We stonden er voor in de rij…

Vanmorgen begon alweer vroeg. Iets tegen zessen waren Lars, Kenzi en ik wakker. Ik ben maar even verder gegaan met het reisverslag en de jongens hebben nog even gebruik gemaakt van het meestal wel, maar soms niet aanwezige WiFi-signaal. Stephan werd ook wakker, ik denk van ons geklets en heeft gelijk een taxi geregeld voor later. De jongens zijn begonnen aan de druiven die we hadden omdat we niet wisten wanneer we zouden kunnen ontbijten.

Om 8 uur waren wij uitgecheckt en reed de taxi voor, mooi voor elkaar zo. De beste man heeft ons binnen een half uur naar de autoverhuur gebracht. Daar werden we, na even zoeken en wachten tot we aan de beurt waren, geholpen door de employee of the month. Wat had die er een zin in zeg, mopperen op anderen dat ze door moesten werken, ons onnodige dingen vragen… Heel bijzonder typje, maar goed al snel mochten we door de auto ophalen. Helaas, de Chevy Suburban die voorgereden werd was niet voor ons. Ook mochten we niet kiezen, zoals we gewend zijn. Nee, we mochten de, zo niet Amerikaanse Nissan Armada meenemen. Best mooie auto hoor en heerlijk ruim en ook een V8, dus we mogen niet klagen. Maar we hoopten toch een beetje op die Chevy Tahoe die een paar plaatsen verder stond. Het is niet anders, we gaan ons hier echt de komende weken mee redden, wat een ruimte heeft deze…

Toen konden we op pad, op naar Twin Peaks, genieten van het uitzicht. Maar wacht, wat is dat witte in de lucht? Waardoor we niets kunnen zien? Is er nu alweer mist in San Francisco? Wat jammer zeg, echt niets te zien. We wisten niet eens of we aan de goede kant stonden te kijken, toch jammer… Maar Kenzi kan een dingetje van zijn bucketlist strepen, hij heeft wolken gevoeld. Het was koud zei hij, hahaha…

Nu eerst op zoek naar eten, Kenzi voelde zich echt zo niet lekker. Hij is heel erg moe, verbrand in zijn gezicht en wat misselijk. Hmmm, die klachten ken ik, heb ik ook eens gehad, hij heeft toch geen zonnesteek? Eerst maar wat eten erin, kijken hoe het dan gaat. Gelukkig, na wat zoeken een Safeways gevonden, daar hebben we allemaal wat lekkers uitgezocht en toen konden we `on the road.`

Kenzi knapte al snel op, zou het dan toch alleen wagenziekte zijn geweest door te weinig/geen eten? Het lijkt er wel op. Al snel kwamen we in de file en in file bleven we bijna de hele dag. Al snel kwamen we bij San Leandro, waar we naar de Walmart gingen. Yes, eindelijk, volgens de jongens, nu kon het beginnen. We hebben daar ook even goed huisgehouden en toch niet het hele lijstje af kunnen strepen. Want er was geen versafdeling, dus geen brood en fruit voor ons. En dat was toch echt heel erg noodzakelijk, want de komende dagen (dachten we) geen supermarkt in de buurt.

Omdat de WiFi van de Walmart mijn telefoon gelijk herkende (home is….) de dichtstbijzijnde bakker opgezocht. Daar naar toe gereden, komen we op een industrieterrein uit. Stephan wilde al omdraaien, dit is niet goed zei hij. Ik zei, volgens mij wel hoor, kijk maar!!! En ja hoor, daar zat een bakkerij, waarschijnlijk bij de `fabriek` aan. Hier verkochten ze een heleboel heerlijks, maar geen brood. Hier hebben we weer allemaal wat lekkers uitgezocht om in de auto op te eten, we moesten toch alweer lunchen. De dames daar wisten ook geen echte bakkerij in de buurt.

Dus op naar Pleasanton, want Stephan dacht dat daar wel een Walmart zou zitten. Die konden we niet vinden, dus toen we eenmaal een andere supermarkt gevonden hadden (fruit hadden we ondertussen al ergens gekocht) waar we de laatste 3 broden hebben meegenomen. Niet het brood dat we wilden, maar dan hadden we tenminste wat. Nu weer aansluiten in de file. Het was inmiddels al half 3 geweest en we moesten nog 3 uur rijden. Die 3 uur werden er uiteindelijk 4. De file hield uiteindelijk wel op hoor, maar het was gewoon een lange rit, ook omdat we niet de geplande weg konden rijden. Die was namelijk afgesloten in verband met de bosbranden. Maar goed, de route werd alsmaar mooier en toen we eenmaal Yosemite NP in waren was het helemaal mooi. Wat indrukwekkend, al dat graniet. Wat genieten zeg. Maar goed, we wilden nu vooral naar het hotel toe. En dat is gelukt, het ging Kenzi iets te langzaam, want meneer moest ontzettend nodig naar de wc.

Dus toen we er eenmaal waren is hij naar de wc gegaan, terwijl de rest ging inchecken. Eindelijk een vriendelijke man die ons te woord stond, wat fijn. Inchecken was zo voor elkaar en toen konden we alles naar boven sjouwen, naar kamer 109. Daar deed ik de deur open en zag alleen maar een hele ruime woonkamer en keuken, WTF hebben we geboekt? Toen we binnen kwamen bleek dat er ook nog een hele ruime slaapkamer was, onze monden vielen open. Wat een mooie kamer zeg en hier mogen we 4 nachten verblijven? Wat een luxe!!!

Nadat we alles naar boven hadden gebracht zijn we eerst gaan eten in de Bar&Grill. Daar zagen we ook weer mensen uit het vliegtuig, wat grappig… Na het eten is Kenzi gelijk naar bed gegaan, die jongen is nog steeds zo moe. Lars gaat nu ook naar bed toe. Maar ik ga proberen om het vandaag wat langer vol te houden, die jetlag moet er nog wel uit…