Reisverslag 2016

3 april 2020 - Zwolle, Nederland

USA 2016

Het is de bedoeling dat we gaan vliegen op Las Vegas, daar hebben we 1 volle dag om even bij te komen van de lange reis. En dan gaan we de camper ophalen. Ja, jullie lezen het goed, deze luxe-dieren hebben een camper geboekt.

En wel bij Roadbear RV, een 23-26ft camper...

De vluchten zijn ook al geboekt, we vliegen met British Airways, een eerste keer voor ons. We hebben dan de overstap op Londen Heathrow en vliegen daarna in 1x door naar Las Vegas. Alwaar we onze auto ophalen, voor 2 dagen. Bij Alamo een fullsize SUV (we hopen natuurlijk weer op een Chevy Suburban net als in Florida ;-)

Ook hebben we de hotelovernachtingen in Las Vegas al vastgelegd, we slapen in de Tuscany Suites & Casino. Niet op de strip, maar wij wilden niet zo'n super mega groot hotel waar je verdwaald. Dus we hopen dat dit iets kleinschaliger is. En niet een hele verkeerde prijs, via Hotwire geboekt.

En ook hebben we de camping in Moab al gereserveerd, we konden nu nog zelf onze plek uitzoeken namelijk...

Op de kalender staan nu de datums waarop we de campings in de Nationale Parken vast kunnen leggen. Dit kan een half jaar van te voren. En ik las al dat het tegenwoordig ook wel verstandig is om wat vast te leggen, anders ben je heel lang aan het zoeken. En daar hebben we dan geen zin in.

Onze route in het kort: Las Vegas, Grand Canyon NP, Page, Moab, Capitol Reef NP, Bryce Canyon NP, Zion NP, Valley of Fire SP en dan weer Las Vegas

We hebben een rustige route, niet te lange afstanden en meestal meerdere nachten op 1 plek. Hierdoor hopen we dat het voor de jongens te behappen is en dat ze daardoor kunnen genieten van al het moois dat we gaan zien. We hebben de vlucht, de camper en de auto geboekt bij Tioga Tours, de rest doen we zelf.

We houden jullie hier weer op de hoogte van de vorderingen in de voorbereiding en natuurlijk het (zoveel mogelijk) live verslag als het eenmaal zover is. We hopen dat jullie dan ook weer massaal zullen reageren, dat is namelijk erg leuk...

"Ik doe het gewoon, nog 40 dagen en dan gaan we...

We hebben in de tussentijd al van alles geregeld, bijna alle campgrounds zijn gereserveerd. ESTA-formulieren zijn ingevuld en we zijn (voorlopig) goedgekeurd en we mogen dus het land in.

We kijken bijna dagelijks naar de route, afstanden, wat kunnen we het beste wanneer doen. Wij weten graag van te voren waar we aan toe zijn (vandaar ook al de gereserveerde campgrounds). Maar die eerste dag met de camper blijft een groot vraagteken tot het zover is. We weten dan pas hoe ver we gaan komen die dag, waar we kunnen overnachten, waar we het beste de boodschappen kunnen doen enz. enz. enz. En ja, dat blijft moeilijk voor ons, we halen ons allerlei scenario's in het hoofd en dat heeft natuurlijk helemaal geen zin (weten we ook wel :-P ) .

Neemt niet weg dat we er ontzettend veel zin in hebben, we verheugen ons er op om 's avonds voor onze camper te zitten met een biertje en/of wijntje, jongens lekker aan het banjeren over de campground, lekker BBQ-en, vuurtje stoken enzo...

We hopen dat jullie ons weer ""massaal"" gaan volgen. En we zouden het ontzettend leuk vinden als jullie nog massaler gaan reageren, er is namelijk niets zo leuk om 's ochtends de website op te starten en jullie reacties te lezen. Nou ja, niets zo leuk....

Vandaag gaat de reis al een beetje beginnen. We vertrekken naar Schiphol/Hoofddorp. Maar Stephan moest vandaag eerst nog werken. Gelukkig wel thuis en niet ook nog naar Leeuwarden. Terwijl hij daar “druk” mee was hield ik me bezig met het pakken van de koffers, het opruimen van de laatste dingen en het wegbrengen van onze logés. Ik weet niet wie er het drukst was.

Maar goed uiteindelijk legde Stephan het werkbijltje erbij neer en konden we de koffers in de auto leggen. Nog even wachten tot opa en oma er waren, die zouden ons naar het station brengen. Dat hebben ze ook gedaan. Op het station hebben de jongens nog een stukkie op de openbare piano gespeeld (ik zeg, we hebben twee talentjes in de familie). De trein kwam mooi op tijd aan, op het perron kon ik alvast mijn Engels oefenen en zo zaten we dan ook snel in de trein. En, geheel tegen mijn ervaringen in, ging alles in de trein voorspoedig. We hadden wel één mega stuiterbal bij ons, we houden ons hart vast voor de vlucht van morgen. Maar dat zien we morgen wel weer.

We zijn dus zonder vertraging aangekomen op Schiphol. Daar hebben we eerst een hapje gegeten, goed begin van de vakantie, we aten bij Burger King. Daar maken ze betere hamburgers dan bij restaurant de Gele Bogen, maar daar heb ik dan weer liever de frietjes van (ach ja, je kan niet alles hebben). De buikjes zaten in ieder geval goed vol. Toen op naar de hotelshuttles, daar konden we even heerlijk in het zonnetje op de bus wachten. Dat duurde niet lang en toen zaten we in de bus en met een kwartiertje waren we ook bij het hotel. Het inchecken in het hotel gebeurde heel professioneel door een naamgenoot van Stephan. En zo waren we binnen vijf minuten in onze kamer.

Even beetje bijkomen en op naar buiten, want ook hier in de buurt zijn caches te vinden (tja, nieuwe hobby van ons met dank aan Marco en Ankie). We hebben er eentje gevonden, de rest was te ver weg en Kenzi moest toch echt naar bed. Die heb ik net onder de wol gestopt en nu zit ik op de gang voor onze kamer dit verslag te typen. Ik verwacht dat we Lars zo naar bed gaan brengen en dat wij niet veel later volgen.

Morgen gaat de grote oversteek plaatsvinden. We hoorden dat de shuttle niet veel vertraging oploopt van de extra controles, dus we hoeven niet heel veel vroeger naar Schiphol. Ook zijn we al ingecheckt voor beide vluchten en hoeven we alleen de bagage af te geven. Stephan heeft ook Roadbear al gebeld voor het ophalen van onze camper. En waar wij verwachtten dat we dat op zijn vroegst ‘s middags om 13.00 uur konden doen, mogen we maandag om 8.00 uur de camper al ophalen. Valt onze hele planning op een positieve manier in het water, hahaha.

Uitspraak van de dag: Kenzi in de trein, kijk mam, we zijn al bij Dinoland!

Dat was lekker wakker worden, twee gezellig kletsende jongens in het bed naast je. Lars zat aan Kenzi te vertellen dat we vandaag weer met de bus zouden gaan en dan met het vliegtuig. We wilden de shuttlebus van 7.40 uur hebben zodat we bij enige vertraging toch nog tijd zat zouden hebben. We hadden geen vertraging en waren mooi op tijd op Schiphol. Het droppen van de luggage was ook zo gedaan. Op naar de douane, jeetje, wat is het hier veranderd zeg!!! We herkenden het allemaal niet weer. Maar wel netjes geregeld allemaal, hier ging ook helemaal geen tijd verloren, wat loopt het lekker zo. De jongens moesten ook door de bodyscan, dat ging ook goed. Daarna paspoortcontrole en op naar het ontbijt. Want ik had wel trek en ook Kenzi liep al te klagen dat hij honger had. Dus we hebben even lekker een hapje gegeten, wat Pokèstops mee gepakt. En toen was het ineens ook al tijd om naar de gate te gaan. Bij de gate hebben we lekker naar de vliegtuigen zitten kijken. Maar het boarden begon ook vrij snel.

We waren als een van de eersten aan boord en we zaten 2 om 2 met ieders nog een vreemde naast ons. De dame naast mij was een praatgrage Texaanse vrouw, ze kwam uit Athene waar ze met een groep had geholpen bij de vluchtelingen die daar nog steeds in grote getale binnen komen. Ik vond het wel gezellig. Zoals verwacht was dit een gevalletje stijgen en landen, we waren dan ook zo in London Heathrow. Voordat je dan op je plek bent, jemig. Eerst met de bus naar de juiste terminal, toen nog een half uur lopen voordat we bij de security check waren. Eerst de controle van de handbagage, Lars en Stephan werden er uit gepikt voor extra controle. Die kregen nog een bodyscan (Kenzi boos, hij wilde dat ook). Stephan was goedgekeurd en moest doorlopen en Lars moest nog een extra check. Ik vond het zielig maar hij had het er zelf niet moeilijk mee. Hij werd nog gefouilleerd en ze gingen nog met een doekje langs zijn schoenen (controle op drugs ofzo?) Maar goed dat hij zo rustig is dan, hij liet het allemaal gebeuren.

Nu zitten we te wachten tot we verder mogen. Net lunch gegeten bij Pret-a-Manger en nu zijn de jongens al ruim 1,5 uur aan het donderen in een soort Djambo kidsplay in het klein. We hopen dat ze zo moe zijn dat ze nog een paar uurtjes slapen. Voor nu laat ik het hierbij. Later de rest van het verslag.

Het is nu kwart over 12 ‘s nachts Las Vegas tijd, Kenzi ligt in bed te roepen en Lars staat zijn tanden te poetsen. Bij jullie is het nu kwart over 9 ‘s morgens. Wat kan ik nog zeggen over deze dag. Het boarden voor de lange vlucht ging ook goed en het enige wat mij tegenviel was dat de vlucht zo lang duurde. Ja, ik had me daar wel op ingesteld, maar die laatste 4 uur waren pittig. Gelukkig hebben de jongens zich super goed gedragen. Kenzi heeft bijna 5 uur van de 10 uur geslapen en Lars ruim 3 uur. Ook Stephan en ik hebben nog een beetje geslapen. Maar het is dan net als bij een bevalling (haha, leuke vergelijking), als je er eenmaal bent ben je de vlucht zo weer vergeten. Bij de douane ging het ook voorspoedig, geen al te lange rij en we konden ook het land in. We hadden een vriendelijke officer en dat is ook vaak wel anders. Bij de customs was zelfs een toffe vent die Lars superman noemde (vanwege zijn T-shirt) en Kenzi een box gaf. Daarna de koffers ophalen (1 koffer heeft de sloten lam) en op naar de autohuur. Hier konden we via zo’n selfservicezuil alles regelen. Hij spuugde nog net niet de auto uit. We hadden wederom een fullsize SUV gehuurd, deze keer een Ford Explorer in het zwart (lijkt heel erg op de Suburban van 2 jaar geleden, behalve dan de kleur).

Nu op zoek naar het hotel, hoewel het niet heel ver weg is van het vliegveld waren we toch al gauw 3 kwartier verder voordat we bij het hotel waren.  Daar konden we snel inchecken en naar onze kamer. Snel de boel geïnstalleerd en even naar Mimmy’s Cafë for a quick bite. Daar hebben we allemaal pancakes gegeten de een wat meer dan de ander. Nu liggen de jongens allebei te keten in bed. Zo maar proberen wat slaap te pakken.

Maar ik kan je zeggen: hè hè, we zijn weer thuis...

Uitspraak van de dag: Kenzi, nadat we in Las Vegas waren geland: wanneer gaan we weer naar huis?

Dat is wel even wennen…

Die temperaturen dan, dat waren we in Nederland niet gewend, 39 graden Celcius met gemak. Maar ja, dan moet je maar niet hier heen gaan.

Laat ik even bij het begin beginnen, vannacht/vanochtend om vier uur was ik al even wakker. Gelukkig kon ik vrij snel de slaap weer pakken en zo werd ik om vijf uur wakker. Ik hoorde in het andere bed ook al iemand woelen en zuchten. Dat was Kenzi, die was duidelijk ook al wakker, maar wilde het eigenlijk nog niet volgens mij. Maar na een half uurtje heb ik hem maar bij ons in bed genomen (kan zat want: Kingsize) zodat Lars lekker nog even kon slapen. Niet veel later was Stephan ook wakker en rond half zeven zijn we wat gaan aanrommelen in onze kamer. Stephan douchen, ik douchen, Kenzi rondrennen en Lars nog steeds geen reactie. Hmmm, dat vonden we een beetje eng. Maar eens kijken of hij nog wel ademde. Gelukkig dat deed hij nog wel. Maar wakker worden was erg moeilijk en daar ging dan ook een hele tijd overheen. Hij vertelde dat hij gisteravond nog een poos had wakker gelegen. In de tijd dat hij zich ging aankleden ging ik naar de receptie om het weblog te uploaden (heerlijk weer om jullie reacties te lezen). Toen we terugkwamen (Kenzi en ik) kwamen Lars en Stephan er al aan.

Hup, de auto in en op naar Denny’s voor een ontbijt(je). De jongens gingen verder waar ze gisteravond gebleven zijn, met de pancakes. Lars 3 stuks die bijna helemaal opgingen. Kenzi heeft 1,5 van de 2 pancakes laten liggen, maar hij heeft dan weer wel het ei, de sauceges en bacon van hemzelf en Lars op. Moet zeggen we hebben heerlijk gegeten, maar beter niet elke dag.

Na het ontbijt op naar de outletmall om te shoppen. Heerlijk met die hitte, lekker die koele winkels in. Bij de eerste winkel is Lars gelijk geslaagd voor Heely’s. Hij heeft bij Hot Topic (vet coole winkel, niet alleen de temperatuur) nog een puzzel gekocht van Pokèmon. Bij de GAP hebben alledrie mijn mannen nog T-shirts gekocht en ik kwam er bekaaid vanaf (helemaal niets gekocht). Toen waren we er wel klaar mee en gingen we naar de Walmart.

Dat was een hele beproeving voor ons alle vier. De jongens waren helemaal wild en wij waren daar niet van gediend, lastige combi. Maar uiteindelijk met Kenzi in het wagentje en Lars met een zere voet, winkelwagen overheen gereden, waren ze wel weer wat rustiger. Zo hebben we de meeste boodschappen voor in onze camper gehaald en konden we nergens zwembandjes vinden voor Kenzi. We zijn nog bij een paar andere winkels geweest, maar ook daar niets te vinden. Dan maar zonder zwembandjes zwemmen dachten wij. Maar eerst nog even bij het winkeltje in ons hotel gekeken. En warempel, die hadden ze nog wel. Gelukkig, anders had Kenzi niet zo lekker kunnen spelen als hij nu heeft gedaan. Niet zo’n waterrat als zijn broer, maar ook zeker niet bang. Ik vond het wel heel koud, had echt kippevel, brrrrr. Eenmaal uit het water was ik zo weer opgewarmd.

Toen de rest ook uit het water was zijn we ons gaan omkleden en zijn we naar de Outback gereden om even een hapje te eten. We zijn nog niet de strip opgedraaid of het was wel heel stil op de achterbank, ja hoor, Kenzi in slaap gevallen. Toen we bij het restaurant aankwamen was hij snel weer wakker, maar duidelijk heel erg moe. En Lars klaagde over dat hij het koud had en dat hij buikpijn had. Ze hebben wel wat gegeten, maar niet veel. Op de terugweg was Kenzi vrij snel weer in slaap en vlak voor we bij het hotel waren was Lars ook vertrokken. Dus in de kamer hebben we ze gelijk in bed gelegd. Wij zijn nog wat aan het rommelen terwijl zij lekker liggen te pitten. We gaan nu de boel zoveel mogelijk inpakken, morgenochtend om 8 uur worden we bij Roadbear verwacht. Alles wat nu gepakt is hoeven we morgen niet meer te doen.

Uitspraak van de dag: Lars wilde graag een paar Hot Wheels (van die autootjes) en dat mocht, zegt Kenzi: ik wil ook Rot Wheel autootjes.

Het is bloedjeheet…

Dat hebben we vandaag regelmatig gehoord van Kenzi.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Vannacht werden we allemaal om vier uur wakker, eerst was er een gek zijn kamer aan het verbouwen. Toen hij na een minuut of vijf klaar was ging er een één of andere generator aan, naast onze kamer. Die hield het een kwartier vol. Toen konden we allemaal de slaap niet vatten. Lars en Kenzi gingen liggen kletsen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dus heb ik Kenzi naast Stephan gelegd en ben ik naast Lars op de slaapbank gaan liggen. Toen hebben we toch allemaal nog lekker geslapen. Ik was rond half zeven wakker, ben me gaan aankleden en toen ik helemaal klaar was waren Stephan en Kenzi ook wakker. Ik ben ontbijt gaan halen en toen ik terug was was Lars ook wakker. We zijn gaan eten als een malle de boel in de auto pakken en volle vaart naar de camperverhuur.

We waren een kwartier te laat, maar dat maakte niet uit. De beste man heeft ons alles uitgebreid en duidelijk uitgelegd. En zo geschiedde dat we om half 10 al de camper stonden in te pakken. Een half uur later waren we onderweg om de auto weg te brengen. Stephan en Lars in de camper. Kenzi en ik in de auto achter Stephan aan. Alleen ging ik op een gegeven moment naar de car rental toe en Steef niet. Oepsie, hij had duidelijk een afslag gemist. Maar toen ik de auto had ingeleverd en naar buiten kwam lopen kwam Stephan er ook al aangereden, dat scheelt als je een beetje bekend bent.

Nu was het dan toch echt zover, met z’n allen op pad met de camper. De jongens ver uit elkaar gezet en on the road. Omdat we toch zo vroeg waren zijn we eerst nog even bij de Hooverdam langs gegaan. Eerst controle van de camper voordat we erover mochten. Parkeerplaats opgezocht en op naar de dam. En daar ging het even niet goed. Het was te warm, niet genoeg gegeten weet ik veel. Maar Lars en Kenzi en ik voelden ons alle drie niet goed. Dus voordat we de dam opgingen zijn wij drieën omgedraaid om terug te gaan naar de koelte van de camper. Stephan is nog even verder gegaan. Wat hadden we het zwaar, zweten als een otter, misselijk, pfff.. En al dat water mocht niet baten. In de camper hebben we alle drie nog meer water gedronken en een banaan genomen. Maar ik voelde me zo beroerd dat ik bang was dat ik flauw zou vallen. Toen Stephan terug was heeft hij me nog even cola gegeven. En toen werd het duidelijk koeler en de halve banaan en de cola sloegen aan. Ik knapte duidelijk op, gelukkig. Ik ben er wel van geschrokken, normaal heb ik geen last van de warmte, maar is Stephan dat. We zijn verder gegaan, hebben nog even ergens gestopt om te eten (in de camper). Toen in één streep door naar Kingman. Lars en Kenzi hebben zich prima gedragen en aan het eind werd Lars nog even misselijk. Dus die zat met de afwasbak voor z’n neus. Toen we eenmaal aangekomen waren op de campground knapte Lars vrij snel op. Bleek ook dat er warme lucht in de camper werd geblazen, dat helpt ook niet.

Ik heb de laatste spullen opgeruimd en we zijn gaan zwemmen. Dat was wel even lekker, ik kreeg het zelfs weer koud. We zijn ons gaan aankleden en op naar de Walmart, we moesten nog een paar dingen halen. Ook hebben we daar even bij de MacDonalds gegeten en nu zitten we lekker buiten. Het is nu nog aan de warme kant, maar de jongens moeten zo toch echt naar bed, het is al negen uur geweest. Morgen op naar de Grand Canyon.

Uitspraak van de dag, van Lars deze keer: mama, kijk eens naar die bummer, gaaf hè(er stond een Hummer)

We hebben volgens mij allemaal wel goed geslapen vannacht. Het viel mij niet tegen, hoewel het bed wel wat aan de kleine kant is (helemaal vergeleken met de Kingsize van afgelopen twee nachten). Vannacht wel weer wakker geweest, die jetlag zit er nog wel in. Vanochtend op tijd wakker ook, maar dat vonden we niet erg, konden we mooi op tijd op pad. Na alle plichtplegingen waren we voor 9 uur op pad.

Eerst even tanken, ging in één keer goed (meestal kost tanken hier nogal wat moeite, maar de tip om 00000 als postcode in te voeren bleek te werken, 90210 trappen ze vaak niet in). En toen echt rijden, we zouden eerst een stukje route 66 mee pakken. Hoewel er niet veel meer van te zien is was het toch leuk om hier te rijden. We hebben nog gezocht naar een paar caches (maar niet gevonden, het GPS apparaat is een beetje van slag). Voor de jongens kwamen we nog Radiator Springs tegen (de echte). Het gebied waar de film Cars op is gebaseerd. Erg leuk vonden ze dat, Takel stond er. En verder veel oude auto’s en zelfs Herbie stond er (dat vonden papa en mama dan wel weer leuk.

In Peach Springs nog even gestopt, daar wel een cache gevonden. En weer verder om vervolgens voorbij Williams te stoppen voor de lunch. Het was hier beduidend kouder dan gisteren, wel lekker nog. Nu nog het laatste stukje naar de Grand Canyon. Bij de entrance nog een foto van het toegangsbord gemaakt en naar “binnen” toe. Agency Pass gehaald zodat we alle parken zo in kunnen en op naar de camping

En daar zitten we nu, de jongens stapten uit en het begon te regenen. Nou ja, regen, het mag eigenlijk geen naam hebben. Maar druppels genoeg voor Kenzi om weer naar binnen te komen. Nu staat Stephan te koken, de jongens banjeren lekker door het bos en ik zit buiten dit verslag te typen, dit is wel genieten hoor.

Het genieten was van korte duur, we zaten net buiten te eten toen het echt begon te regenen. Dus snel alles opgepakt en binnen verder gegeten. En Stephans vermoeden van ’s middags kwam uit, het begon te onweren. We wilden nog wel weg ook. Op een gegeven moment leek het wel droog en wilden we toch nog even gaan. Komt ons 3-jarige overbuurjongetje er net aan. Of Kenzi met hem wilde spelen, nee hoor zegt Kenzi (het is een Amerikaans jongetje). Ik ben er maar even naartoe gegaan en verteld dat we nog even weg wilden, maar dat als we op tijd terug waren dat dat zeker wel mocht. Echt zo schattig dat dat jongetje dat kwam vragen.

Met de bus naar het Visitor Center en op naar die grote kloof. Onderweg nog wat hertjes en een elk gezien, dat vonden ze heel gaaf. Nou kan ik me de eerste keer nog goed herinneren, hoe overweldigend mooi het was. Nou kwamen we nu op een heel goed moment, door de regen en het tijdstip was er een heel mooi licht op de Canyon. Het was weer overweldigend, heel gaaf!!! We stonden ook echt te kijken en te genieten. Ook de jongens vonden het heel mooi. Ze wilden allebei graag op de foto met die mooie kloof op de achtergrond. Maar wat was het druk, niet normaal, de Efteling is er niets bij. We hebben mooie foto’s gemaakt, genoten met de jongens (dat het best fris was viel ons niet eens meer op). Op een gegeven moment moesten we weer terug naar de camping. Weer in de bus en nog een stukje gelopen in het donker naar ons plekje. Daar hebben de jongens nog even wat gegeten en gedronken en toen was het echt bedtijd. Kenzi hing helemaal tegen me aan zo moe was hij. En zelfs Lars had geen dwang nodig om naar bed te gaan. Ik denk dat wij ook niet laat gaan slapen.

Uitspraak van de dag, Kenzi: “mama gaan we vandaag naar de “Went Kenjon”?”

"Blijkt dat Nederland toch meedoet met het WK voetbal, wij zitten nu te kijken naar de wedstrijd tegen Amerika. Kenzi heeft een Amerikaans vriendje gemaakt en nu zijn ze (met Lars erbij) aan het voetballen.

Maar eerst naar het begin van de dag. Vanochtend vroeg wakker, nog steeds jetlag denk ik. Zes uur gingen de ogen open, nog kunnen rekken tot half zeven en toen ben ik eruit gegaan. Lars lag al te lezen en ging met mij mee. Wassen, plassen, tandenpoetsen. Bij de camper zat nog een specht, die moest natuurlijk op de foto. Stephan kwam er ook aan en we hebben wat aangerommeld, maar Kenzi werd maar niet wakker. Op een gegeven moment kwam Jeremiah aan de deur vragen of Kenzi kwam spelen. Zo sneu, kwam hij alweer voor niets. Tegen half negen Kenzi toch maar wakker gemaakt.

Toen hij klaar was lekker buiten ontbeten en op naar de bus. We gaan de GC ontdekken. Het maakt toch wel indruk op de jongens hoor. We hebben lekker rondgelopen. Stephan moest nog wat telefoontjes plegen, we hebben de koelkast kapot en dat is niet fijn. De eekhoorntjes waren er ook nog en dat vonden ze ook erg leuk. We hebben lekker langs de rand gelopen, kijken, foto’s maken en vooral lekker rustig aan doen. We wilden nog met de bus naar Hermits Rest, maar daar stond zo’n rij, niet normaal. Het valt ons sowieso op dat het superdruk is in het park.

We hebben even gelunchd in de foodcourt en toen terug naar de camper. Maar toen bedachten we ons dat we nog een Nationale Parken Paspoort voor de jongens wilden halen. Dus op naar het Visitor Center, haalden we eerst de verkeerde, maar die lieve dame zei dat we wel konden ruilen, super service. Daarna stempel halen voor in het paspoort en toen regende het. Even wachten en toen toch maar er door. Met de bus naar de camper terug en nu zijn de jongens dus aan het spelen bij de overburen. Stephan staat te koken en ik ben hier even mee bezig.

Zo, daar was ik weer, intussen bijna 24 uur verder. Na het eten zijn we even gaan douchen, was wel nodig, de jongens plakten aan alle kanten. Toen we terugkwamen waren de overburen weg om de zonsondergang te kijken. Dus spelen zat er niet meer in. Maar we zouden toch kampvuur gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan, het had wat voeten in aarde, maar uiteindelijk (met behulp van olijfolie) is het gelukt. De jongens waren blij. Spekkies aan de stokjes doen en genieten maar. Ik heb de jongens nog nooit zo zien genieten volgens mij, met hun spekkies aan de stokjes boven het vuur en lekker smullen. Toen het vuur uit was kwam Jeremiah nog om te bedanken voor het spelen. Echt zo leuk, die vader zocht iedere keer op Google Translate op wat de Nederlandse vertaling was voor wat het ventje wilde vragen en liet hem dat dan zeggen (en vaders probeerde het zelf ook telkens). Dus nu ook in het Nederlands “bedankt voor het spelen.” Kenzi durfde geen “thank you” terug te zeggen. Leuke mensen waren dat (wel typisch Amerikaans). Nu was het voor de jongens ook bedtijd en niet veel later voor ons ook.

Uitspraak van de dag, moet ik jullie helaas schuldig blijven, veel “mooi man” van Kenzi.

Vanochtend tegen zevenen wakker, het hele riedeltje gedaan en tot de ontdekking komen dat onze overburen al weg waren (vroege vogels). Voor negenen waren we al op pad richting Page. In GC NP nog twee stops gemaakt en genoten van de weidsheid van dit geweldige park. Daarna “on the road” zoals ze hier zeggen. Wat een bekende plekken en wat genieten van alles, het is echt een plezier om hier onderweg te zijn. De jongens zaten met hun neus in de tablets, hadden wij ook rust. Nog een stop gemaakt met uitzicht over de Vermillion Cliffs bij de indianenstandjes en ergens om koffie te halen (om een half uur later te denken, oh ja we hadden nog koffie/hot chocolat).

We waren rond kwart over één in Page bij de campground waar we wilden staan. Maar die hadden geen full hook-up. Na twee dagen “primitief” kamperen wilden we nu wel weer wat luxe, dus verder zoeken. De beste man aan de balie wist nog wel een andere, dus huphup die kant op. Daar hadden ze wel plek, het is niet de mooiste plek, maar wel vet uitzicht vanaf ons plekje (lekker met de rug naar het industrieterrein).

Nu was het zaak om naar de RV-repairman te gaan, want onze koelvriescombinatie was nog steeds kapot. We hebben de boel redelijk koel kunnen houden met ijsklontjes, maar ideaal is het niet. Deze man was met 2 minuten klaar, even schoonmaken en dat was het. Nu nog wat boodschappen doen en weer naar de camping. De mannen liggen nu in het zwembad terwijl ik zit te typen.

Na het zwemmen, waar we ons overigens heerlijk hebben vermaakt, gingen we even een hapje eten bij Dennys. Nou ja, even. We zijn gewend om binnen het uur weer buiten te staan als we hier eten. Maar dat liep even anders. Het duurde zeker een uur voor we het eten kregen, geen excuses, uitleg niets. Dat zijn we toch anders gewend, zal vast overmacht zijn geweest, maar wij waren we de enigen die geen uitleg kregen over het waarom. Dus geen grote fooi deze keer. Zo geschiedde het dus ook dat het al donker was toen we terug kwamen op de camping. We hadden hierachter nog even de bergen in gewild, maar dat ging ‘m dus even niet worden. De mannen hebben nog even een ijsje gegeten en nu ligt Kenzi al op bed en Lars gaat ook zo.

Uitspraak van de dag, Kenzi: oh, mama kijk eens, die man is zo groot die past bijna niet meer op zijn stoel..

Zo, het was vanmorgen heerlijk weer om buiten te ontbijten en lekker even aan te rommelen. Toen we allemaal klaar waren hebben we de camper afgekoppeld en zijn we richting Antelope Canyon gegaan. Dat zag er toch wel even anders uit dan acht jaar terug en dat is dan een understatement. Daar waar er toen (en vijf jaar terug ook) een klein hokje stond beheert door de Navajo, stonden er nu twee volwaardige touroperators om een tour door de Canyon aan te bieden. En volgens de dame bij de ingang van het terrein zijn ze allebei even goed. Dus dan maar naar degene die het meest lijkt op waar we acht jaar terug ook waren. Blijkt dat de toegang (incl. tour) wel goedkoper is geworden, nu twintig dollar p.p. in plaats van 26 p.p. En de jongens mochten gratis mee, ook mooi. We moesten ruim een half uur wachten, wat geen straf was want we zaten in de schaduw. Toen we eenmaal op pad mochten met onze guide Waylon bleek dat het wel heel anders was dan toentertijd. We liepen nu naar het eind van de Canyon en zouden dan teruglopen richting wat voorheen het beginpunt was.

Maar dat was niet het enige verschil, we moesten nu nog drie kwartier in de verzengende hitte wachten tot we naar beneden konden. We hadden gelukkig genoeg water mee en de mannen hadden ook petjes op. Allemaal goed ingesmeerd en achteraan in de rij aansluiten. Het lijkt dan echt op de Efteling, alleen was deze rij niet gekoeld en deze ride duurt langer dan dat je in de rij staat. Terwijl we in de rij stonden te wachten kwamen ze nog twee keer langs met (gratis) flesjes koud water, dat was dus wel supergoed geregeld.

Eenmaal beneden was het gewoon filelopen en dat maakte ook dat Stephan en ik het niet zo leuk vonden. Acht jaar geleden waren we helemaal onder de indruk en nu best wel gedesillusioneerd. Het bleef echt wel supermooi en ook wel genoeg gelegenheid om foto’s te maken en ook wel foto’s zonder mensen erop, maar toch vonden we de drukte erg jammer. Lars vond het erg mooi en heeft veel fotos gemaakt en de guide heeft ook veel foto’s van ons vieren gemaakt.

Hierna zijn we naar de camping terug gegaan hebben we een hapje gegeten en zijn we lekker het zwembad ingegaan. Pfoe, wat een hitte zeg. Kenzi en ik waren het eerst bij het zwembad, maar hadden niet de zwembandjes bij ons. Toch stapt hij gewoon het water in, ik zeg tegen hem: “kun jij wel zwemmen zo?” “,Nee,”zegt hij. Ik vroeg, waarom niet? “,Ik moet een schone luier aan, ik heb gepoept.” Dus hij met Stephan een schone luier regelen. Komt hij terug, gaat hij weer zonder bandjes het water in. Springt zo van het trappetje af en ondiepe gedeelte in, volledig onder water. Ik trek hem boven en hij komt hoestend en proestend boven. Ik zei, waren bandjes niet handig geweest? “Ja,” zegt hij. Toen hij ze om had was hij weer helemaal het heertje. Terug bij de camper zijn de jongens binnen op de tablet gegaan en Stephan en ik hebben buiten gezeten niets doen (en dat is best moeilijk voor ons allebei). We wilden eigenlijk BBQ-en, maar het was ons gewoon te warm. Ik was het liefst naar een airco gekoeld restaurant gegaan maar dan moesten we alles weer afkoppelen en daar hadden we ook geen zin in. Dus maar wat simpels in elkaar gedraaid en snel een hapje eten. Lars was echt niet lekker van de hitte en heeft een paar hapjes gehad en is snel weer naar binnen gegaan. We willen eigenlijk nog wat gaan cachen straks, maar of dat nog wat gaat worden weet ik niet. Stephan ligt te slapen en de jongens zitten helemaal in de film Mees Kees op kamp.

Net eerst de afwas gedaan en toen was Stephan weer wakker, Lars weer bijgetrokken dus konden we op pad. Even de “bergen” in bij ons achter de camping. Dat was wel weer leuk, lekker klimmen en klauteren. Kenzi vind het wel een beetje eng, maar ja hij is ook nog zo klein en soms moet je best grote stappen doen. Maar gelukkig wil Lars altijd wel een handje helpen (en wij natuurlijk ook). We hebben mooi staan kijken op een richel halverwege. Stephan is nog verder gegaan, kijken of hij de cache kon vinden die daar zou moeten liggen. Lars helemaal boos, hij wilde ook mee. Dus ik stond daar op een richel met twee jongens, waarvan de een het een beetje eng vond en de ander soms wat overmoedig is. Gelukkig wilden ze nu allebei wel goed luisteren en was Stephan snel weer terug (zonder de cache gevonden te hebben). Weer naar beneden met z’n vieren, want het begon wat donker te worden. En dat kan hier ineens heel snel gaan, dat wilden we niet meemaken op de berg.

Eenmaal terug bij de camper hebben de jongens even wat gedronken en zijn toen snel naar bed gegaan. Wij zullen niet veel later volgen, want morgen hebben we een lange rijdag voor de boeg.

Uitspraak van de dag, vooral veel pfff, warm zeg, het is echt bloedjeheet van Kenzi. Oh ja en nog “mispoes appelmoes” ook van Kenzi.

Vandaag een lange rijdag, we zouden vanaf Page naar Moab. Dus vanochtend snel het hele ritueel gedaan. En zo geschiedde dat we om acht uur, met het ontbijt nog in onze handen op weg waren naar Moab. Het reed allemaal lekker door, de jongens vermaakten zich en het verliep allemaal voorspoedig.

We zijn bij Monument Valley nog gestopt om een paar foto’s te maken, blijft toch een immens gezicht hoor die mittens. De jongens mochten zelfs allebei even de weg op om een foto te maken, wat natuurlijk super spannend was.

Na Monument Valley was onze volgende stop bij een speeltuin in Blanding, hier reden we langs en dat was wel een mooi plekkie om even te lunchen. De jongens even lekker uitrazen in de speeltuin en op het grasveld. Even een hapje gegeten, lekker in de schaduw en we konden er tegenaan. Ik kreeg een afterlunchdip (bestaat dat eigenlijk?) en heb even een hazenslaapje gedaan. Het bleef allemaal goed verlopen, hoewel de jongens (begrijpelijk) ongedurig werden, tablets waren leeg en Lars had wat last van wagenziekte. Dus nog een laatste stop bij Hole ‘n the Rock gemaakt en toen op naar de supermarkt. Even een boodschap gedaan en door naar onze laatste stop van vandaag, de camping.

We hebben een mooi plekkie, helaas niet veel schaduw maar wel dichtbij alle voorzieningen (lees: zwembad) We zijn gelijk maar even gaan zwemmen en toen begon het ineens flink te waaien. Het werd gelijk koud in het water, dus maar weer terug naar de camper. We wilden gaan BBQ-en maar met die wind zagen we dat niet zitten. Dus maar naar Atomic gegaan, zit naast de camping. Daar hebben we allemaal heerlijk zitten eten, zelfs de jongens hadden bijna alles op gekregen.

Terug bij de camper Kenzi naar bed gebracht, Lars straks ook en ik denk dat wij het ook niet laat gaan maken.

Uitspraak van de dag, Kenzi: mama, ik ga een foto van jou maken, zeg cheese!!!

Zo, vanochtend pas tegen zeven uur wakker, that’s a first. Daarna was Stephan wakker en van al het gerommel werden de jongens ook wakker. Na alle plichtplegingen te hebben gedaan hebben we de RV gestart en zijn op pad gegaan. Naar Arches NP ging de “reis” deze dag.

We waren de camping nog niet af of de jongens hadden hun neus alweer in de tablet, we hebben nog geprobeerd om ze mee te laten genieten van al het moois. Maar helaas ging dat deze dag niet lukken. Gelukkig waren ze wel bereid om iedere keer uit de camper te komen als we stopten. Onze eerste stop was bij het Visitor Center, er moesten weer stempels gehaald worden voor in hun paspoorten en we zijn begonnen aan een verzameling koelkastmagneten, dus die hebben we ook gekocht. Daarna zijn we doorgereden naar bijna het eind van het park. Namelijk naar Sand Dune Arch, hier hebben we heerlijk gelopen in de schaduw. Wat klimmen, beestjes kijken en dat soort dingen. De jongens vonden het geweldig. Volgende stop was Fiery Furnace Lookout, kun je mooi een eindje wegkijken. Daarna door naar Delicate Arch Viewpoint, we wilden naar Upper Viewpoint lopen, maar het was echt op het heetst van de dag. Dus dat hebben we niet gedaan. We hebben sowieso eerst gegeten in de schaduw. Daarna zijn we naar Lower Viewpoint gelopen en besloten we dat we niet verder wilden (althans, Lars, Kenzi en ik wilden niet verder). Dus weer rechtsomkeert naar de camper en op naar de volgende stop.

Dat was de Windows section, hier zijn we naar North en South Window gelopen met twee mopperende jongens. In de zon was het ook gewoon te warm, maar eenmaal bij de arch aangekomen was het heerlijk. Lekker in de schaduw, wat water drinken, verkoelend briesje erbij, heerlijk. Toen kregen we allemaal weer wat puf en zijn we hier wat gaan rondkijken.

Hierna door naar Balanced Rock, waar Stephan even alleen heen is gelopen, de jongens wilden niet en ik was er ook wel klaar mee (lees: ik vind die balancerende steen niet zo bijzonder). Maar het volgende punt wilde ik absoluut wel gaan bekijken, dat was namelijk Park Avenue. Dit is zo’n geweldig mooi plekje, zo immens groot en het geeft je zo’n nietig gevoel. Daar heb ik even staan genieten, maar niet te lang, er zaten nog drie mensen in de camper op me te wachten. Toen ik terug was wilde Stephan ook nog even kijken, dus hij ook nog even die kant op. Daarna was het wel echt klaar, terug naar de camping.

Op de camping gingen de mannen gelijk het zwembad in terwijl ik even ging regelen wanneer we de gehuurde jeep op zouden kunnen halen. Dat zou vanavond kunnen, iets na zevenen. Euhm, okay dus snel het zwembad uit, BBQ aan en eten. Want we zouden nu eindelijk eens een keertje gaan BBQ-en. Tijdens het BBQ0-en kwamen we erachter dat we wel echt heel erg in de volle zon zaten. Dus Stephan is gelijk naar de receptie gelopen en heeft gevraagd of we ook twee plekken op zouden kunnen schuiven. Dan zaten we wel lekker in de schaduw. Ja hoor, geen probleem (we zijn ook een van de weinigen op deze camping, dus had ook niet anders verwacht), dus gelijk maar de boel verplaatst.

Na het eten stonden we mooi op tijd klaar om opgepikt te worden door (we denken) Morgan, van Canyonlands Adventure. Ze bracht ons mooi snel bij het kantoor alwaar we de boel in korte tijd voor elkaar hadden. Een heleboel veiligheidsvoorschriften en waarschuwingen verder konden we op stap met onze Jeep. Nog een paar boodschappen doen en terug naar de camping. Er moest nog gewassen worden en de jongens moesten naar bed.

En mochten jullie nou denken, zielig in die hete camper, geloof mij maar zij hebben de koelste plek van de camper.

Vandaag geen uitspraak van de dag, ze waren niet zo spraakzaam vandaag.

Wat hebben we vandaag een gave dag gehad!!! Vanochtend pas tegen half acht wakker, dat is dus uitslapen. Het hele riedeltje gedaan en zelfs nog even geskyped met oma Agnes. De spullen gepakt die we mee moesten hebben in de jeep (lunch, fruit, snoep, koekjes, cola en water, heel veel water en dan nog meer water).

Zo waren we iets na negenen onderweg voor de eerste dirt-road. We waren benieuwd, deze was in de middelste van de drie categorieën en zou ons naar Gemini Bridges leiden. We kwamen van de normale weg af en gingen gelijk vrij steil omhoog, met behoorlijk dikke, gladde rotsen op de weg. Ik dacht toen al, als dit goed gaat gaat er meer goed. Maar die man van mij die kan dat en als een ware pro bracht hij ons naar de eerste stop waar we ook onze eerste cache van vandaag vonden. En we zagen ook nog het skelet liggen van (vermoedelijk) een konijn/haas oid. Dat vonden de jongens ook machtig interessant.

Weer verder en na een poosje kwamen we bij de trailhead naar Gemini Bridges. Vanaf hier lopend naar de Bridges, was maar een korte wandeling, maar wel erg leuk. En wow, wat gaaf was dit. En zo heerlijk, bijna alleen met de jongens (weer een cache gevonden) alles rustig bekijken. Die hoogtes, zo eng (volgens Stephan) en zo gaaf (volgens mij). Nu door naar Canyonlands NP. Wat een spannende en leuke dirtroad was dit zeg!!! Dat bied perspectief voor de afdaling.

Maar eerst Canyonlands NP, alhoewel het een flitsbezoek zou worden. Eerst weer stempels in de paspoorten van de jongens, sanitaire stop en op naar Grand View Overlook. Hier zie je echt de weidsheid van het park, zo geweldig. Eigenlijk hadden we vandaag gewoon te weinig tijd voor dit bijzondere park. We hadden ook nog Mesa Arch willen doen maar dan zou het te laat worden. Dus die maar overgeslagen. Wel hebben we (op dezelfde plek als vijf jaar terug) ons bammetje heerlijk op zitten eten.

Nu zouden we beginnen aan de Schafer Trail, staat al een hele tijd op mijn bucketlist (kan dus nu doorgestreept worden). Deze was een categorie lichter dan die van vanochtend, volgens de trailguide die we bij ons hadden. Dus ik had er alle vertrouwen in. Pfff, ik heb echt witte knokkels gehad vanmiddag. Was best spannend. Moest regelmatig denken aan een verhaal van een tante van me, die eens met een afdaling in Italië een theedoek over haar hoofd deed (vond ik toen overdreven, nu snapte ik haar een beetje). Wat was het spannend en gaaf en en en..

We hebben onderweg nog een paar caches gedaan en zijn een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten. Stephan kreeg op een gegeven moment nog last van zijn hoogtevrees (en toen moesten we nog aan de switchbacks beginnen en hij reed!!!) Ach ja, we vonden het geweldig, de jongens zeiden iedere keer, ik zei het toch, je kan niet verder er ligt een rots op de weg!!! Op een gegeven moment lag er ook een rots(je) op de weg, maar daar konden we toen zat omheen.

Tegen vier uur hield de dirtroad op voor ons en gingen we over een verharde weg verder richting de camping. Potash road als ik me niet vergis, hier ook weer genoeg moois gezien, ook een weg om eens naar terug te gaan en te ontdekken. We zagen op een gegeven moment nog wat mensen die wilden gaan bergbeklimmen. Dat zag Lars ook, dat wil ik ook riep hij gelijk. Dus die moet na de vakantie maar eens bij Yosemite bij ons in Zuid gaan kijken.

We waren rond half vijf op de camping terug, moesten wat spullen opruimen enzo. En toen was het tijd om te gaan eten. Vandaag wilden we uit eten (tja, we hebben toch een auto tot de beschikking), maar eerst nog wat boodschappen gedaan. Het wordt steeds erger met die jongens van ons, je kan ze niet met goed fatsoen meenemen naar de winkel. Rennen, vliegen, groente en fruit afwegen en weer terug leggen. Ik schaamde me dood en heb ze maar even meegenomen naar buiten en heb daar met ze gewacht tot Stephan klaar was met afrekenen. Overigens mocht/kon/durfde ik dit stuk over de gewone weg zelf te rijden, heerlijk om weer even achter het stuur te zitten (in de camper durf ik niet aan, een van de redenen dat ik liever met een auto onze rondreizen doe).

We gingen eten bij Denny’s (pas de derde keer deze vakantie) en het was weer heerlijk. Na het eten was het weer een keer tijd om te douchen (mijn haar bleef bijna overeind staan). En nu liggen de jongens lekker onder de wol. Wij gaan ook zo, ons lichamelijk voorbereiden op morgen, dan willen we de Onion Creek Trail doen.

Uitspraak van de dag, Lars: gaan we op zoek naar gele kersen? (geocaches)

Vandaag nog een dagje de Jeep, jippie.. En vanochtend waren de jongens zowaar eerder wakker dan wij, na kwart over acht pas. We hadden toch geen lange rit gepland, dus geen probleem. Lekker rustig aan gedaan en zo waren we pas na half tien op stap. Eerst aan de rand van Moab kijken bij de brug voor een cache. Die was zo gevonden, midden op de brug. Toen nog even gekeken naar de speedboaten die heerlijk te keer gingen. Dat leek de jongens ook wel wat. Maar dat bewaren we tot een andere keer, als Kenzi ook zijn zwemdiploma heeft.

Daarna op naar de start van Onion Creek Trail. Dat was nog zo’n 20 mijl langs de Colorado rivier, die heb ik gereden. Toen we bij de afslag waren heb ik daar ook nog een paar honderd meter gedaan. Het was een gravel weg met gigantische heuvels, waarbij je niet kon zien wat er na die heuvel kwam. Dus ik was er snel klaar mee, Stephan had dikke schik hierom. Dus hij reed eerst door tot de echte start van de Trail. Daar hebben we nog een cache gedaan en toen we die gevonden hadden kwam er een groep quads aanrijden. Die mensen die daar uitstapten waren me toch een partij vies!!! Zag er hilarisch uit.

Nu kon het echte werk beginnen, het werd niet zo hoog en eng als gisteren (gelukkig?) maar wel een stuk natter. De washes waren niet echt groot waar we door moesten, maar het gaf wel een leuk effect aan de rit. Het was wederom een geweldige rit, die ik iedereen aan kan raden. We hebben ‘m niet helemaal uitgereden, want we hadden de jongens ook nog beloofd om te gaan zwemmen vandaag. Dus op een gegeven moment maar weer rechtsomkeert gemaakt. Dezelfde mevrouw en hond die we op de heenweg tegenkwamen, kwamen we op de terugweg ook weer tegen. Waar die dan heenging, geen idee.

Aan het eind van de rit zijn we naar ons vaste picknickplekje aan de Coloradorivier gegaan (pap en mam, jullie nog wel bekend). We hebben daar lekker zitten eten en zijn toen terug gegaan naar de camping.

Daar heeft Stephan de Jeep leeggehaald en is ‘m terug gaan brengen. Lars, Kenzi en ik hebben eerst wat gedronken en zijn toen naar het zwembad gegaan. Toen we daar waren kwam Stephan ook al vrij snel weer. We hebben heerlijk een paar uurtjes aan/in het zwembad gelegen. Wat gelezen, beetje badderen, lekker niks even.

Na het zwemmen zijn we weer gaan BBQ-en. Heerlijk gegeten, alleen jammer van de vele vliegen. Geen idee wat we daar nou tegen kunnen doen, maar ik werd er behoorlijk gek van.

Na het eten even afwassen, jongens naar bed brengen en wij ook niet al te laat denk ik.

Was een heerlijk dagje, wel wat gedaan, maar ook even niets.

Uitspraak van de dag, Kenzi tegen de vliegen: ga van onze dingen en onze moeder af..

Vandaag hadden we weer een reisdag, we gingen van Moab naar Capitol Reef NP. Dat is helemaal nieuw voor ons en we waren heel benieuwd. Omdat we op een camping wilden die werkt op basis van First Come First Serve wilde ik vroeg weg om er vroeg te zijn. Na die ene ervaring in Page wilde ik niet weer voor een dichte deur komen te staan.

Dus ik was vanochtend al vroeg wakker, half zeven. Even nog van de internetverbinding genieten dmv Facebook checken en de reactie(s) lezen (pap, bedankt voor het massale reageren) en hup hup in de benen. De jongens (ja, alle drie) hadden er wat meer moeite mee. Maar uiteindelijk waren we iets na half negen op pad. Eerst nog even de camper aftanken en een laatste boodschap doen (klantenkaart gekregen, blij mee) en daar gaan we weer.

We reden Moab via het noorden uit richting de I-70. Toen de I-70 West op een klein stukje (waar we 80 mph mochten, dat hadden we nog nooit meegemaakt). En toen de 24 South met een stop in Hanksville, bij een tankstation die de shop in een rots had uitgehakt. Erg leuk, van die echte “in the middle of freakin’ nowhere”tentjes.

Weer verder, want het was nog maar een klein stukje voor we in Capitol Reef NP zouden zijn. En dat klopte ook, klein half uurtje en we stonden bij de entrance. Dit is een nieuw park voor ons, dus een foto bij het toegangsbord gemaakt. Daar spraken we nog een NL man, die was per fiets vanaf Jasper NP (in Alberta, Canada) onderweg naar San Diego en als hij tijd overhad zou hij zelfs nog doorfietsen naar Los Angeles (vanwaar hij weer terug zal vliegen naar NL). Diep respect voor deze man, ik doe het hem niet na.

Na deze stop was het nog maar een klein stukje tot de campground. Eerst bij het Visitor Center stempels gehaald voor de jongens en door naar de campground. Daar bleek nog meer dan voldoende, heb ik me voor niets druk gemaakt. We mochten zelf een plekje uitzoeken. Envelop invullen, geld erin doen en klaar. Eigenlijk was het de bedoeling om hier twee nachten te blijven en dan één nacht in Bryce. Maar we hebben besloten om het om te draaien. Wat we zo gezien hebben lijkt dit echt wel een mooi park, maar moet je wel echt wandelen om al het moois te zien. En daar is vnl. Kenzi nu nog te klein voor.

Nadat we een plekje hadden uitgezocht al even staan kletsen met onze buurman, gezellig. We wilden natuurlijk wel even wat bekijken, dus de camper weer gestart en op naar de Petroglyfs. Dat vonden de jongens machtig interessant, wonen hier echte indianen dan? Ze hebben het allebei op school gehad over indianen dus dan is dit wel gaaf (alleen jammer dat de indianen hier er niet zo bijlopen als ze op school leren). Ook hebben we even bij Fruita School gekeken. Hier kregen de kinderen van de Mormonen vroeger les. Het is nog helemaal in de staat van vroeger. Houtkachel in het midden allemaal lessenaartjes er omheen, erg leuk. Toen ik later tegen Lars zei dat groep 1 t/m 8 daar in dat ene lokaaltje zat kreeg hij ogen als schoteltjes. Dat vond hij maar wat gek. Hierna hebben we nog even bij Panorama View gekeken en nog snel met de camper naar de Goosenecks (bleek een stukje off-road te zijn, maar niet zo heftig als afgelopen twee dagen). Daar hebben we even heel snel gekeken, er kwam ineens wat water uit de lucht vallen, wat dat nou was..

Omdat het dus niet helemaal droog meer was zijn we maar naar ons plekkie teruggereden. Daar was het droog en toen zijn we naar Gifford House gelopen om een pie te halen. De jongens wilden een ijsje en Steef en ik hebben een een Cherrypie gedeeld. Het smaakte heerlijk en wat een leuk huisje was het. Nu hadden we lekker even niets te doen, ik ben begonnen met het verslag, Lars ging met het zakmes een stokje scherp maken, Stephan en Kenzi hebben gevoetbald. Op een gegeven moment kwam Stephan dat hij nog even naar het Amphitheater wilde lopen. Prima, ik ga wel mee (dus de jongens moesten ook mee). Kwam die Stephan even bedrogen uit, hij verwachtte echt zo’n amfitheater uit de Romeinse tijd. Maar hij was even vergeten dat we niet in Europa maar in Amerika zitten, hier is niets ouder dan een paar honderd jaar. Het bleken dus gewoon wat bankjes met een podium te zijn.

We hebben nog even bij Fremont River gekeken en daarna maar weer terug gelopen naar de camper. We gaan zo Chili eten en we hebben verder een rustige avond gepland.

Na het eten hebben we nog een fikkie gemaakt, de jongens hebben nog lekker marshmellows geroosterd (zonnebril en duikbril op, je weet maar nooit). Kenzi en Lars naar bed en wij boekje lezen/spelletje doen op de telefoon.

Uitspraak van de dag, van Stephan: er kwam een vrouwelijke ranger langs om te melden dat er in het Amfitheater een rangertalk was. Stephan zei, als zij die talk gaat doen dan ga ik wel even heen.

Vandaag hebben we rustig aangedaan. We hebben ontbeten, de boel ingeruimd en daar gingen we. Eerst de Scenic Drive gedaan, mooie plekken gezien waar we nog een keer heen willen (maar dan met auto, weer een dirt-road), in ieder geval een stuk richting Capitol Gorge. Aan het eind van de Scenic Drive weer rechtsomkeert gegaan (eigenlijk linksomkeerts) naar de uitgang (eerst nog een koelkastmagneet gehaald bij het Visitor Center), waar ik tot de ontdekking kwam dat er niet alleen knappe vrouwelijke rangers zijn.

We vangen de weg aan richting Bryce Canyon, we nemen de scenic byway 12. Doen we er wel wat langer over, maar wat een mooie route!!! Geweldige hoogtes, spannende slingerweggetjes, oorverdovende stilte (silence so loud, om Metallica maar even te herhalen), een echte aanrader!!! We hebben even bij de Subway in Escalante gegeten (Lars kreeg zijn broodje gratis, omdat hij alleen maar kaas en komkommer erop wilde, dat zouden ze in NL niet doen. We hebben gekeken over de bossen van Dixie National Forest, de Boulder Mountains, de rotsen van Grand Staircase Escalante (echt supermooi daar) en uiteindelijk kwamen we in Tropic (een heel leuk motelletje gezien @pap en mam). Hier zijn we doorgereden naar Ruby’s Campground, waar we voor morgenavond pas een reservering hadden. Maar die vriendelijke man ging voor ons even wat schuiven en zo konden we vandaag al terecht, heel fijn. We hebben nu plek nr. 100 en zitten vlakbij de ingang en het zwembad zit ook niet al te ver van ons vandaan.

Het is hier niet zo warm als we de afgelopen weken gewend waren, het wil vannacht afkoelen tot 8 graden Celcius, brrr. Maar met morgen overdag 25 graden Celcius is het heerlijk weer om Bryce te verkennen.

Vanmiddag wilden de mannen natuurlijk zwemmen, ik vond het te koud maar ben wel mee gegaan. Heb lekker aan de rand van het bad zitten lezen. Rond kwart over vijf had Stephan er tabak van en zijn we teruggegaan. De mannen hebben hun kleren aangedaan en we zijn naar Ruby’s Inn gelopen om een hapje te eten. Op het kindermenu staat (bijna standaard) Grilled Cheese (tosti kaas) en dat besteld Lars dus iedere keer. Dat gaat ook iedere keer op en dan ook nog een boel patat erachteraan. Kenzi heeft ons goed geholpen met het voorgerecht (Cowchips, aardappelplakjes met gesmolten kaas en bacon blokjes eroverheen en een Ranchdressing erbij).

Na het eten nog even bij de souvenirwinkeltjes gekeken en een leuk armbandje gescoord.

Lars nog een ijsje en Kenzi een lolly en terug naar de camper. De jongens naar bed en wij relaxen.

Uitspraak van de dag, Kenzi terwijl hij de Frapuccino van Stephan opdrinkt en ik tegen hem zeg dat dat niet lekker is: dat is lekker joh!!!

Wat ben ik trots, niet alleen op mezelf maar helemaal op de jongens..

Vanochtend wakker worden ging wat moeizaam. Het was vannacht koud geweest en dat slaapt toch niet lekker. De jongens waren ongeveer gelijk wakker met ons. Het kostte wat moeite om Lars uit bed te krijgen, maar uiteindelijk was ook hij zover om met ons mee te gaan. We zouden Bryce Canyon NP gaan bezoeken. Lekker makkelijk met de shuttlebus, eerste stop was het Visitor Center, shit Nationale Parken Paspoort van de jongens vergeten. Dan maar stempels op losse papiertjes zetten en dat later in de boekjes plakken. Weer een aantal koelkastmagneten gekocht en lekker op ons dooie gemakje rondgekeken. Kenzi heeft nog een poosje bij de film zitten kijken, vond hij machtig interessant. De volgende bus genomen naar het laatste punt in het park, Inspiration Point. Bryce Point is wegens werkzaamheden gesloten voor al het verkeer. Vanaf Inspiration Point zijn we langs de Rim naar Sunset Point gelopen een wandeling van zo’n 1,2 km. Ik vond dat al superknap van de jongens.

Toen kwamen we bij Sunset Point aan en zagen dat daar de Navajo Loop Trail begon. Het zag er echt supergaaf uit, maar ik dacht dat de jongens dat niet zouden willen. Maar Kenzi zag daar beneden iets waar hij naartoe wilde. Lars wilde niet en heeft dat ook heel duidelijk gemaakt. Maar omdat Kenzi, Stephan en ik wel wilden moest hij wel mee. Het eerste deel heeft hij dan ook heftig geprotesteerd, maar eenmaal in de schaduw was de bui over en genoot hij van alles, terwijl hij met een Flinstonetelefoon met Tiemo aan het bellen was. Het was een drukbezochte trail, wat eigenlijk niet zo prettig is, je hebt geen een foto waar geen mensen op staan. Maar goed, het is niet anders, ondanks dat hebben we enorm genoten van deze onverwachte hike. Want dit hadden Stephan en ik niet verwacht, dat we dit met de jongens zouden kunnen doen. Het scheelde ook wel dat het hier niet bloedje heet was. Toen we eenmaal beneden waren hebben we even een granolabar gegeten en begonnen toen aan de terugweg. Zoals ik de jongens al had voorspeld werd dit een hele uitdaging, niet alleen voor hun. Stephan heeft hun allebei nog een klein stukje getild, maar verder hebben ze alles zelf gelopen. Kenzi heeft flink lopen klagen en Lars in het begin ook. Maar Lars had op een gegeven moment het in zijn hoofd gekregen en liep zonder klagen en moeilijk doen door naar boven. Dus Stephan en Lars liepen op een gegeven moment een eindje vooruit en Kenzi en ik hand in hand erachter aan. En ook Kenzi hield op een gegeven moment op met klagen. Eenmaal boven hebben ze allebei een dikke knuffel van mij gehad, want dit was toch wel een droom van Stephan en mij, om Bryce Canyon van beneden af te zien.

We hebben heel even gezeten, wat water gedronken en gingen toen op weg naar de shuttlebus. Op het pad liep een chipmunk waar druk foto’s van werden gemaakt. Daardoor zag niemand de enorme slang die op het pad lag. Dus daar heb ik iedereen maar even op gewezen. Een vrouw liep hard weg, terwijl de rest druk foto’s ging maken. De slang leek wel te willen aanvallen, maar er kwam geen beweging in het beest(je). Het leek wel of het gewond was, toch wel zielig. Dus ik ben naar een ranger gelopen om het te vertellen, die heeft het beestje met wat kranten opgepakt en een paar meter naast het pad weer neergelegd, veel meer konden we niet doen zei hij. Hebben wij onze goede daad in ieder geval gedaan vandaag.

Wij gingen op de bus wachten en toen begon het wat te regenen. Bij Bryce lodge zijn we uitgestapt, we hebben de kamersleutel afgegeven die we eerder gevonden hadden. Zij zouden zorgen dat het op de goede plek terecht zou komen. Daarna zijn we even een hapje gaan eten. Na het eten zijn we naar Sunrise Point gelopen om nog even wat foto’s te maken. Stephan wilde nog een stukje langs de rim lopen naar het volgende uitkijkpunt. Kenzi en ik wilden ook wel, maar Lars wilde niet meer. Omdat hij eerder tegen zijn zin die hele hike moest doen vond ik dat we nu zijn zin moesten doen. Daarom zijn we de bus ingestapt en terug naar de camping.

Op de camping ben ik nog een cache gaan zoeken (eerst met Kenzi en later alleen) en boodschapjes gaan doen. Toen ik terug kwam is Stephan de ene cache nog gaan zoeken met Lars en daarna zijn ze gaan douchen. Nu gaat er gekookt worden.

We hebben vandaag lekker Hollandse kost gegeten, sperziebonen, aardappelen en kip met appelmoes erbij. Ondertussen een wasje gedraaid, het lijkt wel of we thuis zijn ;-) Na het eten weer een vuurtje gemaakt en de laatste spekkies op het vuur. De jongens zijn echte pyromanen. Kenzi om acht uur naar bed gedaan en Lars gaat ook zo. Ik denk dat wij het ook niet te laat gaan maken. Morgen gaan we naar Zion NP, mijn favoriete park. Maar ik moet zeggen Bryce heeft nog nooit zoveel indruk op me gemaakt als vandaag.

Uitspraak van de dag, Kenzi: mam, jij bent nog steeds een lekker ding van me.

En nog een van Kenzi, toen ik bijna uitgleed over een paar steentjes: je moet wel kijken waar je je voeten neerzet.

Iron, Lion, Zion…

(tenminste, volgens mij ging de tekst zo, maar heb hier geen internet en kan het dus niet googelen)

Vanochtend hebben we niet veel haast, het is tenslotte maar een ritje van 1,5 uur. Maar omdat we boodschappen moeten doen moeten we een stukje omrijden en is de reistijd ongeveer 2 uur.

Eerst maar ontbijten, wassen, plassen en pokeballen verzamelen, daarna is het “off we go”.

We rijden vrij snel naar Kanab (waar we blijkbaar eerder zijn doorgekomen), waar we zien dat er pas overstromingen zijn geweest, hele straten zijn nog rood van het zand en het is op sommige plekken ook nog nat. Wij vermoeden dat het 1, hooguit 2 dagen geleden moet zijn geweest. Wel bizar om te zien, maar we gaan er vanuit dat er geen gewonden zijn gevallen (ook al was het om Lars gerust te stellen).

Hier hebben we even boodschappen gedaan voor de laatste paar dagen in de camper en hebben ook een s’mores-pakket gekocht. Ben erg benieuwd, we kregen er zelfs een grote drie-tand bij om hotdogs mee te verwarmen. Na de boodschappen nog even tanken en toen in één streep door naar Zion NP, toch wel mijn favoriet.

Eerst bij het toegangsbord een foto gemaakt, toen gestopt bij Checkerboard Mesa en op nog een plekje om de geweldige rotsformaties te bewonderen. Daarna moesten we door de tunnels. De eerste is geen probleem en is ook superkort, maar die tweede is een ander verhaal. Dan wordt voor campers het tegemoetkomend verkeer stilgelegd. Want zon camper moet midden op de weg door de tunnel rijden. Die tunnel is dan ook nog eens pikkedonker en één mijl lang. De jongens waren helemaal hyper, dat was wel grappig om te zien. Na de tunnel nog een keer gestopt en toen door naar de camping.

We hebben een mooi plekje met lekker schaduw, dat is hier ook wel prettig, het is weer goed qua temperatuur. Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we lopend naar het Visitor Center gegaan om weer stempels te halen en daarna door te gaan naar Zion Lodge. Hier is het mooie grasveld met de geweldig grote boom in het midden, de lodge aan een kant en aan alle kanten omringd door hoge, rode rotsen. Elke keer ben ik weer verliefd op deze plek. De vlag hing overal halfstok, we zijn er nog niet achter waarom dat was. De jongens hebben heerlijk gespeeld in de Virgin River, ze vonden het geweldig en wilden alleen mee na de belofte van een ijsje.

Dat hebben we dan maar gedaan, lekker op het grasveld gezeten, de jongens een ijsje en wij een colaatje. Heerlijk, even relaxen en genieten van alle drukte om ons heen. Want druk is het hier wel hoor, jemig de pemig wat een mensen. Er kwam zelfs nog een moeder met haar kindjes de pas gevangen kikker laten zien (een heul kleintje, schattig)(ze waren onderweg om de kikker weer vrij te laten). Nadat alles op was zijn we weer met de shuttlebus terug gegaan naar de camping.

Op de camping hebben we even een hapje gegeten en nu is het vuur alweer aan voor onze pyromanen. Het is ook zo koud hier.  De jongens zo nog even s’mores eten en dan naar bed.

Ik kom altijd met een dubbel gevoel in Zion NP, ik vind het hier helemaal geweldig zo mooi. Maar het betekend ook telkens voor ons dat het einde van de reis nadert. Moeten we toch maar eens anders inplannen de volgende keer.

Uitspraak van de dag, Kenzi: kijk, daar rijdt een shuttlebus (en dat iedere keer als er eentje langsrijdt)

En nog een van Lars, die was Minecraft aan het spelen tijdens de rit. Zegt hij op een gegeven moment, ik heb een poes gemaakt en toen nog een en die hebben samen een jong poesje gemaakt. Dus ik vraag hem hoe ze dat dan gedaan hebben. “Nou, ze zijn dicht tegen elkaar aan gaan liggen en toen was dat kleintje er ineens”.

Zo, was ik vanochtend als enige een beetje vooruit te branden. Lars en Kenzi waren allebei druk op hun tablets en Stephan had vast een hele mooie droom, die wilde niet wakker worden. Ik heb lekker zitten lezen en al met al waren we tegen tienen op pad.

We gingen met de shuttlebus naar de Tempel of Sinawava (het eindpunt van de bus). Hier hebben we de Riversidewalk gedaan, het was een heerlijk temperatuurtje (en nog lang niet de beloofde 37 graden Celsius). Onderweg veel foto’s gemaakt en lekker rustig aangedaan. Aan het eind beginnen de Narrows, een geweldige hike door en langs het water. Het zag er weer geweldig uit, maar we hadden niet het goeie schoeisel aan. De jongens hebben hier nog even heerlijk met de voeten in het water gelopen en lekker banjeren. Ze wilden dan ook niet meer terug. Maar ja, we moesten wel het was intussen alweer lunchtijd. Dus met de bus terug naar de Lodge en daar op het grasveld heerlijk zitten eten en even relaxen. Wat is dit genieten. Stephan had nog wel zin in een wandelingetje en wilde wel graag naar Wheeping Rock, een korte hike van een half uur heen en terug. Dus de jongens nog even gepord en met de bus die kant op. Eerst in de brandende zon lopen, dat gaat toch vaak wat moeizamer en met meer gezucht en gesteun bij de jongens. Maar in de schaduw krijgen ze wel weer gezellig praatjes. We waren ook zo boven en daar huilde de rots echt, heerlijk die koude waterdruppels. Hier hebben we een poosje gezeten, foto’s gemaakt en genieten van de koelte. De jongens hebben allebei hun pet nat gemaakt met de vallende druppels en hebben de pet op de terugweg lekker opgezet. Naar beneden was ook zo gebeurd en daar wilde Kenzi nog even op zoek naar een wandelstok.

Dus over de brug zijn Kenzi en ik naar beneden naar het stroompje gelopen. Lars kwam ook nog helpen en samen hebben we een mooie stok voor Kenzi gevonden. Toen we de trap weer opliepen zag ik een slang liggen onder een van de traptreden. Geen idee wat voor een dit was, maar we hebben ‘m even (op gepaste afstand) bekeken en gefotografeerd. Waarom moet degene die panisch is voor slangen telkens de slang vinden??? Maar goed, deze hebben we ook weer overleefd.

Nu weer op naar de bus en terug naar de camping. In de bus liet Kenzi zich van zijn allerbeste (not!!!) kant zien, helaas voor de mensen bleven we tot het eind zitten. Nog wel even onze excuses gemaakt aan de chauffeuse, die moest wel lachen. Teruggelopen naar de camper en daar komen we tot een bizarre ontdekking. Er is ingebroken in onze camper!!! En het enige wat we missen is een halve banaan en een teentje knoflook.

We vermoeden dat er een eekhoorn via het dakraam is binnengekomen. Ja, die hadden we openstaan, alle drie, maar er zit een hor voor, dus nooit bij nagedacht dat er via die weg nog een beest binnen zou kunnen komen. Het beest heeft dus een halve banaan gegeten en heeft geprobeerd de bol knoflook mee te nemen. Is halverwege tot de ontdekking gekomen dat dat te zwaar was en heeft het laten liggen in de camper. Is vervolgens naar voren gelopen en is daar begonnen met het saboteren van de camper. Hij heeft de gaskabel doorgevreten. Nu is Stephan (voor de tweede keer deze vakantie) aan de telefoon met Roadbear, want het is niet verantwoord om te gaan rijden. Hij kan nog een beetje gas geven, maar daarna houdt het op.

Na het telefoontje is de afspraak dat we morgen om 9.00 uur weer bellen en dat we dan horen of er iemand hier naartoe komt om hem ter plekke te maken. Of dat de camper versleept gaat worden en in een garage gemaakt gaat worden. We hopen natuurlijk op het eerste, dan kunnen we hier mooi blijven. Mocht het niet zo zijn, dan zien we dan wel verder. Beetje balen is het wel.

Maar we hebben in ieder geval vanavond nog. We hebben even lekker geBBQed, maar man man, wat een K-vliegen. Dan vergaat je je eetlust wel hoor. Na het eten weer s’mores gemaakt, jamjam. En de jongens vinden het toch geweldig, elke avond vuurtje maken, spekkies erboven en smullen maar. Na het eten liepen er weer hertjes langs onze camper, dan kunnen de jongens ineens wel rustig zijn. Lars en ik zijn nog een rondje wezen lopen om te kijken of we ze nog een keer weer tegen zouden komen, maar helaas..

Kenzi is net naar bed gebracht, Lars gaat ook zo en dan is de avond voor ons ook alweer bijna voorbij. Maar eens zien wat morgen ons brengt.

Uitspraak van de dag, Kenzi: mama, die mevrouw zei thank you tegen mij (en dan dat trotse koppie erbij, want meneer had de deur voor haar open gehouden).

Vandaag begon met een telefoontje naar de westkust, naar LA wel te verstaan. Stephan mocht om negen uur lokale tijd bellen om te horen hoe het nu verder zou met de camper. Dus we hadden alle tijd en deden lekker rustig aan. Om negen uur hing Stephan aan de telefoon en (zoals verwacht) hij kon het hele verhaal opnieuw uit de doeken doen. De beste man had dit probleem nog nooit bij de hand gehad. Hij zou gaan bellen en als we binnen een uur niets van hem weer hadden gehoord moesten we hem weer bellen.

Gelukkig belde hij binnen een kwartier terug. Er zou iemand vanuit Springdale komen (dat ligt tegen het park aan, vanaf ons nog geen vijf minuten lopen) om de boel te fixen. Rond tien uur zou de beste man er zijn. En, geheel tegen mijn verwachtingen in, was de beste man er ook iets na tienen. Met een huge motherfucking car, een Chevy (it’s a big plus) busje die hoog op de wielen stond. Een hele vriendelijke man, die alleen cash accepteerde, geen probleem daar waren we al van op de hoogte. Hij ging aan de klus en met een half uur was het voor elkaar. Stephan had nog verteld dat de eekhoorn waarschijnlijk een “bad breath” zou hebben omdat hij zich ook tegoed had gedaan aan onze knoflook, dat vond de man wel grappig.

Ondertussen deed zich nog een ander probleem voor, Lars had de badkamerdeur op slot gedaan. Hij had dat niet tegen mij gezegd en ik heb dus de badkamerdeur dichtgedaan. Tja, daar kom je dus niet meer in. Ik had Stephan nog gezegd, misschien dat de monteur nog kan helpen. Maar Stephan was het vergeten te vragen. Dus toen de man weg was van alles geprobeerd. Maar we kregen de deur niet open. En het ventilatieluik op het dak was dus ook dicht (na onze ervaring van gisteren). Stephan ging toch maar het dak op, je weet maar nooit. Hij heeft het luik erafgekregen, de hor eruit gehaald en (vanaf het dak) de deur opengekregen. Ik had Lars nog gezegd dat we hem erdoor naar beneden zouden laten zakken, omdat hij de deur op slot had gedaan. Dat vond hij niet leuk.

Dus nu alle problemen op waren gelost konden we eindelijk op pad, we wilden naar de Emerald Pools. In ieder geval de Lower en verder zouden we wel zien. De jongens hadden nog niet bijster veel zin, maar dat kwam ook omdat het eerste stuk in de volle zon was. Toen we eenmaal in de schaduw waren was het gemopper ook over. We zijn lekker op ons eigen tempo naar de Lower Pools gelopen. Stephan zegt op een gegeven moment, ik heb het gevoel dat ik hier eerder ben geweest. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar hij meende het serieus. Dus ik heb hem maar even verteld dat we dit eerste gedeelte in 2008 ook hebben gelopen. Hij zat me heel raar aan te kijken. Toen we vlakbij waren en ik dat zei, zei Lars: “oh, dat is ook maar een klein stukje.” Ik heb hem verteld dat we nu nog wel wat verder wilden.

Nadat we hier een poosje hebben gezeten zijn we verder gelopen naar de Middle Emerald Pools gelopen. Dit was iets avontuurlijker dan het eerste deel wat gewoon een aangelegd pad was. Nu waren er rotsen, stenen en aangelegde trappen, meer ons ding. En gelukkig ook genoeg schaduw. De jongens hielden er aardig de vaart in en geen gemopper gehoord, wat vind ik dat knap van ze. We kwamen al vrij snel bij de Middle Pools aan, wow, wat was dit een klein paradijs (met heel veel mensen, helaas). De jongens hebben vrij snel hun schoenen uitgedaan en zijn lekker gaan pootje baden. Ik val weer in herhaling, maar dit is echt op en top genieten.

Op een gegeven moment moest Lars naar de wc, voor ons het sein om de terugweg aan te vangen. Dus schoenen aan en via dezelfde weg weer terug (we hadden het idee dat als we verder zouden lopen dat we dan veel in de zon zouden lopen). Ik had nog gevraagd of Lars nog verder wilde naar de Upper, maar hij vond dit genoeg. Dus wederom in ons eigen tempo naar beneden. Op een gegeven moment zijn Stephan en Lars wat harder doorgelopen omdat Kenzi nogal kan treuzelen. Prima, we weten de weg zo langzamerhand wel. En bij de restrooms vonden we elkaar weer. We hebben weer een ijsje en wat lekkers gehaald en hebben dat (ditmaal op het terras) heerlijk opgegeten.

Stephan en ik hadden nog een stop in gedachten om even lekker van het water te genieten. Daarvoor moesten we er bij Canyon Junction uit. Daar kun je naar de rivier lopen en op sommige plekken lekker in het water. Alleen waar wij heen wilden was het water toch wat wilder en dieper dan we hadden gedacht. Hier was ook een soort natuurlijke glijbaan. Maar dat zou betekenen dat Stephan en ik ook het water in moesten en daar hadden we niet op gerekend. Dus we zijn wat verder stroomopwaarts gaan zitten en daar hebben de jongens lekker met water gespeeld. Stephan en ik hebben lekker met de voeten in het water gezeten. Ik heb zelfs nog op een grote steen in de Virgin River mijn jongste zoon een schone luier gegeven, that’s a first.

Toen werd het tijd om naar de camper te gaan, even chillen en dan zo uit eten. We hebben heerlijk gegeten bij Wildcat Willies, een bekend adres voor ons van vijf jaar geleden. Na het eten nog even gekeken bij de souvenirwinkel die ernaast zit. We hebben erg leuke uitspraken gezien op schoolborden, helaas ietsje te duur. We hebben wel een licenseplate van de staat Utah gekocht, een begin van een nieuwe verzameling??? De jongens hebben allebei een houten pistool gekocht waar je elastiekjes mee kan wegschieten. Hierna met de shuttlebus naar de ingang van het NP, vanwaar we lopend naar de camper gingen. Dat is echt supergoed geregeld. Shuttlebus in het park en shuttlebus in Springdale en allebei gratis. Daar maak je ons Nederlanders wel blij mee..

De jongens zo naar bed en wij straks ook en morgen gaan we naar Las Vegas, laatste dag en nacht de camper.

Uitspraak van de dag, Kenzi die Ice Age citeert: “Mag ik even. Ja, leef je maar uit. Okay, opgelet. Kuchkuchkuch, mimimimi.”

Vandaag gaan we dan toch echt de natuur verlaten, wat vinden we dat jammer. We gaan vandaag naar het beginpunt van onze reis, Las Vegas. Hoewel zeker niet onze lievelingsstad, altijd leuk om er te zijn.

We werden vanochtend wakker in een rustig Zion NP op de Watchmen Campground. Vond de campground niet heel bijzonder, maar de locatie was echt super. En de toiletgebouwen waren supernetjes, ook niet onbelangrijk. Na alles te hebben gedaan waren we rond half tien onderweg.

Eerst door Springdale, Rockville, daarna Hurricane en St. George. Het was een oude vertrouwde weg, met bekende punten. Leuk om te zien. De reis verliep voorspoedig, we hebben buiten Hurricane bij de Walmart nog even een paar laatste boodschapjes gehaald (zijn we met jullie ook geweest pap en mam). Verder weinig bijzonderheden, Lars had vlak voor Mesquite ineens hoge nood. Dus bij Mesquite gelijk de eerste afslag genomen, camper geparkeerd bij het tankstation, wil meneer in de camper naar de wc. Dat was dus niet de bedoeling, dan had hij ook wel tijdens het rijden kunnen gaan. Gelijk daar koffie en hot chocolat gehaald. Tijdens het rijden neem ik een slok van mijn hot chocolat, hmmm rare smaak, lijkt wel koffie bij in te zitten. Ik Stephan vragen of hij misschien hot chocolat heeft. Nou, dat zou best eens kunnen zegt hij. Dus ik geruild, blijkt die hot chocolat vnl. hot te zijn maar weinig chocolat te bevatten. Helaas, we zaten alweer op de snelweg. Dus heb ik Stephan geholpen zijn French Vanilla op te maken (jaja, jullie lezen het goed, ik heb koffie gedronken!!!), maar een paar slokjes heb ik gedaan.

We waren rond half twee op de camping. Daar bleek dat onze reservering toch goed doorgekomen. Ik had geen bevestigingsmail gehad, dus ik twijfelde. Maar een reservering bleek ook niet nodig, er is niet veel te doen hier. Het is wel een joekel van een camping, of eigenlijk is het een resort.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden hebben we even een broodje gegeten en daarna zijn we gaan zwemmen. Heerlijk, even afkoelen, opwarmen en weer afkoelen. We hebben een kleine twee uur in en aan het water gelegen. Daarna met ons vieren te gelijk onder de douche, zo groot zijn de douches hier, was wel gezellig, hahaha.

Na het douchen was het toch echt tijd om alvast de spullen in de koffers te doen, brrr, zo geen zin in. Maar goed, met een klein half uurtje was het ook voor elkaar. Morgenochtend de laatste dingen erin doen en dan is het klaar. We begonnen ook wel trek te krijgen, dus de camper weer afgekoppeld en op naar de Cracker Barrel. Deze is pas geopend in Vegas en dat was goed te merken. Wat een drukte, we moesten een half uur wachten voordat we een tafel hadden. Dat deden we in de winkel die erbij hoort, we hebben ons ingehouden, maar wat een leuke dingen hebben we weer gezien. Vooral voor Halloween zulke leuke dingen. Maar de koffers zijn toch best wel vol al, als we de stoeltjes van de jongens toch mee willen nemen.

Toen we ons plekje hadden hebben we snel ons eten besteld bij Nic, onze serveerster, leuk mens (maar dat zijn ze allemaal, zolang de tip maar goed is). We kregen vooraf nog een paar broodjes en hartige muffins en jam en honing erbij. Kenzi heeft de twee bakjes honing leeg zitten lepelen. Dat vond hij lekker, nou prima jongen, ga je gang maar. Daarna heeft hij nog een hamburger weg gewerkt (zonder broodje en sla e.d.). Lars heeft zijn tosti helemaal op (begint ook al standaard te worden) en ook Stephan had zijn bord helemaal leeg. Alleen ik kreeg mijn salade niet op, was wel erg lekker. Maar geen doggybag meegenomen, dat gaat toch niet opkomen.

Weer terug op de camping heeft Stephan de boel geïnstalleerd en ik heb Kenzi naar bed gebracht, die was echt vet moe. Daarna is Lars naar bed gegaan en nu is het wat laatste dingen oprommelen. Wat gaat er weg, wat laten we bij Roadbear, wat nemen we mee.

Morgen gaan we eerst de auto ophalen, dan ontbijten en daarna de camper inleveren. Dan hoeven we niet te wachten tot de shuttlebus ons weg kan brengen en we hebben de laatste twee dagen nog een auto tot onze beschikking, ook wel fijn.

Uitspraak van de dag, sorry die moet ik jullie verschuldigd blijven er was niet iets wat er echt uitschoot.

Vandaag was een beetje een rare dag, we moesten namelijk onze camper inleveren. En hoewel het niet ons ding is, is het wel 2,5 week ons huis geweest. Dus nadat we ons vanochtend hadden aangekleed en alles ingepakt en afgekoppeld hadden zijn we vertrokken.

Eerst gingen we onze auto ophalen bij het vliegveld, we zaten op vijf minuten rijden van het vliegveld, dus dat was zo geregeld. Stephan ging de auto ophalen, terwijl de jongens en ik in de camper op hem wachtten. Hij was ook heel snel terug, met eenzelfde auto als aan het begin van de vakantie, een Ford Expedition. Vette bak weer, dit keer een zilvergrijze met een California-plate (met in het kenteken PVV, hmmm). En eindelijk, ik kon weer rijden. Dat heb ik wel gemist hoor deze vakantie. Nu zullen jullie wel denken, waarom heb je dan niet in de camper gereden, maar dat zag ik echt niet zitten. Maar nu mocht ik weer. Kenzi bij mij achterin en Lars bij Stephan voorin. Ik reed achter de camper aan naar Roadbear. Daar waren we met een twintig minuten.

Bij Roadbear hebben we de camper leeggehaald, alles wat voor ons was in de auto gedaan. Alles wat we niet mee wilden of konden nemen hebben we daar gelaten. Ze hebben daar een kast waar je van alles achter kunt laten. Daar hebben we de dichte verpakkingen van etenswaar gelaten, maar ook de stoeltjes van de jongens (die pasten helaas niet meer in de koffer) en de voetbal en de koelrugtas (die hadden we van een eerdere reis, maar deze reis niet gebruikt). Bij de balie nog wat gesteggel over het terugkrijgen van de 130 dollar voor de reparatie van de kabels. De baas had gezegd dat we dat niet terug zouden krijgen. Maar Stephan had Steven aan de telefoon gehad en die had gezegd dat we het geld wel terug zouden krijgen. Daar gingen ze een telefoontje aan wagen, maar Steven was er vandaag niet. Dus gingen ze niet moeilijk doen en kregen we het geld terug.

Hierna konden we op pad, eerst naar de Premium Outlet South en tot onze verbazing was dat overdekt, voor de jongens wel zo fijn. Geen slippers kunnen scoren, wel bij de GAP weer leuke kleding gekocht. Daarna nog wat andere winkels langs, een hapje eten bij de Foodcourt en nog een koffer gekocht. Want onze grote koffer is tijdens de heenreis kapot gegaan. Toen was het ook alweer half drie en tijd om naar het hotel te gaan. Daar ingecheckt en naar onze kamer gegaan. Daar heeft Stephan de jongens opgetrommeld om te gaan zwemmen, terwijl ik de koffers even goed in zou pakken om te kijken of alles wel zou passen. Gelukkig gaat dat lukken (we hadden al vrij veel weg gegooid).

Daarna ben ik ook nog even naar het zwembad gegaan, even met de voeten in het water, heerlijk. Na een tijdje moesten we naar de kamer toe, want we wilden ook nog uit eten. Stephan en ik wilden bij Rainforest Café eten, we hoopten dat de jongens dat ook leuk zouden vinden. We kwamen aanlopen en Lars ziet de ingang en roept: “daar wil ik heen!!!” Mooi, in ieder geval één iemand happy. Kenzi schrok bij de ingang heel erg van de krokodil en toen we naar boven gingen kregen we ook nog de onweersbui over ons heen. Toen waren ze allebei wel even tam. Maar we zaten net aan tafel of ze waren alweer weg, ze hadden even tijd om te eten, maar verder hebben we ze niet gezien. Ze vonden het machtig mooi, erg leuk om te zien hoe enthousiast ze waren. Lars heeft weer zijn geliefde tosti gehad, ditmaal met watermeloen erbij. Kenzi wilde wel spareribs met fruit (watermeloen). Ze hebben allebei hun borden nagenoeg leeg gegeten, ik denk dus dat het eten ook wel in de smaak viel. Ook bij Stephan en mij gingen de borden (bijna) helemaal leeg.

Na het eten wilden we nog even gaan kijken bij “batie boem” want daar ging het al de hele vakantie over. Diegenen die niet weten wat dat is (zie reisverslag 2011), de fonteinen bij het Bellagio vielen vijf jaar geleden bij Lars ook al in de smaak, toen was hij twee en zei hij “batie boem” “batie” was zijn woord voor water. Een plekje helemaal vooraan krijgen kon al niet meer, maar na een paar minuten wachten, toen het begon, gingen er een mevrouw aan de kant zodat Lars vooraan kon staan en een filmpje kon maken. Stephan heeft Kenzi opgetild en die was zo onder de indruk dat hij ook nog een arm om mij heen sloeg. Dus dat was ook wel een succes.

Hierna was Lars een beetje stil, dus ik vroeg hem wat er was, “ik vind het allemaal zo mooi.” Ventje toch, wat een indruk kan het dan allemaal maken. Hij had ook wat last van de warmte, dus we zijn maar weer terug gegaan naar Planet Hollywood, waar we de auto hadden staan. In PH eerst nog een ijsje gekocht voor de jongens (chocolade en mint, vinden ze echt lekker @pap en mam) en nog even hier opgegeten. Toen was het echt tijd om naar de auto te gaan en door naar het hotel. Daar hebben we de jongens in bed gelegd en wij volgen zo ook.

Uitspraak van de dag, Lars: “maar mam, hoef jij dan niet banolabar” (of ik niet een granolabar wilde)

Vandaag is onze laatste dag in Amerika, van deze vakantie dan. Ik had heel slecht geslapen, wat een klein bed hadden we (volgende keer toch maar voor dat Kingsize bed gaan). We hebben de laatste spullen ingepakt, zijn even gaan ontbijten bij de Bodega in het hotel. Daarna hebben we de spullen in de auto geladen, hebben uitgecheckt en zijn op pad gegaan. Eerst naar het Venetian, de jongens keken hun ogen uit, met die kanalen en zingende gondolavaarders (of hoe je dat ook noemt). Hier hebben we lekker rondgekeken en dan ben je ook zo in het Palazzo. Van daar hebben we de uitgang maar even opgezocht, want we wilden nog even naar de Fashion Show Mall.

Toen we buiten waren kwamen we langs de Wynn, hier waren we nog nooit eerder geweest. Ook hier hadden ze “batie boem” dus hier hebben we nog even staan kijken. En hier ging het, zoals het hoort, op de muziek van Frank Sinatra en andere leden van “the Ratpack”. Toen we uitgekeken waren zijn we overgestoken (via de brug) naar de Fashion Show Mall. We zijn gelijk de Abercrombie ingedoken, om te kijken of ze nog leuke T-shirts voor Lars hadden. Maar we konden niets vinden, helaas. Toen even wat gedronken in de Foodcourt, daar kwam nog een man in rolstoel bedelen om kleingeld. Dan heb je wel wat aan Lars uit te leggen hoor. Sowieso, met al die zwervers die je hier ziet, dat kent hij natuurlijk niet echt. Hij kan het ook moeilijk snappen en wil ze allemaal bij ons in huis laten wonen (en hij wil ze ook al zijn geld geven). Ik heb gezegd dat we het eten wel in een doggy-bag kunnen doen en dat aan een zwerver geven, maar dat wilde hij niet hier doen, wel thuis in Nederland. Wel heel lief van hem, heb hem wel uitgelegd dat het super is dat hij zo wil helpen, maar dat hij niet iedereen kan helpen.

Na dit alles zijn we teruggelopen naar de auto, heel gek dat je in die hotels nooit de uitgang kan vinden, maar de parkeergarage is geen probleem. Toen zijn we naar Tropicana gereden, daar kan je nog gratis parkeren. Bij MGM en de hotels die onder MGM vallen moet je tegenwoordig betalen voor parkeren. Wij zuinige NL lopen liever wat verder dan dat we betalen. Via Tropicana overgestoken naar MGM (de brug naar Excalibur was afgesloten), via MGM naar New York New York en toen over naar Excalibur. Bij Excalibur de trein naar Mandalay Bay en toen de trein naar het Luxor. Want daar wilden we heen, wat een gedoe om daar te komen zeg.

Het Luxor is een hotel in (duh) Egyptische stijl, het is in de vorm van een pyramide met een grote sfinx ervoor. Ook heeft (mijns inziens, de beste illusionist) Chris Angel hier al jaren een show en eerder stonden zijn motoren hier ook tentoongesteld. Helaas waren de motoren weg en Chris Angel loopt natuurlijk niet zomaar hier rond. Kenzi wilde naar de tentoonstelling van de Titanic, maar $34,00 p.p. vonden wij toch echt te duur. Ik kan je zeggen het hotel was te klein.

We begonnen wat trek te krijgen en ik wilde wel graag in NY NY wat eten. Dus via dezelfde omslachtige weg daar naartoe gegaan en bij een Hamburgerrestaurant gaan zitten. Daar hebben we heerlijk gegeten. Allemaal een hamburger (duh), zelfs Lars, want er stond geen Grilled Cheese op het menu. Stephan had er Onionrings bij en ik Garlicfries, om de stewardessen een beetje te pesten zeg maar. Toen we klaar waren met eten nog aan Lars gevraagd of hij nog een doggy-bag wilde om het eten aan een zwerver te geven, maar dat wilde hij toch niet.

Na het eten was het half vier, omdat we niet wisten hoelang alles zou gaan duren zijn we maar naar de Rental Car Return gegaan. Nu weten we wel dat het daar niet zo lang duurt en dat was ook zo. Dus al met al waren we iets na vieren op het vliegveld (we zouden om half tien vliegen), “gelukkig” had de beste man die onze koffers wilde inchecken wat problemen met de computer waardoor we daar een kwartiertje aan de balie hebben staan wachten. Omdat er verder niets te doen was zijn we maar door de douane gegaan (je weet maar nooit hoe druk het daar is). Maar ook daar was er amper een rij en waren we zo klaar. Dus daar zit je dan met je goeie gedrag, 4,5 uur van te voren aan de gate. We hebben van alles aan de lader gelegd en ik heb zitten lezen. Lars en Kenzi hebben films gekeken (gelukkig kun je Ice Age niet vaak genoeg zien). Stephan ging nog wat drinken halen. Al met al was de tijd ook zo voorbij en konden we aan boord. Mensen met kinderen onder de leeftijd van 4 jaar mochten eerst aan boord, dus wij waren als een van de eersten in het vliegtuig. De boel geïnstalleerd en wachten op vertrek. Alles ging netjes volgens planning.

De vlucht viel heel erg mee, Kenzi viel na een uurtje in slaap tijdens film kijken en werd wakker ongeveer een uur voordat we zouden landen. Lars heeft iets meer dan de helft van de tijd geslapen. Stephan heeft maar een kleine twee uur geslapen en ik heb toch wel zo’n zes uur geslapen/gedommeld. Toen waren we alweer in Londen, alwaar we weer hele afstanden moesten lopen, met de bus, weer lopen, door de douane moesten en weer lopen.

We hebben even een hapje gegeten bij de Pret A Manger (ons vaste lunchtentje als we in Londen zijn). Toen we klaar waren was de gate ook bekend en konden we weer hele afstanden gaan lopen, met de trein en weer lopen. Maar toen waren we dan toch bij de gate, voor onze laatste vlucht. Hier zaten we niet met ons vieren naast elkaar, maar twee om twee, met ieders een vreemde naast ons. De jongens hadden het een beetje gehad en werden wat vervelend, maar toen we eenmaal in de lucht waren was het over. De vlucht duurt net lang genoeg om een drankje en hapje te serveren. Nadat het is geserveerd komt er gelijk iemand aan om de afval weer op te halen. Je hebt geeneens de kans om het op te drinken en op te eten.

Na het landen het vliegtuig uit en naar de douane, waar een lange rij stond. We waren eigenlijk wel klaar met de rijen, maar ja ze wilden ook onze paspoorten zien. Het was wel een gezellig douanebeambte, die leuk meedeed met Kenzi die graag zelf zijn paspoort wilde laten zien. Die heeft nog zijn babyfoto er op staan, nou jij hebt aardig wat bloemkool gegeten zei hij. Nu de koffers ophalen, ze lagen al op de band en de nieuwe koffer is ook al kapot. Maar gelukkig kunnen we die nog wel weer gebruiken (over twee jaar, als we weer die kant opgaan). En door naar de ontvangsthal, waar mijn ouders al stonden. De jongens kwamen als eerste en Lars moest wel een beetje huilen toen hij ze zag.

We hebben eerst een bakkie gedaan en zijn toen op zoek gegaan naar de auto. En dan bedoel ik ook letterlijk zoeken, mijn ouders wisten niet meer waar de auto’s waren geparkeerd. Ik vond het wel humor en nadat we twee verdiepingen hadden gehad vond ik ze op de derde verdieping. We hebben ons verdeeld over de twee auto’s en gingen op weg naar huis. Kenzi sliep al voordat we op de snelweg waren en Lars is ook in slaap gevallen (voor Amersfoort) ook Stephan heeft nog even gedommeld. Ik was klaarwakker en heb lekker bij gekletst met mijn moeder. We hebben zelfs nog in de file gestaan, een half uurtje, ik was gelijk klaar met NL. Als ik ergens niet tegen kan is het filerijden. Maar goed, al met al waren we om twaalf uur thuis. Daar hebben we nog wat chips en koek gegeten en toen hebben we de jongens in bed gelegd en zijn we zelfs ook gegaan.

Stephan en Lars hebben tot vanochtend de wekker ging doorgeslapen. Kenzi was iets na vieren wakker en daar werd ik wakker van. Want hij kwam iedere keer zijn kamer uit om bij ons te kijken. Dan zegt hij niets en gaat weer weg. Op een gegeven moment stond hij echt in onze kamer en vroeg ik hem wat er was. Hij wilde wat vragen, of hij straks bij ons in bed mocht slapen. Met de belofte dat dat mocht, is hij weer naar bed gegaan en heb ik hem niet weer gehoord. Ik heb helaas nog wel een dik uur wakker gelegen. Om acht uur ging de wekker en we zijn allemaal al voor half negen uit bed gegaan. Kenzi had wel moeite met wakker worden. Nu proberen om zo snel mogelijk in het goede ritme te komen want maandag begint het gewone leven weer.

Iedereen bedankt voor het lezen en het massale reageren.

Uitspraak van de dag, Kenzi, toen we de straat in reden: Ik wil weer terug naar de camper. (hij vroeg iedere dag tijdens de vakantie wanneer we naar huis gingen)"