadden bedacht om in ieder geval tot Vernall Fall te lopen en als we nog puf zouden hebben zouden we doorlopen naar Nevada Fall. Al vrij snel na de start van de hike werd mij duidelijk dat we niet naar Nevada Falls zouden hiken. Wat een pittige hik zeg.

We zitten natuurlijk op behoorlijke hoogte, plus dat het heel warm is en dat onze (lees: mijn) benen het stijgen en dalen niet gewend zijn, maakte dat we regelmatig moesten stoppen. Gelukkig wilden de jongens ook vaak stoppen, haha… Maar, eerlijk, het was wel een hele mooie hike. We passeerden de brug met uitzicht op Vernall Falls, dat leverde al leuke plaatjes op. Na een behoorlijke klim kwamen we bij de trappen aan, 600 treden zei Stephan. Eerst dacht ik, dat is een welkome afwisseling, nu hebben mijn kuiten wat rust, nu kunnen de bovenbenen aan het werk. Maar na een poosje was ik dat ook wel zat. Ik voelde me ook echt niet goed, mijn benen trilden de hele tijd, alsof ik moest eten zeg maar. Maar ik had echt genoeg gegeten en ook gedronken (en dit keer alleen maar water), dus dit lag gewoon aan dat mijn benen wat klimmen betreft niets gewend zijn.

Gelukkig waren we na die dik 600 treden boven, waar ik nog bijna onderuit ging, maar mezelf redelijk wist te herstellen. Nu hadden we mooi uitzicht op de waterval, wat schitterend zeg. Gelukkig staan er hekken voor bij de waterval zelf, kunnen er geen mensen overheen klimmen en naar beneden vallen. De jongens waren niet eens bij de waterval zelf geweest, die gingen gelijk naar het gedeelte waar ze veilig het water in konden. Lekker klimmen over de grote keien die in het water liggen. De hele zware hike was alweer vergeten, dit is wat ze leuk vinden!!! We zijn allemaal op een grote kei gaan zitten en hebben onze schoenen en sokken uit gedaan en zijn lekker met de voeten in het (koude) water gaan zitten.

Stephan en ik hebben zo een hele poos gezten. Lars en Kenzi niet hoor, die gingen op de blote voeten verder met klimmen en klauteren. En ja, de keien zijn glad, dat heeft Kenzi geweten hoor. Daar ging meneer, gelukkig niet pijn gedaan, zelfs zijn ego niet. Hij lag helemaal in een deuk en met hem wij ook… Hij had zijn kleren mooi nat, helemaal niet vervelend met dit mooie weer denk ik. We hebben na een hele tijd onze schoenen maar weer aangetrokken en zijn nog een stukje verder gelopen. Want het leek wel of daar een natuurlijke glijbaan was, dat leek Kenzi wel wat. Uiteindelijk samen met Lars daar naar beneden en daar staan kijken. Maar Stephan en ik vonden de stroming toch te hard en wilden niet dat ze er af gingen. Dus kwamen ze weer naar boven, waar we heerlijk op een grote rots onze bammetjes hebben zitten eten. Daarna zei Kenzi dat hij toch echt nog wilde zwemmen in het water. Dus hij weer naar beneden, Lars er achteraan en voor we het wisten sprong Kenzi met kleren en al het water in, dussss….. Hij zwom naar de overkant, had daar een natuurlijke glijbaan met minder stroming gevonden en ging daar af. Na een poosje had Lars al zijn moet bij elkaar verzameld en ging daar ook naartoe. Gelukkig had Lars wel zijn T-shirt uitgetrokken. Ze hebben zich daar mooi even vermaakt en na herhaaldelijk roepen kwamen ze weer bij ons, helemaal vies maar dat konden we er op een andere plek wel afspoelen. Lars was nog gevallen en klaagt nog steeds over zijn pols dus die zal wel licht gekneusd zijn denk ik.

Nu konden we de terugweg weer beginnen, vond ik de heenweg pittig. De terugweg was zwaar en ook nog eng. Mijn benen waren er echt helemaal klaar mee, maar ja, ik moest wel terug. Ook nu weer regelmatig stoppen, water drinken en de benen even laten bekomen. Dan weer verder. Met het vooruitzicht dat we in de auto weer zouden kunnen zitten hebben we het gehaald en waren we redelijk snel weer bij de bushalte. De bus liet weer behoorlijk op zich wachten en de eerste bus die kwam zat zo vol dat we dachten laat die maar gaan. Dus de volgende bus maar genomen en na een paar haltes waren we weer bij Curry Village bij de auto. Daar hebben we allemaal een halve koek gegeten (want we hadden er nog maar 2) en verder snoepen in de M&M´s.

Met de auto weer naar het hotel waar we naar het zwembad gingen, want dat vinden de boys nog steeds leuk. Nu was het extra leuk, want er waren 2 jongetjes van Kenzi´s leeftijd die wel mee wilden spelen. Volgens mij hebben ze zich wel een uur vermaakt met z´n 4-en, Ondertussen hebben Stephan en ik om de beurt even al het zweet afgespoeld onder de douche. Pfoe, dat was wel nodig, ik proefde gewoon zout om mijn mond. De jongens waren inmiddels al weg en met veel moeite kregen we die van ons ook mee. We wilden vandaag pizza ophalen om te eten in onze kamer. Dat betekende in de auto en 7 mijl rijden want daar zat de pizzeria. Daar eten besteld en even wachten. Zo ineens hoorde Kenzi een heel bekend nummer, Deutschland van Rammstein. Dus hij blij, wij blij en toen balen, want de pizza was klaar. Maar hoe hilarisch dat je zo random (uitspraak van de jongens) ineens Rammstein hoort in Amerika… Ach ja…

De pizza smaakte heerlijk, was heel rijkelijk belegd en achteraf hadden Stephan en ik voldoende gehad aan de kleinste pizza, we hadden de medium besteld. Ik heb de mijne maar half op gekregen, Stephan 1 stukje meer dan mij. Lars en Kenzi hadden de kleinste pizza en Kenzi heeft 1 stukje gegeten en Lars heeft 1 stukje laten liggen. Dus die hadden wel met 1 pizza afgekund. Maar goed, dat weet je niet van tevoren. Nu nog even een beetje chillen en bedenken wat we morgen willen doen en dan straks weer lekker naar bed…