reisverslag 2011

3 april 2020 - Zwolle, Nederland

2011

Nog maar 35 dagen...

... en dan is het zover.

Dan gaan we richting de US of A. Alles is geregeld, de hotels zijn vastgelegd, de auto staat straks klaar (als het goed is) en na een ""kleine"" wijziging zij de vluchten nu ook voor elkaar.

We zouden op de terugweg vanaf Las Vegas via Houston naar Amsterdam vliegen. Nu vond KLM het nodig om ons na Houston ook nog een keer in Atlanta te laten overstappen. Jullie zullen begrijpen dat zij daar niet heel erg blij mee waren. Dus daar heeft Stephan een telefoontje aan gewaagd en nu gaan we vanaf Las Vegas via Minneapolis naar Amsterdam. Het bleek dat er geen rechtstreekse vlucht vanaf Houston naar Amsterdam (meer) ging. Dus dan maar een extra overstap, NOT!!! Gelukkig deden ze daar niet moeilijk over en was het zo geregeld.

Ik heb op zolder al een paar koffers staan, als ik iets bedenk dat ik mee moet nemen kan ik het er in gooien. Ook heb ik een lijstje gemaakt waarop ik dan steeds meer op af hoop te strepen. Er zullen nog wat laatste dingen gekocht moeten worden (leuk, leuk, leuk!!!) en dan over 35 dagen zitten we in het vliegtuig. Over 5 weken hebben we vakantie, maar eerst gaan we nog een weekendje naar Londen!!!

Stephan is nu ook druk bezig met een cursus fotografie, dus  we hopen straks samen toch wel wat leuke kiekjes te kunnen maken... Ook die willen we dan hier plaatsen (dus als we geen foto's plaatsen zijn de cursussen voor niets geweest;) ) We hopen dat jullie regelmatig komen kijken en veel reacties achter zullen laten in het gastenboek (dat is namelijk zo leuk!!!)"

01 september 2011

Vanochtend was ik al om 6 uur wakker en ben er rond kwart voor 7 uit gegaan, niet veel later volgde Stephan. We hebben Lars rond half 8 wakker gemaakt en hij was helemaal enthousiast, want hij ging naar Dannnny...

Flip was rond 8 uur bij ons en toen we klaar waren zijn we richting Alfons en Agnes gegaan. Al met al waren we ruim op tijd op het station, mijn zenuwen waren zo goed als weg... Met de trein zat alles, voor de verandering, mee en we waren mooi op tijd op Schiphol. We hebben eerst de koffers ingeleverd en toen zijn we even ergens wat gaan drinken. Nog even vliegtuigen kijken en door de douane.

Na de douane een hapje eten, beetje winkels kijken en door naar de gate. Hier begon het boarden op tijd en al met al zaten we redelijk snel in het vliegtuig (met Lars mochten we voor). Lars hield zich tijdens het stijgen heel goed. De vlucht duurde heel lang, Lars ging niet slapen en daarmee mama ook niet. Dat was heel vervelend, maar al met al zijn we de vlucht goed doorgekomen en is Lars heel lief geweest. Alleen tijdens de landing huilde Lars nogal, totdat hij bij papa op schoot kon zitten en naar buiten kon kijken.

Het duurde nogal een poosje voordat we het vliegtuig uitwaren en toen kwamen we in de rij om in de rij aan te sluiten. Lars was zo moe, zo moe en hij wilde alleen maar door mij getild worden. Uiteindelijk is hij in slaap gevallen op mijn armen en toen mochten we de rij uit en waren we sneller aan de beurt. Lars heeft bij mij op de armen geslapen tot bij de auto verhuur (bijna een half uur later).

Voor die tijd hebben we nog de koffers opgehaald en langs costums geweest en toen waren we in Canada. Hier heeft Lars niets van meegekregen, ook niet dat we Danny en Renske zagen. We zijn toen naar de autoverhuur gelopen en daar was het zo geregeld. De auto ophalen en toen was Lars een beetje wakker aan het worden. In de auto (witte Jeep) en op naar het huis van Danny en Renske.

Wow, wat wonen die mooi zeg!!! Echt een super huis en een hele mooie wijk!!! We hebben even de grand tour gehad en zijn toen met een paar boodschappen gaan doen. Lars was nog steeds wakker, maar hij had geen zin in eten meer. Hij ligt nu in bed, we hopen dat hij morgen niet te vroeg wakker is. Gaan zo ook slapen, zijn behoorlijk brak!!!

Vrijdag 2 september 2011

Vannacht onze eerste nacht in huize Niehoff-Dekkers, we hebben heerlijk geslapen. Wel een paar keer wakker geweest, maar dat is altijd zo. Vanaf half 6 was ik klaarwakker en rond 7 uur hoorde ik boven wat (we slapen in de kelder, heerlijk koel) en ben ik er uit gegaan. Zo rond half 9 zaten we met z’n allen aan de eettafel te ontbijten.

Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt. Eerst even naar een apotheek even een créme halen voor Lars zijn uitslag (voor de collega’s, Canesten en hydrocortison créme) en daarna door naar Montréal en dan specifiek Parc du Mont Royal. Vanaf hier hadden we een geweldig uitzicht over Montréal. Het was al goed warm en het water ging ook hard.

Toen we daar boven op die berg alles hadden gezien zijn we naar  Auratoire St. Joseph gegaan, een basiliek in de stijl van Sacre Couer, heel mooi! Hier hebben we even rondgelopen en een kaarsje aangestoken. Ook vanaf hier had je een mooi uitzicht over Montréal. In de tussentijd was het alweer half 1 geweest en kregen we wel wat trek, toch was het makkelijker om eerst even naar het circuit te gaan, ”snel” een rondje rijden en op naar het centrum van Montréal.

Hier hebben we even wat gegeten in Ville Souterain, een ondergronds winkelcentrum. Na het eten nog even hier wat rondgelopen en toen via de straat weer richting onze auto. Lopen we daar over straat, zitten daar op het terras voor ons 2 bekende gezichten. Dat is maf, die dame zat ook heel erg naar Lars te kijken, wie zijn dat toch??? Oh ja, dat waren een stewardess en steward van onze vlucht van gisteren en zij herkende Lars en Alfons ook nog...

Na al deze bezichtigingen hadden we het wel gehad, het was op z’n warmst 31 graden Celsius, dus Lars en Puck waren blij dat ze even in een badje konden. En een schik dat ze hadden, zo leuk!!! Agnes, Renske en ik zijn boodschappen gaan doen bij de Maxi, even eten halen voor vanavond en wat lekkers erbij CAD102,00, niet goedkoop hier... Danny en Renske hebben heerlijk gekookt en we hebben genoten van het eten. Na het eten is Lars naar bed gegaan en verder zal er vanavond niet veel gebeuren… Morgen naar Quebec-City…

Zaterdag 3 september

De wekker (biologische) gaat al vroeg af. De jetleg doet nog steeds een beetje z’n werk. Agnes en ik waren dus al lekker op tijd wakker. Om 6.30 uur stond de eerste al onder de douche van “hotel” Niehoff in Montreal.

Dat was ook wel een beetje de bedoeling want we wilden naar Quebec city en dat is best wel redelijk dicht bij maar altijd nog een slordige 250 km rijden.

Na een heerlijk ontbijtje met z’n allen waren we toch om 8.45 uur onderweg. Alles liep redelijk goed. Onderweg een lekker bakkie met een happie en dan weer verder.

We waren toch om 12.30 uur bij de eerste toeristische trekpleister, de bulderende, 76 meter hoge, Montmorency-waterval die enkele honderden meters verder de St Lawrencerivier instroomt.

Na een smal bruggetje en vele trappen, hebben we veel foto’s en films kunnen maken.

Hierna weer via een speeltuintje weer terug naar de auto’s en door naar het oude centrum van Quebec. Eerst een stukje gereden door het centrum om bij een parking te komen en dan lopend het centrum in. Een geweldig mooi centrum waar je je redelijk in Frankrijk waant, maar dan zeker zo mooi of nog mooier.

Hoog boven de stad steekt een toren van een groot en mooi hotel, Chateau Frontenac. De toren staat nu in de stijgers om het dak te voorzien van nieuwe koperen platen.

Tussendoor nog even een lekker broodje bij de Subway en dan weer verder.

Lekker wandelend door de beregezellige drukte van de stad en over een prachtig boulevard-achtig pad, hadden we een geweldig uitzicht over de St Lawrencerivier en de havens.

Na een wandelingetje door een parkje troffen we de laatste foto-shoots van een trouwerij. Een bruidspaar met vier “bruidsmeiden”!!

Dan op zoek naar het restaurant waar we wilden gaan eten en daar aangekomen bleek het zo vol te zitten dat we eigenlijk nog drie !!! uur zouden moeten wachten voordat we aan de beurt zouden zijn. DUS NIET. Toen hebben we maar een ander restaurantje gezocht . Uiteindelijk bij een Italiaans restaurantje pasta gegeten. Om 19.30 uur zaten we weer in de auto richting Montreal en om 23.00 uur waren we weer thuis.

Thuis nog even een drankje en dan onder de wol.

Een lange, vermoeiende dag met heel veel indrukken. We hebben veel natuur gezien en een heel mooi centrum van een enorme grote stad (Quebec city).

Lars heeft zich de hele dag goed gehouden, hij heeft veel in de wandelwagen gezeten en hij heeft ook een heel eind aan de hand van opa gelopen. Op weg naar huis is hij in slaap gevallen.

4 september

We hadden in eerste instantie afgesproken om naar de Ben & Jerry-fabriek in Amerika te gaan, maar na 2 drukke dagen leek het ons voor Lars beter en fijner om vandaag maar rustig aan te doen. Dus vanochtend eerst maar eens uitslapen. Ik was om 7 uur wakker, Lars kwart voor 8. We zaten rond half 9 aan het ontbijt.

Na het ontbijt wilde Agnes wel eens naar de Starbucks, dus na een kleine 20 minuten rijden waren we eerst bij Danny’s werk. Toen heb ik het stuur maar eens overgenomen en zijn we doorgereden naar Fairview mall. Hier heb ik nog een leuk shirtje gekocht en toen naar de Starbucks. Heerlijk een bakkie Hot Chocolat (en de rest koffie)... We zijn nog even verder gelopen en toen werd het voor Lars tijd om naar bed te gaan.

Eenmaal thuis heeft Lars eerst wat gegeten en toen is hij heerlijk gaan slapen. Mama, Danny, Stephan en ik zijn even boodschappen gaan doen. Na de boodschappen hebben we even een kopje thee gedaan (oh ja, de rest koffie) met een lekkere Brioche erbij (voor Renske een cracker met kaas). Daarna zijn Alfons, Agnes, Stephan, Lars en ik naar de speeltuin gegaan. Kon Lars even lekker spelen, heerlijk vond hij het...

Toen we weer thuiskwamen (we zijn nog even langs een garage-sale gelopen, maar die man ging al opruimen) is Lars in bad gegaan en daarna hebben we heerlijk pannenkoeken gegeten. American Pancakes zo groot als de gewone Nederlandse, dat vulde dus goed, maar het smaakte heerlijk. Na het eten begon het te regenen en hebben we een stukje van een film van Elmo gekeken. Hierna hebben we Lars in bed gelegd en we zitten nu tv te kijken.

Maandag 5 september

Vanochtend redelijk op tijd ons bedje uit, we wilden naar Nationaal Park Mont Tremblant. En dat is toch gauw 1,5 uur rijden. Eerst maar eens aankleden en ontbijten. We zaten rond kwart voor 10 in de auto en hebben eerst de honden weer weggebracht naar een collega van Danny. We hadden een mooie rit naar Sainte Agathe-des-Monts waar we bij de Tim Horton weer lekker een bakkie koffie/chocolademelk met iets lekkers hebben gehad.

Daarna zijn we doorgereden naar de ingang van het park, hier hebben we netjes de entree van het park betaald en zijn we gaan lopen. We wilden naar een mooi uitzichtpunt, het was alleen wel een hele klim, dus op een gegeven moment zijn Renske, Lars en ik terug gegaan. Lars had het hele stuk zelf gelopen en terug heeft hij ook zelf gelopen. Hij ging steentjes verzamelen en Renske heeft hem goed geholpen. Iedere keer als hij een grote steen had gepakt “ruilde” hij die met Renske voor een veel kleinere steen, die hij dan in zijn zak stopte. Toen we bijna terug waren bij de auto was er een riviertje waar hij met veel plezier de steentjes 1 voor 1 in gooide. De rest is doorgelopen naar het uitzichtpunt dat zo’n 1680 meter lopen was, zo’n 650 meter omhoog.

Eenmaal weer bij de auto zijn we met z’n 3-en gaan lunchen. Toen de rest terugkwam hebben zij ook even wat gegeten. Hierna zijn we weer in de auto gestapt en zijn we naar Chute aux Rats gereden, een waterval. Hier zijn we even naartoe gelopen en hebben we genoten van de mooie waterval. Vervolgens weer de auto in richting de “dirtroad” om zo naar de andere kant van het park te gaan. Het leek wel een gewone weg met veel steentjes erop, niet echt off-road zoals we verwacht hadden. Maar wel heel leuk, we reden langs Lac Herman (echt waar!!!) en zijn nog even gestopt bij Chute-du-Diable waar Alfons, Agnes, Danny en ik nog even heen zijn gelopen. Onderweg zagen we nog wat bomen waar beren de schors vanaf hadden gekrabd. Bij de waterval weer wat foto’s gemaakt, waaronder eentje van ons vieren. Danny en ik zijn met versnelde pas teruggelopen, Alfons en Agnes hebben het wat rustiger aangedaan. Agnes had wat last van d’r knie (nu wel weer over, niet ongerust worden). We vervolgden onze weg en kwamen zo bij de uitgang van het park, nabij het ski-plaatsje Mont Tremblant.

We reden naar het plaatsje Saint Saveur waar we een hapje gegeten hebben, bij de plaatselijke creperie/racletterie. Het was zoals gewoonlijk weer meer dan genoeg en zo verlieten we met volle maag het restaurant. Eenmaal in de auto weer naar de collega van Danny gereden om de hondjes op te halen. Toen door naar huis en daar waren we iets voor negenen, gelijk Lars in bed gelegd en ‘s avonds niet veel meer gedaan.

Dinsdag 6 september

Vanochtend konden we het lekker rustig aan doen. Renske moest om 11 uur bij de dokter zijn en Danny ging mee. Dat gaf ons de tijd om nog even wat eten te halen voor ‘s avonds en een leuke plant voor in de woonkamer. Ook hebben we nog een kleinigheidje gekocht voor de collega’s van Danny waar we het campingbedje en het autostoeltje van mochten lenen.

We hebben ook al vast een groot gedeelte van de koffers omgepakt en ‘s middags met z’n allen zitten lunchen. Na de lunch wilden we nog naar de kathedraal de Notre Dame, alleen Lars lag nog in bed. Stephan wilde wel bij hem blijven en de rest is richting Montréal gereden. Hier hebben we de auto geparkeerd en zijn we naar de Notre Dame gelopen. Het is (in ieder geval van buiten) een kopie van die in Parijs. We moesten allemaal 5CAD neerleggen om de binnenkant te kunnen bekijken. En dat was meer dan de moeite waard. Wat ziet dat er mooi uit van binnen zeg!!! En dan achter de grote kerk ook nog een hele mooie, lichte kapel. Danny heeft met onze camera mooie foto’s gemaakt.

Toen we hier uitgekeken waren zijn we nog een stukje door oud Montréal gelopen. Eerst nog ergens een lekkere cupcake gehaald en voor Renske een ijsje. Het doet zo Europees aan, heel gezellig allemaal. Na deze korte wandeling werd het wel weer tijd om naar huis te gaan en dat hadden we iets eerder moeten bedenken. We kwamen midden in de file terecht en deden er zo 45 minuten langer over dan normaal. Dit vonden we heel vervelend naar Stephan toe, maar die bleek zich prima vermaakt te hebben met Lars en de honden.

Voor het avondeten hebben Danny en Renske röstirondjes, sperziebonen en een lekkere steak gemaakt. Het smaakte weer heerlijk. Hierna hebben we Lars naar bed gebracht en de koffers helemaal vertrekklaar gemaakt (op de allerlaatste dingen na). Nog even gezellig met z’n allen voor de buis gezeten, foto’s/filmpjes gekeken en toen naar bed. Morgen naar Salt Lake City, maar eerst nog een nacht slapen bij Danny en Renske.

Woensdag 7 september

Vandaag ook weer redelijk vroeg uit de veren, wat heet. . . de wekker stond op 06.30 uur, en dat is in de vakantie toch redelijk vroeg. Vandaag zit de vakantie in Montreal er op. Om 09.00 uur inchecken dus om 07.45 uur vertrek richting vliegveld Trudeau. Waar we wilden inchecken, alleen dat gaf nogal wat problemen, maar na een klein kwartiertje had de vriendelijke dame het dan toch voor elkaar en konden we de koffers afgeven.

Na een bakje koffie bij Van Houtte, kwam het moment van afscheid nemen. Uitgezwaaid door Danny en Renske gingen we richting douane. Alles gecontroleerd en gelijk door de douane van de USA, dat scheelt ons in New York een heleboel tijd. Hierna richting de gate. Wachten tot het boarden en dan naar New York. Lars heeft zich in de gate prima vermaakt. Als hij op een knopje bij de roltrap drukte, stopte die spontaan en moest iedereen naar beneden lopen. Heel vreemd!!!

In een grauw en regenachtig New York gewacht tot het boarden en toen begon de ellende. Vertrektijd zou 15.45 zijn, ware het niet dat de bemanning een fout hadden ontdekt in het ILS (Instrument Landing System). Dat ding moest worden vervangen en uiteindelijk vertrokken we met een vertraging van ongeveer 2 ½ uur en kwamen we om 23.00 uur plaatselijke tijd in het hotel in Salt Lake city. Lars heeft zich tijdens de vlucht voorbeeldig gedragen en heeft zelfs nog even geslapen.

En natuurlijk hebben we tussendoor ook nog wat gegeten, maar dat was dan eens een broodje hier en dan weer een sandwich daar. In het hotel hebben we uiteindelijk nog een heerlijke salade gehaald en op de kamer opgepeuzeld.

Beide vluchten is Lars heel lief geweest. Alleen het landen met de gordel om vindt hij niet erg leuk. De heel veel lampjes van de grote stad in het donker boeiden hem wel weer. Al met al een TIJGER. Grote klasse.

Moe en teleurgesteld(van de vertraging) ging iedereen naar  bed.

Donderdag 8 september

We zouden vanochtend ook rustig aan doen, voor Lars omdat hij gisteren zo laat in bed lag. Ik lag om half 7 al wakker (mijn lichaam dacht dat het half 9 was) en heb me tot een uur of 7 heel rustig kunnen houden. Toen werd ook Stephan wakker en niet veel later werd Lars ook wakker. Ben even bij ‘m in bed gaan liggen.

We zijn er maar uitgegaan en ik heb de koffers wederom omgepakt. Rond half 9 zaten we aan het ontbijt. Lars werd op een gegeven moment helemaal vervelend, hij had het zwembad gezien en wilde zwemmen. Maar wij hadden andere plannen. Eerst zijn Stephan en ik naar de Walmart gereden om een autostoeltje te halen. We waren alleen voor het autostoeltje $39,00 kwijt, een koopje dus.

Toen we terug waren bij het hotel hebben we de spullen gepakt en zijn we richting Temple Square gereden. Hier hebben we een poos rondgelopen, wat een mooie kerken staan hier toch. Ook nog bij een kunstmatig aangelegde waterval gekeken, voor Lars want als hij water ziet!!! Alfons en Agnes zijn nog de tabernacle ingeweest en hebben geluisterd hoe het orgel klonk in deze zaal met perfecte akoestiek.

Hierna hebben we even ergens een hapje gegeten en zijn we verder gereden. Ik wilde nog even langs de Eagle-gate en die was zo gevonden, we zijn doorgereden naar State Capitol en hebben echt genoten van dit gebouw. Wat overweldigend mooi, heel veel marmer, mooie grote trappen en afgewerkt met bladgoud.

Nadat we de tuinen hadden bekeken zijn we weer in de auto gestapt en richting hotel gegaan. Stephan en Lars zouden gaan zwemmen en Agnes, Alfons en ik zijn naar de Walmart gegaan. We moesten nog opvulling hebben voor de aangeschafte koelbox. Je kijkt je echt iedere keer weer je ogen uit daar, we hebben ons allemaal een mooi wapen uitgezocht en gaan morgen jagen...

Eenmaal terug bij het hotel hebben Alfons en Agnes de zwemkleding nog aangetrokken en zijn nog even met Lars gaan zwemmen. Je kan die jongen bijna alleen laten in het water (met zijn zwembandjes om), wat een waterrat zeg!!! Hij was op een gegeven moment helemaal blauw van de kou en toen was het wel genoeg vonden we. Dus omgekleed en op naar de Gateway om even rond te slenteren en eten te gaan halen. De Gateway is een oud treinstation en daar is helemaal een winkelcentrum omheen gebouwd, echt heel mooi. We hebben hier nog een leuke watershow meegepikt. Lars heeft bij Build-a-bear nog zelf een knuffelbeer gemaakt, hij heet takel en heeft een cars-pyjama. Hierna hebben we eten gehaald en zijn we (onder luid protest) naar het hotel terug gegaan. Hier hebben we het eten opgegeten (voor Alfons en Agnes: chicken teriyaki, voor Steef en mij Mexicaans en Lars een kaneel/suikerpretzel) en is Lars onder de wol gegaan, wat was die jongen moe...

Wij doen nu verder niet veel meer, gaan straks slapen, morgen weer vroeg dag dan vertrekken we richting Yellowstone.

Vrijdag 9 september

Vanochtend ging om 7 uur de wekker, we hadden een lange rit voor de boeg. Eerst de laatste spullen gepakt en de koffers naar de auto gebracht (waar ze overigens ruimschoots inpassen) toen naar het ontbijt. We hebben weer heerlijk gegeten van dit simpele (doch effectieve) ontbijt. Toen zijn we allemaal in de auto gestapt en op pad gegaan.

De eerste stop was al na een klein uurtje, Antelope Island. Hier zou veel wildlife zijn, waaronder bizons. Het was een schitterend eiland, maar het wildlife viel ietwat tegen. We hebben wel de Antilope gezien. En 1 bizon zo in het wild. We hebben nog wel een hele kudde gezien, maar die lagen achter een hek, niet zo leuk dus.

Daarna zijn we weer in de auto gestapt en begon de lange rit. Lars is Cars gaan kijken en wij genoten van het uitzicht. Op een gegeven moment zijn we gestopt om te lunchen/picknicken. Bij een tankstation/truckstop hebben we de achterklep opengegooid en hebben we de broodjes gepakt en opgepeuzeld. Toen heb ik het stuur van Alfons overgenomen en heb het (saaie) stuk naar Idaho Falls gereden. Het liep voorspoedig en bij Idaho Falls zijn we eraf gegaan (omdat dat moest voor de route, maar ook omdat we nog naar de Walmart moesten) en heeft Agnes het stuur overgenomen. Zij heeft ons veilig naar West Yellowstone gebracht. Onderweg nog een korte stop om de beentjes te strekken. Lars heeft nog ruim een uur liggen slapen, wat ook wel prettig was.

Rond kwart over 5 waren we bij ons motel, wat schuin tegenover het hotel ligt waar we de vorige keer zaten. Brian heeft ons naar onze kamer/appartement gewezen en heeft alles uitgelegd. Deze hele enthousiaste man heeft de tv uitgelegd, laten zien wat er allemaal aan extra’s in de keuken was (en nee, geen ongedierte) en ook de badkamer kreeg een uitgebreide uitleg. Het is echt een superleuk motelletje en we hebben een mega grote kamer, met een keuken groter dan we thuis hebben.

We hebben de boel een beetje geïnstalleerd (we blijven hier 3 nachten) en toen zijn Alfons, Stephan en ik naar de supermarkt gegaan om wat eten te halen. Helaas heeft Lars weer geen hap gegeten, maar de rest heeft wel heerlijk gegeten van de magnetronmaaltijden. Nu ligt de kleine man in het bed van opa en oma. En hebben opa en oma al een heerlijke wandeling door het dorp gemaakt, waar ze de eerste Nederlanders gesproken hebben. Het wil vannacht vriezen, dus lekker diep onder de dekens straks.

Zaterdag 10 september

Vanmorgen zou om 7 uur de wekker aflopen, ware het niet dat de telefoon van mama al om kwart voor 7 afging. Volgens Lars kwam er: ziek, tasse, moema... (muziek uit de tas van oma). Dus die kleine man is even bij ons in bed gekropen. Nadat we uit bed waren hebben we eerst even geskyped met Patrick en Angelique, althans een poging gedaan tot... Na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt (en het brood vergeten) en zijn we op pad gegaan.

Eerst bij de ingang van het park een Nationale Parkenpas gekocht en toen begon de zoektocht naar beren. We hebben eerst de Firehole Canyon Drive gereden, hier hebben we een mooie waterval gezien. Toen doorgereden naar Fountain Flat Drive, hier zagen we onze eerste bizon staan. Alfons heeft alle moed verzameld en is op zo’n 10 meter afstand gaan staan om te filmen. Wat een indrukwekkende beesten zijn het toch!!! We konden hier niet voor eeuwig blijven staan dus zijn we maar weer in de auto gestapt en door bereden naar Lower Geyser Basin. De eerste geisers van dichtbij bekijken. Lars vond al dat water erg leuk, al wilde hij niet iedere keer goed meelopen. Maar met de belofte van nog meer water liep hij iedere keer weer een stukje.

Hierna op naar Upper Geyser Basin om te kijken bij de Grand Prismatic Spring, een mooie poel met heel veel verschillende kleuren. We zijn maar even 2 om 2 gaan kijken, deze afstand was voor Lars toch echt te groot. Hij heeft zicht vermaakt door een beetje heen en weer te lopen en met Agnes en mij mee te gaan naar de auto waar hij weer achter het stuur mocht (altijd goed). Het was weer tijd om verder te rijden en we gingen door naar Old Faithfull, deze geiser komt iedere 93 minuten tot eruptie. We hebben hier ook even op een bankje heerlijk zitten lunchen. We hadden even een witbrood gekocht in de winkel en die is helemaal opgegaan.

Na de lunch zijn Alfons, Agnes en Stephan naar Geyser Hill gelopen. Ik ben met Lars bij de auto gebleven. Zodat Lars even kon slapen, alleen heeft hij dat niet gedaan, hij heeft Cars gekeken (voor de zoveelste keer). We zijn weer verder gereden naar West Thumb, ook hier zijn we 2 om 2 gaan lopen, zodat Lars niet die hele afstand hoefde te lopen en een beetje rond kon lopen en doen wat hij wilde. Zo hebben we toch allemaal rustig de tijd om rond te kijken. Maar weer in de auto gestapt en verder gereden. We zijn nog even Fishing Bridge overgegaan (en weer terug) en we hebben nog gekeken bij Mud Vulcano en Sulphur Caldron. Toen werd het wel tijd om naar het motel terug te gaan.

Onderweg nog een bizon op de weg gezien (geen beren dus) en wat elks in het water. Ook was er ergens een mega opstopping dat we dachten hier moet wel een beer zitten. Dus Agnes de auto aan de kant gezet en vlak voordat ze stilstond had ik de deur al open en ik vloog eruit. Naar de overkant van de weg, door het gras, het bos in en toen hoorde ik iemand zeggen dat er een beer was (waar het hart vol van is...). Ik helemaal blij (en de adrenaline stroomde door m’n lijf) verder lopen. Kijk ik eens goed is het een elk, pfff, daar al die moeite voor gedaan!!! Dus lichtelijk teleurgesteld ging ik weer terug naar de auto...

Dankzij al deze opstoppingen was het pas 18.00 uur voordat we weer bij onze motelkamer waren. Alfons en Agnes zijn eten gaan halen. Stephan en ik hebben Lars in bad gedaan en daarna heeft hij 3 bordjes pasta leeggegeten (na zoveel dagen geen avondeten een hele geruststelling voor paps en mams) en daarna nog bijna de helft van een megagroot Cornetto-ijs. Die is dus met volle maag naar bed gegaan. We gaan nu niet veel meer doen, beetje bijtanken en morgen weer vroeg dag....

Zondag 11 september

Toen we vanochtend wakker werden, kwam het besef dat er (in ieder geval bij Stephan en mij) geen wekker was afgegaan. Gelukkig was het maar 10 minuten later dan de bedoeling was, we hebben ons aangekleed en lichtelijk gefatsoeneerd. En toen hebben we de skype aangedaan, want onze Gerry was jarig vandaag en die moest natuurlijk gefeliciteerd worden. Na het ontbijt gingen we op weg, wederom naar Yellowstone, nu de bovenste loop.

Eerst door de toegangspoort en op naar Norris Geyser Bassin, hier hebben we een beste wandeling gemaakt waar Lars bijna alles zelf heeft gelopen. We hebben weer vele mooie poelen en geisers gezien, wat genieten weer. Nu in een meer beboste omgeving. Nadat we dit hadden gezien hadden de koffieverslaafden wel zin in een bakkie, dus op naar Canyon Village. Daar heeft Lars nog vol verbazing staan kijken naar een “echte” jukebox (een met een cd erin, helaas). Toen we onze buikjes vol hadden (want ja, echte fudge vult wel) zijn we naar de Grand Canyon of Yellowstone gegaan. Jemig, wat was dit gaaf zeg, hoge waterval, grote dieptes en (duh) geel steen...

Weer verder gereden, op zoek naar een picknickplaats. We reden er al vrij snel eentje voorbij, na 1 mijl kwamen we erachter dat de volgende 18 mijl verder was, dus maar weer omgekeerd. De tafel gedekt, broodjes gesmeerd en ja hoor, het begon (weer) te regenen. Dus de achterklep opengedaan, alles in de auto gezet en onder de klep gaan staan. Toen we allemaal uitgegeten waren alles opruimen en Lars in zijn stoeltje gezet. Stinkt het ineens in de auto, Lars had een poepbroek, maar hij bibberde van de kou, wat doen we nu... Maar achterin de auto gekropen, Lars daar neergelegd en verschoond, het was even behelpen, maar dat is juist het leuke... We zijn doorgereden naar Tower-Roseveld voor de watervallen, maar Lars was net in slaap gevallen dus zijn we maar doorgereden.

Op naar Mammoth Hot Springs, de kalkterrassen. Het gedeelte wat we moesten lopen hebben we overgeslagen, Lars sliep nog steeds. Maar er is ook een gedeelte waar je met de auto langs kan en dan kleine stukjes moet lopen. Daar naartoe gegaan en Alfons, Stephan en ik zijn even gaan kijken. Begint het ineens te onweren, niet grappig aangezien we naar een zeer hoog punt liepen. Dus snel fotos gemaakt en terug naar de auto.

Lars werd een beetje wakker en toen kwam er ineens een harde knal en een flits vlak na elkaar. Er knalde vlakbij iets in, schrikken. Lars had het er een uur later nog over. Gezien de tijd en het feit dat Alfons helemaal niet fit was, zijn we terug gegaan naar de motelkamer. Al met al ben je dan nog weer een uur verder voordat je er bent. Nog in een file gestaan, zonder dat er wat te zien was. We hebben vandaag meerdere bizons gezien, enkele elks en een deer. Maar tot onze grote teleurstelling geen beer.

Agnes en ik zijn boodschappen gaan doen, Alfons is gaan slapen en Lars is in bad gedaan door Stephan. We zijn gaan eten, Lars heeft nog even gedonderjaagd en nu gaat hij naar bed. Vanavond doen we niet veel, beetje koffers pakken en op tijd naar bed, morgen weer verder. Op naar Grand Teton.

Maandag 12 september

1 dag na de 10-jarige herdenkingen van 9-11. Gisteravond nog een documentaire gekeken op FOX, zeer indrukwekkend. Vanmorgen ging de wekker alweer om 7 uur (en dat noemt men vakantie?) en iets na achten zaten we in de auto en gingen we, via Yellowstone, op weg naar Grand Teton NP. Ons tweede Nationale Park deze vakantie en zeker niet de laatste. Maar voordat we Yellowstone uit waren, waren we ruim 1,5 uur verder. Dat had iets eerder gekund, ware het niet dat Agnes reed. En als zij rijdt lopen er bizons op de weg (nee, nog steeds geen beren). Dus dat was zeker niet erg, het ging nog steeds van oh en ah...

Rond half 11 kwamen we bij Colter Bay aan, in Grand Teton NP. Hier hebben we koffie en warme chocolademelk gehaald met wat lekkers erbij. Dit hebben we lekker in het zonnetje opgedronken. Daarna zijn we nog even naar het Visitorcentre gereden om een kaart op te halen van het park. Daarna zijn we naar een uitzichtpunt gereden en daar konden we de Tetons mooi zien, hier hebben we een klein stukje gelopen en Lars heeft nog weer wat steentjes aan zijn verzameling toegevoegd. Daarna weer in de auto en op naar Oxbow Bend, weer een mooi uitzichtpunt. Hier zijn alleen Stephan en Alfons uit de auto gegaan, Agnes en ik bleven gezellig bij Lars in de auto zitten. We konden het uitzicht ook vanuit de auto wel zien (hoe Amerikaans...).

Nu werd het tijd om een picknick-plekje te zoeken. Net over de brug bij de dam van Jacob-lake was een mooi plekje, in de schaduw met super uitzicht. Hier hebben we heerlijk genoten van de lunch. Toen zijn we Signal Mountain opgegaan met de auto, hierboven hadden we een mooi uitzicht over Grand Teton NP. Nu waren we al een stukje in de middag, dus wilden we langzaamaan richting hotel gaan zodat Lars nog even kon zwemmen. Via Jenny Lake zijn we richting uitgang gereden en naar het hotel. Zo langzaam aan werd het weer iets minder, regen en onweer. Niet echt wat we besteld hadden, maar wat doe je er aan.

Bij het hotel aangekomen konden we gelijk naar onze kamers. Ze zijn simpel en heel netjes, pas opgeknapt. Alleen een beetje jammer, het zwembad was buiten en met dit weer was dat niet heel fijn. Dus Lars kon nog niet zwemmen. Agnes en ik zijn de was gaan doen, dat was ook even nodig. Daarna zijn we in de auto gestapt om het plaatsje Jackson Hole te bekijken. Het is een leuk westernstyle dorpje. Maar mede dankzij het weer waren we snel uitgekeken. We hadden ook wel trek gekregen en wilden bij Wendy’s gaan kijken. Dit bleek een fast-food restaurant te zijn, niet echt ons ding. Dus verder gekeken en uiteindelijk uitgekomen bij Bubba’s BBQ-restaurant. Een beetje een vreetschuur, maar wel heel lekker. Lars heeft lekker tosti gehad en ook een groot deel opgegeten. Verder heeft hij de meeste ijsblokjes uit zijn water gegeten... Nu zijn we weer op onze kamers en ligt Lars lekker te slapen. Morgen richting Vernall, dit is een tussenstop voordat we in Moab zijn.

Dinsdag 13 september

Vanmorgen ging zoals gebruikelijk de wekker om 7 uur, alleen ik lag al een uur wakker. Lars was ook al een poosje wakker en ik was bij hem in bed gekropen, hij rolde bijna zijn bed af en aangezien de bedden hier aardig wat hoger zijn dan in Nederland...(ach en het is ook wel gezellig). Toen we aangekleed waren moesten we op zoek naar een ontbijt.

We waren er vrij snel uit, we wilden wel het ontbijt proberen bij restaurant “de gele bogen”. En hoewel we er niet graag komen was het ontbijt zeer goed te doen. Lars, Stephan en ik hebben American Pancakes gehad en Alfons en Agnes hebben een groot ontbijt gedeeld. We hadden dus de buikjes goed vol en zo konden we beginnen aan de lange rit.

We reden al vrij snel Jackson Hole uit via de 191. Bij Hoback Junction was er een wegopbreking waar niet duidelijk werd aangegeven welke kant op de 191 was. Dus hielden we rechts aan, na een mijl of 5 kwamen we erachter dat dat de verkeerde richting was, dus keren en bij Hoback Junction de goede kant op. We vervolgden onze weg richting Vernal door de mooie bergen van Wyoming. We zijn onderweg nog gestopt om te tanken/plassen en van bestuurder te wisselen. Na een kleine 2 uurtjes zijn we weer gestopt bij Rock Springs en hebben we bij Denny’s in het gras gezeten om te lunchen. Wederom is er van bestuurder gewisseld en nu reed Stephan ons verder naar Flaming Gorge (via Nederlandse Jan).

Bij de Flaming Gorge dam zijn we gestopt om foto’s te maken. Hier stond een sheriff op de uitkijk (een “mooie”blonde dame), Alfons is een praatje gaan maken met haar en heeft haar het korpsembleem van de Nederlandse politie gegeven. Ze vond dit erg leuk en we hebben een poosje met haar staan praten. Bleek dat haar zoon in Nederland woont en dat haar man Nederlands bloed heeft. Leuk zo een praatje maken met die vrouw.

We zijn verder gereden naar het Visitor center van de dam. Hier kwamen we Nederlanders tegen en zij adviseerden ons een leuk restaurantje voor in Vernal. Nadat we hier allemaal onze blaas hadden geleegd zijn we verder gereden, Alfons heeft het stuur overgenomen. Hij zou het laatste stuk rijden. Onderweg hebben we nog een paar korte stops gemaakt om van het uitzicht te genieten. Al met al waren we rond kwart voor 4 bij het hotel in Vernal.

Zo snel mogelijk onze zwemkleren aangetrokken, Lars wilde wel graag zwemmen, hij stond al bij het bad in de badkamer. Alfons en Agnes zijn een stukje gaan wandelen. Wij doken het water in, Lars was helemaal in zijn sas. Hij heeft van die zwembandjes om zijn armen. Springt van een zitgedeelte in het water in een dieper gedeelte, doet alvast zijn ogen en mond dicht. Hij weet ook hoe hij vooruit moet komen in het water. Het enige wat hij nog moet leren is de schoolslag...(hier spreekt een supertrotse moeder)

Na het zwemmen zijn we naar het restaurant gegaan wat ons aanbevolen was. En deze mensen hadden gelijk, wat heerlijk eten hier. We hebben 2 voorgerechten gedeeld, Chickenstrips en Nachos. En ieders nog een hoofdgerecht, wat allemaal ook heerlijk smaakte. En toen nog een toetje, hier schoof Lars ook bij aan. Natuurlijk was het allemaal veel te veel, ook kregen we een gratis re-fill. Het grappige was dat die Nederlanders ook hier kwamen eten die ons dit restaurant geadviseerd hadden. We hebben nog snel wat inkopen gedaan bij de Walmart. Daar zagen we de Cars-vitamines, die Lars krijgt, ook liggen. In Nederland betalen wij daar 12,00 euro voor, hier kosten dezelfde potjes $4,50 dat is ongeveer 3,50 euro. Dus vast 2 potjes meegenomen en als we nog een Walmart tegenkomen nemen we er nog wat mee. Nu ligt Lars weer in bed en wij zitten bij Alfons en Agnes op de kamer tv te kijken en computeren... Morgen door naar Moab!!!

Woensdag 14 september

Vannacht om kwart over 5 waren er wat werklui die in het hotel verbleven die het nodig vonden om hun auto alvast warm te laten draaien en daarmee in ieder geval 3 mensen wakker te maken. Lars begon wat te jammeren dus die heb ik lekker bij ons in bed gelegd, waar hij nog zeker 1,5 uur heeft geslapen.

Om 7 uur was het onze beurt en gingen we ons bed uit. Eerst de auto warm laten draaien... En op naar de Smiths voor wat laatste boodschappen voor de lunch. Toen door naar restaurant “De Gele Bogen” voor een kop koffie/warme chocolademelk via de drive-thru (er ging een wereld open voor Alfons en Agnes). In de auto even een croissantje gegeten en de reis kon aanvangen. We hebben Lars geïnstalleerd met Cars op de DVD en we hebben flink wat kilometers kunnen maken. Schitterende landschappen gingen langs ons heen. Van grillige bergen, tot woestijnlandschappen, tot mooie rode bergen.

Het eerste stuk reed Alfons, op de Douglas Pass heb ik het stuur overgenomen, lekker scheuren naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen een sanitaire stop gemaakt, wat koffie gehaald en Agnes heeft tante Ans kunnen bereiken. Ik mocht nog een stukje verder rijden en we waren al snel op het korte stukje interstate en zo waren we ook al weer in de staat Utah. We hebben een heel stuk Colorado meegepakt vandaag (de 5de staat voor Alfons en Agnes). Eenmaal van de snelweg af zou het mooie stuk beginnen. Eerst nog een stuk woestijn, waar we al snel af moesten remmen voor een prairiehondje/stokstaartje. Niet veel later kon ik oefenen op de slalom om alle stokstaartjes te ontwijken. Zou zonde zijn om ze dood te rijden vonden we. Even later moest ik slalommen om de dode stokstaartjes. Al met al hebben we zo’n 15-20 stokstaartjes gezien, de vorige keer dat we hier reden hebben we er geen een gezien, maf...

Het landschap ging langzaam over van woestijn naar rood gesteente en uiteindelijk voegde de Colorado-rivier zich ook bij ons. We hebben dezelfde picknickplek opgezocht waar we 3 jaar geleden ook zaten. Alleen toen hadden we wel heel wat beter weer, het waaide en de lucht was helemaal grijs. Toch zijn we gewoon gaan zitten picknicken al waaiden we bijna weg. Na de lunch zijn we verder gereden en toen begon het te regenen. Toch zijn we via een dirt-road naar Fisher-Towers gereden om even wat mooie foto’s te maken. Eenmaal weer terug op de gewone weg waren we na zo’n 3 kwartier ook bij het motel. Het is een simpel motel, maar ziet er goed en fleurig uit, hier houden we het wel 4 nachten uit.

Ondanks het weer zijn we toch in de auto gestapt en we zijn naar Hole ‘n the Rock gereden. Hier hebben ze, jaren terug, een huis gemaakt in de berg. Er is een hele toeristische attractie van gemaakt, maar het weer was te slecht en we hadden geen zin om onze auto uit te gaan. Zijn dus weer rechtsomkeert gegaan, op naar de supermarkt. We moesten maar een paar dingetjes hebben en aangezien Lars in slaap was gevallen bleven Alfons en Agnes in de auto zitten. Wat schetste hun verbazing, we waren met 2 minuten alweer terug. De kassa’s waren kapot, dus moesten ze alles met de rekenmachine doen waardoor het allemaal langer zou duren, wij dachten dus, laat maar zitten!!!

Terug naar het hotel, Lars meegenomen naar ons bed, even gelegen en meneer was alweer klaarwakker en klaar om te keten. We hebben even wat warmere kleding aangedaan en zijn naar Denny’s gegaan. Hier hebben we (hoe kan het ook anders) heerlijk zitten eten. Samen een voorgerecht gedeeld, ieders een goed hoofdgerecht en Lars pannenkoekenbolletjes en allemaal wat drinken, voor $60,00. We zijn even aan het rekenen gegaan en dat betekend dat wij voor nog geen 10 euro per persoon hebben gegeten. Wij vonden dat niet duur...

Toen we terugkwamen bij het hotel stonden bij de brandweer aan de overkant de wagens buiten. Daar moesten we natuurlijk even gaan kijken met de kleine man. Die werd helemaal gek, rende van de ene naar de andere auto. Zag allemaal “toetoe mama” en moest overal even aanzitten. Op een gegeven moment kwam er een brandweerman naar ons toe en mocht Lars ook even binnen kijken in zo’n grote, glimmende wagen. Dat vond hij helemaal mooi natuurlijk. Vol indrukken is hij vervolgens naar bed gegaan, waar hij nu (hopelijk) heerlijk ligt te slapen. Voor morgen hopen we op beter weer dan vandaag...

Donderdag 15 september

Voor vanochtend had ik geen wekker gezet en iets na zevenen werden Lars en ik wakker. Terwijl ik op de wc zat had Stephan Lars lekker bij zich genomen en zo hebben we even de tijd genomen om wakker te worden. Toen we helemaal gereed waren zijn we met z’n allen naar de Pancake Haus gereden voor het ontbijt. Hier hebben we heerlijk gegeten en zaten we goed vol. Ze hadden ons in een aparte zaal gezet, waar niemand anders zat. Heel slim, want Lars kan zomaar ineens uitbarsten en dat kan zeer storend zijn voor de andere gasten, hahaha...

Na het ontbijt zijn we doorgereden naar de supermarkt om brood te halen voor tussen de middag. Hierna zijn we naar Arches NP gereden, het was druk bij de ingang. We zijn bij het eerste het beste uitzichtpunt gestopt om foto’s te maken. Want wat is het hier toch onwijs mooi, ik wist het wel maar ook ik had na iedere bocht weer een WOW-moment. We zijn direct doorgereden naar het uitzichtpunt van Delicate Arch. En, hoewel dit een schitterend uitzichtpunt was, is het het mooiste toch om er helemaal heen te lopen. Maar met Lars erbij is dat niet te doen, dus dit was een mooi alternatief.

We zijn verder gereden en hebben een aantal uitzichtpunten bekeken en zijn toen naar Devils Garden gereden om te lunchen. We hadden weer een schitterend plekje, Agnes vond het zelfs mooier dan dat van gisteren. Lars kon hier in ieder geval heerlijk rondbanjeren en steentjes in de bosjes gooien. Hierna zijn we verder gereden naar Sand Dune Arch. Twee om twee zijn we even gaan lopen. Stephan en ik hebben lekker kunnen klauteren op de rotsen, dus we hadden het naar ons zin. Toen we dit gezien hadden reden we verder naar de Windows-section. Eerst zijn Stephan en ik gaan lopen. We zijn naar de Turret-Arch gegaan, waar we ook weer overal op konden klimmen. Verder naar South Window, die hebben we vanaf een klein afstandje bekeken. De laatste was North Window, ook hier hebben we weer wat geklommen, net echt... Na ons zijn Alfons en Agnes ook die kant op gegaan en ze kwamen met open mond terug, wat vonden ze het mooi...

De auto weer in en op naar Balanced Rock, hier hebben we Lars ook weer uit de auto gehaald. Hij had er zin in en rende vooruit. Ook hier moesten we van het gebaande pad af en een beetje klimmen. Lars had schik en wilde zijn eigen pad vervolgen, dat was niet helemaal de bedoeling, richting een kleine afgrond. Dus die hebben we even tegengehouden en de goede weg gewezen. Er lag ook nog ergens een plas water waar die kleine man vol overgave in ging staan. Tja, toen had hij natte voetjes en wilde hij er niet op verder lopen. Dus: “mama tillie.”

De dag vorderde al aardig (en aangezien Agnes nu verkouden is) dus we hebben alleen nog een stop gemaakt bij Park Avenue, wederom een schitterend punt in het park, waar je tegen 2 hoge rotswanden opkijkt. Agnes en Lars bleven in de auto zitten en de rest ging even kijken, samen met het pas opengetrokken blik Japanners, pffff.

Weer in Moab aangekomen hebben we Agnes bij de motelkamer afgezet, zodat zij even kon gaan liggen. De rest is weer naar de supermarkt gereden om eten en nog wat boodschappen te halen. De magnetronmaaltijden hebben we bij de motelkamer lekker opgepeuzeld. Lars heeft nog even lekker rondgewandeld met zijn Cars-koffer en zijn politiebusje. Het is zo’n komisch gezicht als hij weer langsloopt met dat koffertje en dan bij een willekeurige deur gaat staan en het doet lijken alsof hij naar binnen wil gaan.

Vrijdag 16 september

Vanmorgen ging om 7 uur de wekker weer, we zouden vandaag naar Canyonlands NP. Ligt vlakbij Arches NP maar is zo anders. Eerst hebben we nog wat boodschapjes gedaan en daarna ontbijten bij restaurant ”de gele bogen”. Na het ontbijt doorgereden naar het park. We hebben eerst gekeken bij het Visitorcenter en zijn daarna aan de overkant een stukje richting de klif gelopen. Lars heeft even over de rand heen gekeken en vond het wel mooi.

We zijn weer in de auto gestapt en zijn naar Mesa Arch gereden. Hier zijn we met zijn allen heengelopen, voor Lars was het een uitdaging al dat geklim (al dan niet via trap), maar hij had er eerst wel schik van. Bij de Arch aangekomen heeft Lars lekkere snoepjes gehad en zijn we allemaal even de Arch opgeklommen (behalve Lars), hier bovenop is het op zijn breedst 2 meter, superspannend dus. Helemaal voor Agnes, die vond het wel heel eng, maar ze stond er wel. Hierna zijn we bij de Green River Overlook gaan kijken. Om Lars niet weer uit de auto te hoeven halen (en te storen tijdens de tekenfilm die hij keek) zijn we weer twee om twee gaan kijken. Drie jaar terug durfde ik niet over een spleet van nog geen 50cm heen te springen en achteraf baalde ik van mezelf dat ik het niet gewoon gedaan had. Nu stond ik er weer en weer durfde ik niet. Maar nu moest ik van mezelf en na een paar keer aarzelen heb ik de sprong gewaagd. Het stelde geen donder voor, maar toch was ik lichtelijk trots op mezelf. We hebben weer heerlijk foto’s gemaakt. Alfons en Agnes hebben ook genoten van het uitzicht.

We zijn via de stop bij Orange Cliffs naar Grand View gereden. Hier hebben ze een wandeling van 1 mijl heen en 1 mijl terug naar een super uitzicht. Dit wilden we Lars niet aandoen dus zouden we weer afwisselend gaan. Stephan en ik gingen eerst, we hadden afgesproken dat de hele hike te lang zou duren, dus dat we maar een klein stukje zouden gaan. Ik heb de hele week al last van kortademigheid en dat had ik vandaag weer. Maar nu was ik ook heel erg trillerig op de benen en in de armen. Dus ging ik maar niet meer zo dicht bij de afgrond, maar het wilde helemaal niet zo. Dus ik ben terug gegaan en heb Stephan daar laten zitten. Hij bleef wachten op mijn ouders en samen zijn ze verder gelopen. Ik ben bij Lars in de auto gaan zitten en samen hebben we Ice Age gekeken. Het duurde niet lang voordat de rest terugkwam en we zijn een picknickplek gaan zoeken.

Die hadden we zo gevonden en we hebben hier heerlijk gezeten. Lars kon hier behoorlijk rondbanjeren en steentjes zoeken, hij heeft dan ook amper gegeten. Er liepen allemaal chipmunks rond en er vloog ook een Steller (Blue) Jay. We hadden wat broodkruimels gestrooid om de Jay te lokken, alleen de rode mieren gingen er mee vandoor. Na de lunch voelde ik me nog niet echt beter, we hebben nog even wat rondgelopen en zijn toen weer terug naar de auto gegaan. Eenmaal in de auto was ik blij dat ik zat en we besloten dan ook snel om maar terug te gaan naar het motel.

Na nog een paar stops te hebben gedaan, waar alleen Alfons en Stephan eruit zijn gegaan, zijn we doorgereden naar Moab. Ik heb in de auto nog een beetje geslapen. Bij het motel aangekomen ben ik gelijk op bed gaan liggen. Lars en Stephan zijn de hottub ingegaan en Alfons en Agnes hebben lekker buiten gezeten. Ik heb even geslapen en toen knapte ik al aardig op. We moesten nog weer wat boodschappen hebben dus zijn we weer met z’n allen naar de buurtsuper gegaan. We liepen allemaal wat heen en weer door de supermarkt, ik had Lars al even in een hoek gezet (hij wilde geen sorry zeggen tegen Stephan nadat hij ‘m gebeten had) toen Agnes ineens helemaal wild werd. Bleek dat ze haar neef Jos tegen het lijf was gelopen, bij de bierkoeling!!! Dus we hebben even kennis gemaakt en een poos staan kletsen. Zij doen een 6-weekse reis door de USA met vrienden. Wat is de wereld dan toch klein!!! Waarschijnlijk is dit ook al de hele familie door, dus ik vertelde nu niet iets nieuws, hahaha!!! Er zijn op de parkeerplaats nog wat foto’s gemaakt en toen gingen we ieder onze eigen weg.

Wij hebben weer een lekkere magnetronmaaltijd gehad en Lars nog pasta van gisteren. Het waaide behoorlijk en koelde ook wel af. Het begon ook wel te rommelen en flitsen. Lars vond het maar wat interessant, toen het ook nog eens begon te regenen heeft hij samen met Stephan in de deuropening zitten kijken. Toen hij op een gegeven moment bij mij was wilde hij weer naar papa: “boem kaike.” Het regende zo hard dat er op tv al gewaarschuwd werd voor overstromingen bij Arches NP, Canyonlands NP en in Moab. Het ging ook allemaal behoorlijk heftig hoor. We hebben ieders op onze eigen kamer gezeten en toen het wat minder werd kwamen Alfons en Agnes even bij ons.

Toen Lars naar bed moest zijn ze naar hun kamer gegaan, wij hebben die kleine man in bed gelegd en zijn naar hun kamer gegaan, waar we nu nog zitten. Voor morgen hebben we een rustige dag gepland, een beetje bijkomen van de indrukken.

Zaterdag 17 september

Omdat we voor vandaag geen plannen hadden konden we lekker rustig aan doen vanmorgen. Geen wekker zetten enzo... Moet je ‘m wel uitzetten, anders gaat ‘ie alsnog af, beetje jammer. Ondanks dat hebben we nog rustig aangedaan en zaten we tegen half 9 aan het ontbijt bij de Pancake Haus. We hebben weer allemaal heerlijk onze buiken vol gegeten. Stephan, Lars en ik (zoals het hoort) American Pancakes en Alfons en Agnes een enorme omelet.

Na het ontbijt zijn we teruggegaan naar de motelkamer en hebben we een beetje aangerommeld. Ik heb de koffers weer wat gereorganiseerd en Alfons en Agnes hebben even contact gehad met Jos en José. Op een gegeven moment hebben Stephan en ik de spullen bij elkaar gepakt en zijn met Lars naar het zwembad gegaan. Alfons en Agnes zijn aan de wandel gegaan en hebben Moab bekeken. Wij kwamen bij het zwembad aan en daar bleek dat het vrij zwemmen alleen tussen 2 en 6 ‘s middags was. Gelukkig was er een speeltuin naast het zwembad en heeft Lars daar heerlijk gespeeld en zelfs een vriendinnetje gemaakt. Iets voor twaalven zijn we weer teruggegaan naar onze motelkamer waar Lars een broodje met “passa” heeft gegeten.

Toen hebben we hem maar even in bed gelegd, kan hij even bijtanken. Op dat moment kwam er een kerel aanzetten met allemaal gereedschap en planken enzo, wij hadden wel door dat er lawaai gemaakt zou gaan worden. Dus of Lars zou gaan slapen.... Wij zijn maar even gaan lunchen met Alfons en Agnes, die in de tussentijd ook terug waren gekomen. Even langs het gordijn kijken bij Lars leerde ons al snel dat dat lawaai hem niets deerde. Na de lunch hebben Alfons en Stephan vanuit de luie stoel gekeken hoe die beste man zich in het zweet aan het werken was. Agnes en ik hebben lekker zitten lezen. Ook hebben Alfons en Agnes nog contact gehad met Jan en Ria.

Rond kwart over 2 werd Lars wakker, onze klusser maakte geen lawaai meer, tja, daar word je wel wakker van. Dus wij wilden met die kleine man de hottub in, maar zo ineens mocht dat niet. Lars was te jong, terwijl hij er gisteren wel in mocht. Dus hebben wij de spullen maar weer ingepakt en zijn naar het zwembad gereden. Alfons en Agnes gingen niet mee, de klusser was nog niet klaar, dus.... In het zwembad vond ik het behoorlijk fris, in het buitenbad was het iets warmer. Lars ging van de glijbaan af, eerst moesten de 2 straaltjes water uit bovenaan de glijbaan. Maar dat kon natuurlijk niet, dus toch van de glijbaan “geduwd”. Onderaan de glijbaan moest hij zo lachen en wilde hij nog een keer.

Op een gegeven moment werd er door 1 van de lifeguards on duty gefloten en moest iedereen het water uit. Er was een 15 minute break, ze gingen het water controleren?!? Dus wij met veel moeite Lars het water uitgekregen. Na 15 minuten mochten we er weer in, maar dan is het water extra koud. Stephan ging even van de duikplank, dat vond Lars wel heel leuk!!! En ik had het koud, maar Lars bibberde over zijn hele lijfje, dus die hebben we even opgewarmd onder de warme douche. Daarna nog even zwemmen, maar ik vond het echt niet warm en Lars was ook alweer helemaal blauw van de kou dus we zijn er maar uitgegaan. Eerst onder de warme douche, helemaal opwarmen. Toen aankleden en terug naar de motelkamer, waar Alfons en Agnes nog steeds de klusser aan het observeren waren, de camera’s waren er zelfs bijgepakt!!! We hebben hier ook nog een schildpad zien lopen, ik vraag me af of dat een ontsnapt huisdier is of echt wildlife...

Rond 6 uur zijn we weer naar de Denny’s gereden waar we weer veel te veel hebben gegeten en dus geen toetjes meer op konden. Zelfs Lars wilde bij thuiskomst geen toetje meer!!! Die kleine man is rond half 8 naar bed gegaan en wij hebben weer heerlijk de avond voor onszelf (lees: tv-kijken, verslag maken/lezen en foto’s/filmpjes uitzoeken). Morgen op naar Monument Valley....

Zondag 18 september

Vandaag zouden we alweer weggaan uit Moab. We hebben het hier heerlijk gehad, vooral met die ene rustdag erbij. Maar waar we vandaag heen zouden gaan, wisten we, is ook heel mooi. Dus toen de wekker afging waren we al snel uit bed, NOT... Daar hebben Stephan en ik nogal moeite mee, maar al met al waren we mooi op tijd klaar en zaten we om 8 uur al in de auto. Eerst even wat boodschappen gedaan en toen onderweg naar Monument Valley.

Agnes trapte ‘m aan en zo reden we langs Hole ‘n the Rock en Wilson Arch. We hebben een sanitaire stop gemaakt in Blanding en een koffie stop in Bluff. In Blanding heb ik het stuur overgenomen en mijn rit eindigde in Gooseneck State Park, alwaar de San Juan River als een ware zwanenhals door het gebergte loopt. Alfons, Stephan en ik zagen weer een plek waar we een stukje naar beneden konden klimmen en deden dat natuurlijk ook even. Ook hebben Agnes en ik hier gebruik gemaakt van het “toilet”. Nu heeft Stephan het stuur overgenomen en na de fotostop vlak voor Monument Valley waren we rond half 1 bij Gouldings Lodge. En de dames waren zo aardig om ons vast in te checken.

Deze kamer hebben we via het reisbureau geregeld en Stephan en ik waren in de veronderstelling dat we gewoon een motelkamer geboekt hadden. Eentje voor Alfons en Agnes en eentje met 2 bedden voor ons, met mega mooi uitzicht. Bleek het toch iets anders te zijn, we hadden voor Alfons en Agnes een 2 slaapkamer-suite geboekt en voor ons zelf een familie-home met 4 slaapkamers. Dat was een beetje veel van het goede. Nu konden we allemaal in het huis, maar we konden geen geld terugkrijgen. Aangezien de beide “kamers” op behoorlijke afstand van elkaar lagen (moesten we met de auto doen) hebben ze ons huis omgezet naar eenzelfde suite als die van Alfons en Agnes, nu zitten we naast elkaar en we hebben eigenlijk gewoon 2 appartementen. Helaas is het maar voor 1 nacht. Wat ook jammer is, is dat het uitzicht niet helemaal zo gaaf is als eerder, maar ja we moeten toch wat te zeuren hebben.

We hebben lekker in de keuken zitten lunchen en Lars is lekker naar bed gegaan. Die was weer blij dat hij mocht liggen en heeft ruim 1,5 uur geslapen. Rond kwart voor 3 hebben we hem wakker gemaakt en zijn we naar Monument Valley gereden. Hier heeft Alfons de loop gereden van 17 mijl. We hebben er ongeveer 2 uur over gedaan, er was hier veel regen geweest. Dat was goed te zien er waren hele stukken van de weg weggespoeld. Hierdoor werd de uitdaging alleen maar groter. Met veel plezier zaten we te hobbelen en bobbelen in de auto. Lars vond het in het begin maar wat leuk en zat met een stralend gezicht om zich heen te kijken. Maar later was hij aardig verveeld en heeft hij weer tekenfilm gekeken. Wij hebben onderweg nog een paar stops gemaakt voor foto’s en video. Na de tour zijn we nog even naar het Visitorcenter geweest. Dit was de vorige keer een grote bouwput, nu was het helemaal af en het was erg mooi geworden. Er zit nu ook een hotel bij, dan zit je wel helemaal front row, super...

We zijn naar het restaurant gereden en hebben allemaal (behalve Lars) een lekkere Navajo Taco gehad, dat is een Friedbread met chili con carne en sla en tomaat erop en salsa erbij, heerlijk.... Lars heeft gewoon een Friedbread met suiker gehad, vond hij erg lekker. Na het eten zijn we nog even bij de Tradingpost wezen kijken, dit is een klein museumpje wat vroeger het huis van de familie Goulding was. Erg leuk om te zien. Hierna zijn Alfons en Agnes teruggelopen en wij zijn met de auto gegaan. We hebben Lars in bed gelegd en toen ben ik met mijn verslag begonnen. Het werd ineens wel heel donker buiten en Alfons en Agnes hadden geen zaklamp o.i.d. bij zich dus Stephan is ze met de auto tegemoet gereden. Even later was hij er weer, vragend of ze bij mij zaten. Niet dus, schrik!!! Hij was ze ook niet tegengekomen, voordat we helemaal paniek zouden krijgen maar even aanbellen bij de buren. Waren ze gewoon al thuis, ze dachten laten ze eerst Lars maar eens lekker in bed leggen en dan gaan we daar wel heen... Gelukkig!!! Dus vanavond zitten we een keer bij ons, hahaha... Morgen verder naar Page, het gaat snel, veel te snel....

Maandag 19 september

Vanmorgen waren we al vroeg wakker, om 6.18 uur. Dat vonden we wel erg vroeg, dus we zijn nog even blijven liggen, de wekker zou om 7 uur aflopen. Maar iets na half 7 waren we het zat en zijn we eruit gegaan. Lars was ook wakker, dus die hebben we ook uit bed gehaald. Rustig aan aankleden, wassen en de laatste spullen pakken. Tot op een gegeven moment ik op mijn horloge keek, en die had het 8 uur, hoe kan dat?!? Wat bleek, het was hier een uur vroeger dan in Moab en dat hadden wij niet meegekregen, maar mijn telefoon (die als wekker gebruikt wordt) wel. We hadden afgesproken met onze buren dat we om 8 uur zouden ontbijten, dus zij zaten al even te wachten. Het werd dus allemaal iets later vanochtend.

Na het ontbijt en het inladen van de auto, kroop Stephan achter het stuur en hij heeft ons tot vlak voor Page gebracht. We hebben in Kayenta nog even getankt en in Kaibeto hebben we koffie gehaald en daarna heb ik het stuur overgenomen. We zijn eerst gaan kijken bij Lower Antelope Canyon. Stephan en Lars zouden niet meegaan en ik zou met Alfons en Agnes samen naar beneden gaan. Het was echter erg druk, het was rond lunchtijd en de rij bij de kassa schoot niet op en het was heel duur (dat laatste wisten we al wel) dus we hebben besloten om het maar niet te doen. Jammer, maar een volgende keer beter. We zijn nu doorgereden naar Horseshoebend, dit is een hele pittige wandeling, die Lars heel veel zelf heeft gelopen. We hadden hier een geweldig uitzicht en hebben hier dan ook van genoten. Lars heeft steentjes naar beneden gegooid en dat vind hij stiekem erg leuk... We hebben alle moed verzameld voor de terug wandeling, Stephan heeft Lars over de schouders gegooid en daar gingen we. Lars wil alleen maar door mij getild worden en door niemand anders, maar hem in die hitte tillen terwijl we omhoog gaan dat red ik niet. Dus Lars was erg boos en stribbelde enorm tegen, dus dat was erg zwaar. Samen met Alfons hebben ze ‘m wel boven gekregen. Ik vond het te warm om hem te laten lopen, maar het is gelukt.

Na deze wandeling zijn we naar de Glen Canyon Dam gereden, daar hebben we buiten op het gras in de schaduw zitten picknicken. Na de lunch zijn we de dam ingegaan. Kaartjes gekocht voor de tour en wachten tot de tour begon. Lars heeft een mooie puzzel gemaakt en naar het water gekeken en bij wat dino’s gekeken. Toen begon de tour, tja, dat is voor Lars niet echt leuk en dan moet hij nog stil zijn en in de buurt blijven. Dat was dus niet zo’n succes, weten we dat ook weer voor de volgende keer, hahaha... De tour op zich kenden Stephan en ik wel, maar voor Alfons en Agnes was het nieuw en ze vonden het wel interessant.

Na de tour zijn we naar het hotel gegaan. Hier ging nog iets mis met de kamerindeling, we kregen een kamer waar ook een Duits meisje zat. Bleek dat ze ons het verkeerde kamernummer had gegeven. Alleen de kamer die we hadden moeten hebben was niet naast de andere kamer die we hadden. Dat Duitse meisje wilde haar kamer wel ruilen met die van ons, zodat we naast elkaar zaten, heel lief. Hierna zijn Stephan, Lars en ik gaan zwemmen, nou ja zwemmen, brrrrr wat was dat water koud zeg!!! Zelfs Lars bleef liever op de kant. We zijn dus niet heel lang gebleven en Lars en ik zijn op onze kamer in bad gegaan, dikke schik weer... In de tussentijd zijn Alfons en Agnes naar de Walmart gereden om wat boodschappen te gaan doen, wat een luxe voor ons...

Rond 5 uur, of was het nou 6 uur, dat is ons niet helemaal duidelijk, zijn we naar de Denny’s gereden om te gaan eten. We hebben alleen een hoofdgerecht besteld en een toetje “to go”. Alfons en Agnes hebben het al op, Stephan en ik hebben zo nog lekker wat bij de koffie. Lars heeft mee gesmuld met Alfons van zijn ijs en die hebben we daarna naar bed gebracht. Hij was binnen 5 minuten vertrokken. Voor vanavond ook weer het gebruikelijke en morgen weer de spullen pakken en op naar de Grand Canyon...

Dinsdag 20 september

Vanochtend hadden Lars en ik last van het ene uurtje tijdsverschil. We waren allebei om half 6 al wakker. We hebben nog geprobeerd te slapen maar dat is niet gelukt. Dus voor 7 uur waren wij al in volle bedrijvigheid. Stephan kwam pas na zevenen uit z’n bed. Maar al met al zaten we om half 9 wel in de auto. Het zou niet zo’n lange rit zijn vandaag, maar onderweg hadden we nog wat mooie plekjes om te stoppen. De eerste stop was een scenic view met uitzicht op de Vermillion Cliffs. Je kan hier mooi ver kijken. Daarna doorgereden naar de Navajo Bridge. Hier zijn 2 bruggen naast elkaar, die over de Colorado-river heen gaan. De derde en laatste stop zijn we voorbij gereden. Stephan had niet in de gaten dat we er al waren en ik wel. Maar ik vond de stop niet interessant genoeg om te zeggen dat we daar moesten stoppen, slecht hé?

Rond een uur of 11 waren we bij Jacob Lake, hier hebben we even een stop gemaakt om koffie te halen. Stephan heeft ons verder naar de Grand Canyon North Rim gereden. We hebben bij de Lodge de auto aan de kant gezet en zijn naar binnen gaan. Hier heb je echt een mega-uitzicht over de Grand Canyon, een waar panorama. Vanaf hier zijn we even naar een uitzichtpunt gelopen, geweldig!!! We zijn gaan picknicken op een hele mooie plek, lekker in de schaduw. Hierna proberen in te checken, dat kon nog niet. Maar hij had al wel vast kamers vastgelegd, zodat we naast elkaar zouden zitten.

We zijn maar even gaan rijden en kijken bij een paar uitzichtpunten. We zijn wezen kijken bij Vista Encantada, Roosevelt Point en Walhalla Overlook. Ergens halverwege is Lars in slaap gevallen, hij vond het waarschijnlijk niet zo indrukwekkend. Hierna teruggereden naar de Lodge en ingecheckt. We hebben cabin 204 en 205, ze zitten tegen elkaar aan en we hebben ook een tussendeur erg handig. De cabins zijn erg leuk, er staat een bijna queenbed in en een eenpersoonsbed. Het ziet er super netjes uit.

Ik ben de was gaan doen, Stephan is bij Lars gebleven in de cabin. Alfons en Agnes zijn de Bright Angel Point Trail gaan lopen. Helaas begon het net wat te regenen, ik kreeg het erg koud bij de laundry. Alfons en Agnes moesten hierdoor de trail wat sneller lopen. Ze hebben zelfs nog wat donderslagen gehad, maar de regen stelde niet veel voor. Waar ik was heeft het erg heftig geregend en zelfs gehageld. We waren helemaal niet ver bij elkaar vandaan en dan toch zo’n verschil qua weer.

Na 1,5 uur was ik eindelijk terug en konden Steef en ik de trail gaan lopen. Wij hadden heel wat meer geluk. De zon begon onder te gaan en zo konden wij mooi foto’s maken. Ook konden we 2 verschillende onweersbuien zien aan de overkant van de canyon, cool... Toen we teruggingen is Stephan bij de Deli in de rij gaan staan om een pizza te bestellen. Ik ben teruggegaan naar de cabin om te overleggen of de pizza’s die we wilden bestellen goed waren. Dat was zo, dus ik hoefde niet naar Stephan terug te gaan. Hij kwam op een gegeven moment vertellen dat het nog wel een klein half uur zou gaan duren. Prima, wij vermaakten ons wel. Op een gegeven moment kwam Stephan met 2 mega pizza’s terug. Lars heeft eerst zijn banaan opgegeten en is toen aan de pizza begonnen. Hij heeft er heerlijk van zitten peuzelen, hij hoefde dan ook geen toetje meer...

Na het eten is hij, wederom zonder tegenstribbelen, naar bed gegaan. Wij zitten nu bij Alfons en Agnes op de kamer te genieten van de rust. Het uitzicht, daar kunnen we niet van genieten, het is pikkedonker!!! Er loopt hier van alles rond qua wildlife, spannend hoor!!! Morgen gaan we alweer verder, dan naar Bryce Canyon waar we 2 nachten verblijven.

We zitten nu overigens aan de noordkant van de Grand Canyon. Eerder waren Stephan en ik al aan de zuidkant en ons was verteld dat het hier rustiger zou zijn. Dat viel ons dus een beetje tegen. De Canyon op zich is natuurlijk hetzelfde en even indrukwekkend. Maar verder is het hier heel anders, je hebt hier geen wegen vlak langs de rim, maar meer door de bossen heen. Waardoor je niet constant uitzicht hebt op de Canyon. Dat vind ik persoonlijk een beetje jammer. Ik zou dan ook anderen aanraden om naar de Southrim te gaan, maar dat is heel persoonlijk."

Woensdag 21 september

Vanochtend waren we iets voor zevenen wakker. Lars is lekker bij ons in bed gekropen en samen hebben we gewacht tot de wekker afliep. Ik heb vannacht niet zo lekker geslapen en Stephan ook niet. Elke keer als ik me omdraaide werd hij ook wakker. Alfons en Agnes vonden het bed het slechtste tot nu toe. Maar we zijn de nacht doorgekomen en na het ontbijt (op de kamer gegeten) hebben we onze spullen in de auto geladen en zijn gaan uitchecken. Na nog een laatste blik op de Grand Canyon (en Grand issie) zijn we in de auto gestapt.

Het eerste deel heb ik gereden, eerst terug naar Jacob Lake en daar de 89a vervolgen waar we gisteren gebleven waren. We reden door de beboste bergen en toen we in de verte weer mooie rode rotsen zagen was er een scenic view. Hier zijn Stephan en ik de vorige keer ook gestopt en dat hebben we nu ook weer gedaan. Kleine klim naar boven en een waanzinnig uitzicht. Ook even kijken bij de Indianenstandjes die er stonden, ze verkopen mooie, zelfgemaakte sieraden. We zijn maar weer verder gereden en in Fredonia zijn we bij het eerste tankstation gestopt dat we tegenkwamen. Hier zijn we 3 jaar geleden ook gestopt en hebben we nog een poosje staan praten met de eigenaren. Dezelfde eigenaren waren er nu ook, er was een kleine verbouwing geweest maar ze waren nog steeds net zo aardig. Alfons heeft zijn fototoestel daar nog even aan de lader kunnen leggen. Ze hebben nog even aan Alfons laten zien welke pistolen en revolvers ze in de kluis hebben. Of hij er eentje wilde kopen, dat mag in Arizona zo maar. Maar Alfons heeft vriendelijk bedankt, “ik heb er thuis al eentje,” zei hij. Het was dus weer gezellig.

Stephan heeft nu het stuur overgenomen, ik heb nog even de oogjes dichtgedaan, ik was toch wel moe. Voor het gat Hatch zijn we even gestopt om te lunchen en daarna kwamen we al gauw in het mooie, rode Dixie National Forrest. Hier hebben we een aantal stops gemaakt voor de nodige foto’s . We zijn langs de afslag gereden die naar Bryce Canyon NP leidt om door te rijden naar het gat Tropic. We konden al inchecken in onze motelkamer, bij een hele aardige vrouw die haar 4-jarige dochtertje en baby’tje ook daar had. Lars was alweer druk aan het sjansen met het meisje, dikke schik die twee.

De kamers zien er weer prima uit, genoeg ruimte en netjes. We zitten niet bepaald dicht bij elkaar, maar voor die 2 nachten redden we ons ook wel. Kamer op slot en regelmatig gaan kijken. We hebben gegeten bij 1 van de 2 restaurants die Tropic rijk is. Volgens de recensies zouden beide restaurants niet best zijn. Maar wij hebben heerlijk gegeten en zijn prima geholpen dus die recensies kloppen ook niet helemaal. Na het eten heeft Lars nog even heerlijk gespeeld op het grasveld en nu ligt hij heerlijk in bed te slapen. Vanmiddag heeft hij ook nog een uurtje geslapen, toen we op onze kamer waren.

We hebben ook nog een “toetoe Dennie” met een Quebec-license gezien....

Donderdag 22 september

Vanochtend werden we wakker van de wekker en we hebben Lars nog even bij ons in bed genomen, dat is toch wel zo fijn, hij heeft nog even liggen tukken bij mij in de armen. We hebben bij deze motelkamer een ontbijt inbegrepen, heel makkelijk. En het was nog een goed ontbijt ook, helemaal mooi. Hierna hebben we de spullen gepakt en zijn naar Bryce Canyon NP gereden.

Eerst hebben we rondgekeken bij het Visitorcenter en toen zijn we helemaal doorgereden naar het laatste punt. Vanaf daar zijn we bij veel uitzichtpunten gestopt om te kijken. Er zijn hier allemaal rode hoodoos (google dit maar), heel bijzonder. Voor de verandering weer heel anders dan wat we eerder hebben gezien. De eerste stop was Rainbow Point, helemaal in het zuiden van het park. Hier komen de shuttlebussen niet, dat was ook te merken, het was een stuk rustiger dan in de rest van het park.

Volgende stop was Black Birch Canyon en daarna zijn we gaan kijken bij Natural Bridge en Farview Point. Toen was het tijd voor het meer toeristische deel van het park. Als eerste was Bryce Point aan de beurt en daarna was het lunchtijd. We zijn naar Sunrise Point gereden om wat brood, beleg enzo te halen en zijn daar aan een picknicktafel gaan zitten. Lars kon hier lekker rondbanjeren en het was weer genieten.

Na de lunch zijn we teruggereden naar Sunset Point om daar nog even te kijken en toen weer terug naar Sunrise Point om hier van het uitzicht te genieten. Stephan en ik zijn nog een stukje de Canyon ingelopen. En het park is echt schitterend, maar van iets lager bekeken is het nog mooier. We zijn niet helemaal beneden geweest, maar ik kan me zo voorstellen dat het dan helemaal gaaf is. Na deze laatste wandeling hadden we het wel gehad. We hebben een ijsje gekocht en zijn richting Tropic gereden. In Tropic zijn we nog even via een dirtroad richting een uitzichtpunt gereden, daar aangekomen bleek dat er nog een hele wandeling bij kwam, daar hadden we geen zin in. Lars was in de tussentijd in slaap gevallen, dus we zijn heel rustig aan via een toeristische route richting hotel gereden. Bij het hotel aangekomen werd hij weer wakker en binnen hebben we hem lekker een poos in bad laten spelen. Daar had hij wel schik van, de hele badkamer was nat, dat zegt genoeg. Na het badderen heeft iedereen zich even teruggetrokken op zijn eigen kamer, tukkie doen enzo.

Tegen zessen zijn we weer naar hetzelfde restaurant gegaan als gisteren. Het eten was zo goed, dat durfden we wel weer aan. En ook vanavond hebben we weer heerlijk gegeten. We hebben allemaal een salade gehad. Alfons, Agnes en Stephan hadden nog wat over en hebben een “doggybag” gevraagd. Na het eten zijn Agnes en ik nog even naar de supermarkt geweest en Alfons, Stephan en Lars hebben nog even buiten in het gras gespeeld en daarna hebben we Lars in bed gelegd. Wij zitten wederom bij Alfons en Agnes op de kamer bij te komen van de dag. Foto’s kijken, filmpjes kijken enzo... Morgen naar Zion...

Vrijdag 23 september

Vanochtend ging de wekker “pas” om half 8, Lars weer eens bij ons in bed gelegd en hij heeft nog even liggen slapen bij ons. De spullen in de auto gelegd en ontbijten. Na het ontbijt hebben Alfons en Agnes met weemoed afscheid genomen van Bryce Canyon, eigenlijk hadden ze dat gisteren al gedaan, maar nu gingen we hier echt weg. Op naar Zion NP, ik mocht achter het stuur plaatsnemen en heb ons redelijk snel naar Zion gebracht.

Onderweg nog een foto gemaakt van de politieauto met de paspop erin, Alfons heeft toestemming gevraagd aan de pop en hij vond het goed. Rond 11 uur waren we in Zion NP en onze eerste stop was bij Checkerboard Mesa. Na de tunnels zijn we nog even gestopt voor een foto en toen zijn we doorgereden naar het Visitorcenter waar Agnes en ik een sanitaire stop hebben gemaakt. We konden de auto niet kwijt dus zijn we richting de lodge gereden. Daar hebben we eerst even gevraagd of we met de kamers naast elkaar zouden zitten en dat was zo. Inchecken was pas vanaf 4 uur en daar houden ze zich hier wel aan. Na een kop koffie te hebben gehaald hebben we onze picknickspullen op het grote grasveld gezet en zijn gaan zitten eten. We waren de eersten die daar gingen zitten en gaven blijkbaar het goede voorbeeld, er volgden er ineens veel meer.

Na de lunch wilden we naar de Upper Emmerald Pools lopen, maar daar was Lars het bepaald niet mee eens. Over de brug zijn we naar beneden gelopen, naar het water. Hier heeft Lars heerlijk door het water gebanjerd en stenen gegooid. Totdat hij een steen naar opa gooide, toen was ik boos op hem en zijn we daar weggegaan. Toen hij bedaard was zijn we met de bus door het park gegaan, dat vond hij geweldig, we zaten voorin in de aanhanger van de bus, Lars moest dus sturen... Bij het eindpunt aangekomen zijn we uitgestapt en hebben we nog een heel stuk gelopen. Lars heeft het meeste zelf gelopen en had een schik om de eekhoorntjes. Maar zodra ze te dichtbij kwamen vond hij het niet meer leuk. We hebben de hike niet helemaal uitgelopen en zijn weer teruggegaan naar de bussen. Lars mocht weer sturen, helemaal blij die jongen!!!

Teruggekomen bij de lodge hebben we eerst een ijsje gegeten en zijn toen gaan inchecken. We zijn naar onze kamers gegaan. Wow, wat hebben we weer mooie kamers zeg!!! Lars is eerst in bad gegaan en daarna ben ik onder de douche gegaan. Toen was het etenstijd en zijn we naar Springdale gereden en hebben gegeten bij Wildcat Willie’s, 3 van ons hebben een burger gehad en Alfons heeft een steak gehad. Lars heeft spaghetti voorgeschoteld gekregen, maar daar bleef het ook bij. Nog even wat boodschapjes gedaan en terug naar onze kamers.

Als eerste hebben we Lars naar bed gedaan, dat kostte heel wat tranen en een banaan, maar hij is heerlijk gaan slapen. Hij “logeert” vanavond bij opa en oma. Stephan en ik gaan morgen Angels Landing lopen. Dit is een hike van ruim 4 uur, dus wij gaan vroeg ons bed uit. De afstand die we gaan lopen is maar 5 km, maar we gaan wel ruim 400 meter de lucht in. Met aan het eind een stuk waar we aan beide zijden een afgrond hebben en we ons door kettingen vast te houden naar boven moeten begeven. Heel spannend dus, ik heb er zin in!!!

Zaterdag 24 september.

Vandaag niet één maar twee verslagen. Dit omdat Rianne en Stephan vandaag een trail gaan lopen en dus een eigen programma hebben.

Vanmorgen “stond” onze wekker niet maar lag in het bed naast ons. Rianne en Stephan wilden al om half zeven opstaan en daarom heeft Lars vannacht bij ons gelogeerd. Om kwart over acht werd de jongeman een beetje wakker en hebben we hem bij ons in bed gehaald. Daar heeft hij nog even lekker rustig liggen wakker worden en om half negen hebben we hem in bad gezet. Later ben ik nog even bij hem in bad gegaan, lekker met de eendjes spelen.

Ontbijten hebben we op de kamer gedaan en daarna hebben we de auto gepakt om even in Springdale te kijken. Een leuk stadje maar wel toegespitst op het toerisme. Bij Willie’s heeft Agnes nog een paar echte Ahnu’s gekocht. Op een terrasje misten we plots onze fotocamera. Overal gezocht, zelfs nog bij Willie, maar niet gevonden. Tot slot de tas van Agnes nogmaals op de kop en daar is tie, helemaal onderin.

Weer terug gewandeld naar de auto en volop van Zion NP genietend weer terug naar de kamer. Kort bij het park zagen we een groepje wilde kalkoenen. Natuurlijk daar foto’s van gemaakt.

Na een paar boterhammetjes, de jongeman lekker op bed gelegd en zelf wat gegeten.

Na een poosje op het terras van onze kamer (met een uitzicht op de prachtige rode rotsen van Zion NP) te hebben gezeten, kwamen Rianne en Stephan moe maar erg voldaan terug van de trail. Hun verhalen kunnen jullie lezen in het verslag van Rianne.

Hierna hebben Agnes en ik de shuttlebus gepakt naar de Temple of Sinawava en van daaraf de Narrows hike gelopen. Een prachtige hike door de Canyon van de Virginriver. Wij hebben het gedeelte gelopen dat parallel loopt met de rivier. Later moet je door de rivier zelf lopen en daar waren we niet op voorbereid. Onderweg hebben we genoten van de schitterende rotswanden. Enkele honderden meters recht omhoog met allerlei verschillende planten. Ook vandaag weer het nodige wildlife gezien. Vanmorgen de kalkoenen, vanmiddag veel Squirrels, hagedisjes (met een blauwe staart) en achter onze kamer weer de moeder en zoon Deer.

Al met al wéér een geslaagde dag, voor ons maar zeker ook voor Rianne en Stephan die een hele zware trail hebben gelopen.

Toen we terug waren in de kamer hebben we allemaal wat gerust en tegen zes uur zijn we weer naar hetzelfde restaurant van gisteren gegaan, (Willie) en hebben daar weer heerlijk gegeten. Op de terugweg hebben we nog vijf Deer-en gezien en erg mooie uitzichten op de rotsen die telkens weer anders lijken door een andere lichtinval. SCHITTEREND.

Thuis de jongeman weer in bed, zelf een biertje en voorbereiden op de rit morgen via Valley of Fire, naar Las Vegas!!

Zaterdag 24 september

Vandaag was DE dag, vandaag zouden we de Angels Landing hike gaan lopen. Een hike waar ik me al jaren op verheug. Maar door mijn bekken- en rugklachten had ik niet gedacht dat dit nog zou lukken. Gelukkig heb ik mijn bekken- en rugklachten aardig overwonnen en zag ik het wel zitten. Tot deze vakantie ik ineens heel erg last had van kortademigheid, toen ging ik ineens weer twijfelen. Maar goed, ik wilde het in ieder geval proberen.

Daarom ging vanochtend de wekker al om half 7, Lars had “gelogeerd” bij opa en oma dus die konden lekker “uitslapen. Hoe dat is gelopen hebben jullie kunnen lezen in het verslag van Alfons en Agnes. Wij werden na een heerlijke nacht (wat een geweldig bed!!!) wakker van de wekker. We keken naar buiten en zagen dat het nog donker was dus we hebben erg rustig aan gedaan. Het waaide ook nog eens heel hard, niet fijn.

Al met al zaten we iets na half 8 in de bus richting “the Grotto”. Hier zou de trail beginnen, daar aangekomen nog even gauw naar de wc (het kon nu nog) en we begonnen. We hadden genoeg water bij ons en krap aan genoeg bananen en energiebars. De trail begon met een flink stuk “vals plat” waarna er een paar redelijk steile “switchbacks” kwamen. Ik had het behoorlijk zwaar en had het moeilijk met ademen. Als dit zo door zou gaan zou ik het niet halen. Gelukkig had Stephan het geduld om telkens op me te wachten. Bovenaan de “switchbacks” kwam een mooi stuk dat tussen twee rotsen/bergen door ging. Hier was het aanzienlijk minder stijl en kon ik even goed op adem komen. En zo ineens was het over en kon ik er helemaal tegen. Want wat was het hier mooi!!! Tussen de rode rotsen, met al dat groen en niet te warm...

Aan het eind van dit stuk kwam een heel pittig stuk, weer wat echte haarspeldbochten genaamd Walters Wiggles. Nou het wiebelde behoorlijk, maar ook dit ging ons goed af. Daar boven aangekomen waren er toiletten en voor de verandering moest Stephan heel nodig en ik niet. En wat bleek, we waren op Scouts Lookout een enorm gaaf uitzichtpunt!!! Vanaf hier begon ook het echte klimwerk, langs kettingen enzo. Hier had ik me zo op verheugd, zo hoog en dan moeten klimmen, klauteren en zorgen dat je niet wegglijdt. Stephan vond dit iets minder, het blijkt nu dat hij last van de hoogte krijgt zodra IK dicht bij de rand kom. Dus ik moest achter hem aanlopen dit laatste stuk. Hij is veel te bang dat ik val, tsss ben echt wel voorzichtig!!! Telkens als we weer ergens bovenaan kwamen, moesten we nog weer een stuk. Het was heel pittig, super spannend en echt ZO GAAF!!!

En, we hebben het gehaald!!! Oh, wat zijn we trots op onszelf en wat hebben we genoten van deze wandeling. We hebben ongeveer een half uurtje boven gezeten en genoten van het uitzicht en onze Snickers, voordat we terug gingen naar beneden. Het was nog behoorlijk pittig zo naar beneden, daar had ik me een beetje in vergist. Maar al met al hebben we ook dat gehaald en moe maar voldaan kwamen we bij de bushalte en heb ik eerst weer van het toilet gebruik gemaakt. Daarna met de bus naar de lodge en lopend naar onze kamer. We zijn achterom gelopen, maar goed ook anders hadden we Lars wakker gemaakt. Bij Alfons en Agnes hebben we even een broodje gegeten en toen wilde Stephan douchen en werd Lars wakker.

Alfons en Agnes zijn gaan wandelen en nadat we allebei gedoucht hadden zijn wij met z’n 3-en met de bus naar het Visitorcenter gegaan. Even lekker rondneuzen daar en met de bus weer naar huis, waar Lars weer mocht “sturen”. Bij de lodge aangekomen hebben we even cola gehaald, met een koek erbij. Stephan heeft Lars zijn beker met water bijgevuld bij een speciale kraan daarvoor (gewoon kraanwater is niet te drinken hier.) Lars zag dat en zag dat er ook een lagere kraan was en die trok hij wel even open. Hij was zeiknat, geweldig lachen, hij had er ook schik van en trok zo die kraan weer open. Op het grasveld hebben we de koek lekker op zitten eten en toen kwamen Alfons en Agnes er ook alweer aan. We zijn teruggegaan naar de kamer, even chillen en toen eten bij Willy’s (het uitgebreide verslag hierover heeft Alfons al gedaan). Nu weer meer van hetzelfde en morgen op naar.....Las Vegas (final destination)....

Zondag 25 september

Vanmorgen ging de wekker om 7 uur, nadat we alles gepakt hadden zijn we gaan ontbijten bij de Red Rock Grill in de Lodge. Het smaakte prima en Lars heeft ook heerlijk van de pannenkoekjes zitten smullen. Hierna zijn we vertrokken, eerst door Springdale en, na een stop in Hurricane, door naar de I-15 voor een redelijk saaie rit naar de Valley of Fire. Hier aangekomen zijn we redelijk vroeg gaan lunchen onder de “overkapping” van een grote steen. Een heel leuk plekje om te zitten, maar niet normaal meer zo heet als het hier was!!!

Als je alleen al ademhaalde dan brak het zweet je aan alle kanten uit. En Lars huppelde vrolijk rond in alleen zijn luiertje alsof het gewoon 25 graden was in plaats van 35... Na de lunch, die overigens opgevrolijkt werd door genoeg kleine squirrels, zijn we verder gereden door het park. We hebben de weg naar de White Domes, waar de rotsen in tegenstelling tot de rest van het park, hoe kan het anders, wit zijn in plaats van rood. Het park is niet heel groot, maar wel heel mooi. Jammer dat het er zo warm is, anders kon je hier volgens mij mooi wandelen.

Na dit park zijn we verder gereden naar Las Vegas en het duurde dan ook niet lang voordat de stad opdoemde in de verte in de woestijn. Dat blijft een bijzonder gezicht. We zijn de strip helemaal afgereden en zo hebben Alfons en Agnes met open mond naar alle hotels kunnen kijken. En ook wij waren weer helemaal onder de indruk, er verandert toch telkens weer wat. Waar ze de vorige keer mee bezig waren, was nu klaar, nou ja bijna dan... Bij het hotel aangekomen, inchecken en naar de kamer. Wat een gezoek weer, eerst vanaf de auto naar de incheckbalie’s en toen de kamer. De koffers ophalen, weer 15 minuten verder...

We hebben Lars nog even op bed gelegd, die heeft even 2 uurtjes geslapen. In de tussentijd hebben wij, nadat we overal al waren geweest en naar toe hadden gebeld, een buggy geregeld. In de papieren stond dat we bij de conciërge moesten zijn. Die verwees ons naar de Bellboy, die verwees ons naar de conciërge en toen naar de Frontdesk Manager die ons weer verwees naar de conciërge. Na dat laatste telefoontje zijn we maar persoonlijk naar de conciërge gegaan. Zij heeft gebeld naar een verhuurbedrijf en nu staat er morgenochtend eentje voor ons klaar.

Nadat we Lars rond 6 uur wakker hebben gemaakt en hij even wat heeft gegeten zijn we naar een restaurant gegaan. We wilden eten bij de California Pizza Kitchen, maar die sloot om 7 uur. Dus we zijn maar naar Circus Circus gegaan voor het buffet. Voor $15,00 per persoon eet je je buik helemaal rond en de rest. Het is geen toprestaurant, maar het smaakte heerlijk. Tonnetje rond zijn we naar de auto gerold en via de strip teruggegaan naar het hotel. Lars kijkt zijn ogen uit met al die lampjes en televisies. Dus op de kamer aangekomen is hij weer helemaal tevreden gaan slapen. Wij gaan zo ook naar bed toe. Ben behoorlijk moe...

Maandag 26 september

Vanochtend zou de wekker om 8 uur aflopen, eindelijk uitslapen, hahaha... Maar we waren al eerder wakker. Stephan ging rond 7 uur zijn bed uit om te douchen, Lars riep ineens uit het niets “passa” (= pasta) en sliep weer verder. Rond half 8 kwam Stephan terug in bed, met Lars erbij. Niet veel later zijn we uit bed gegaan, het vaste ritueel en naar een eettentje voor een ontbijt. Voor $40,00 zaten onze buikjes een beetje vol.

We hebben de buggy opgehaald, het is een hele mooie en de auto in. Op naar de outlet-mall om inkopen te doen. We zijn al gauw ieders onze eigen weg gegaan, net zo makkelijk. Stephan en ik hebben bij een kinderkledingwinkel leuke shirtjes gekocht voor Lars. Verder zijn we veel winkels zo langs gelopen, tot we bij GAP kwamen. Daarvoor kwamen we toch wel een beetje hier. Ik heb een GAP-trui gekocht, Stephan ook en nog 2 T-shirts erbij. Voor Lars nog een leuk longsleeve en 2 vesten. Hier hebben we het bij gelaten. We wilden wat gaan drinken en zagen daar Alfons en Agnes zitten. We zijn erbij gaan zitten en zo besloten we dat het te warm was om verder te gaan. En we zijn terug gegaan naar het hotel.

Daar heeft Lars even gegeten en daarna is hij lekker gaan slapen. Wij hebben wat broodjes gehaald en voor ruim $25,00 zaten we meer dan vol. Stephan en ik zijn even naar het vliegveld gereden om nog wat te regelen voor de terugvlucht. Dat is gedeeltelijk gelukt, maar we zijn tevreden. Toen we terugkwamen hebben we Lars wakker gemaakt en zijn we met z’n allen naar het zwembad gegaan. Even het koude water in en opwarmen op een lekker ligbedje. Lars lekker overal rondstruinen, dus die vermaakte zich ook wel. Na een tijdje zijn we teruggegaan naar de kamer om ons op te frissen.

Rond half 7 zijn we naar de MGM gelopen om te gaan eten bij het Rainforest Café. Hier was echter een wachttijd van bijna 3 kwartier, dus dat hebben we maar even niet gedaan. Door naar Outback Steakhouse om de Bloomin’ Onion te proberen, gruwelijk wat lekker zeg!!! Daarna nog een hoofdgerecht en zo zaten we weer nokkievol... We hadden zicht op de strip, dus Lars heeft de hele tijd naar buiten kunnen kijken, vond ‘ie geweldig. Hij zag daar beneden Spongebob Squarepants en Patrickstar staan. Toen we beneden kwamen waren ze weg, jammer, Lars wilde wel met Patrickstar op de foto.

Te voet zijn we nog naar het Bellagio gelopen, om een fontijnshow te zien. Ze deden het nummer: Ecstacy of Gold, dit nummer gebruikt Metallica altijd als intro voor een show, was voor ons een beetje een tegenvaller dat ze niet opkwamen, in een boot ofzo. Maar het was wel heel gaaf... Lars was helemaal onder de indruk. Toen ik ‘m na die tijd in bed ging leggen had hij het de hele tijd over: “batie, boem, weg”!!! Dus dat was een succes. Stephan en Alfons zijn nog even verder gelopen naar de Victoria’s Secret en Agnes en ik zitten braaf te wachten wat ze gekocht hebben ;)... Morgen nog 1 dagje Vegas en dan moeten we alweer naar huis.

Dinsdag 27 september

Voor vanochtend hadden we de wekker gezet op 8 uur, maar we waren voor die tijd al wakker. We konden dus rustig aan doen. Lekker de kleine man bij ons in bed, tv kijken en chillen. Toen we aangekleed waren zijn we naar de kamer van Alfons en Agnes gegaan en vanaf daar zijn we naar Earl of Sandwich gegaan om te ontbijten. Het smaakte prima, de yoghurt met aardbei en muesli. En voor Lars en Stephan een muffin en chocolatechipcookie....(leuk woord voor galgje)

Na het ontbijt met de auto naar Fashion Show Mall om te kijken bij Abercrombie & Fitch en op zoek naar een Tickle Me Elmo. Dat laatste is helaas niet gelukt, maar bij Abercrombie heeft Stephan nog 2 shirts gekocht. Bij de Foodcourt nog even wat gedronken en door naar het Palazzo, voor een bezoek aan onze vierde Victoria’s Secret voor een paspoorthoesje voor Angelique. Ook hier zijn we helaas niet voor geslaagd. Deze laatste was overigens gesloten, er was een presentatie van de nieuwe collectie. Wij vermoeden dat dit net zoiets was als jullie wat jullie op het werk hebben Angelique, beurs... Het zag hier zwart van de dames... Vanuit hier doorgelopen naar the Venetian waar we onze ogen weer uitgekeken hebben. Lars wilde wel in zo’n bootje, als ik zeker wist dat hij zo lang stil kon zitten had ik dat wel gedaan, maar...

Hierna terug naar de auto en naar het hotel. Lars even iets proberen te laten eten en op naar bed. Hij heeft 2,5 uur geslapen. We hebben zelf even geluncht en toen zijn Stephan en Alfons nog even naar een Walmart gereden voor wat voorraad voor thuis en Agnes en ik hebben tv gekeken. Rond 4 uur heb ik Lars wakker gemaakt en ben ik de koffers gaan inpakken. Toen Stephan terug kwam heeft hij Lars in bad gedaan. We hebben een hele grote badkamer (groter dan thuis) en de hele vloer was nat!!! Wat een schik had die jongen, leuk om te zien!!! Toen we helemaal klaar waren zijn we met Alfons en Agnes naar Fremont Street gereden voor “the Experience”. Eerst even ergens wat gegeten en toen hebben de show gezien, alleen het begin gemist. Wat een sfeer hangt hier toch, heel anders dan bij de “nieuwe” strip. Lars is helemaal happy, hij heeft Elmo in het echt gezien en is ermee op de foto geweest. Hij was helemaal niet bang. Ik vroeg ‘m of ik dichterbij moest gaan staan en of hij ermee op de foto wilde en hij antwoorde JA. Stoere vent...

Toen we hier een poosje rondgelopen hadden zijn we met de auto weer teruggegaan naar het hotel en zijn nog even weer naar de fontijnen van het Bellagio gelopen voor de fontijnshow. We hebben “m 2 keer gekeken, zo gaaf. En Lars weer helemaal onder de indruk, hij wilde nog blijven voor een derde keer. We hebben hem maar gezegd dat opa het helemaal op film heeft en dat hij die nog wel een keertje mag kijken. Dat was goed en hij wilde wel mee. We hebben hem in bed gelegd en hij is ook deze laatste keer netjes gaan slapen. Stephan en ik zijn de buggy naar de bellboy gaan brengen. Die komen ze morgen tegen 8 uur ophalen. Anders moeten we de wekker speciaal vroeger gaan zetten, ook zonde. Daarna zijn we even gaan gokken en hebben ieders 1 mojito gehaald. We waren $25,00 kwijt. Het raadsel voor jullie is nu: hoeveel geld hebben we vergokt??? Er is niets te winnen, behalve eeuwige roem op het net....

Morgen onze terugreis, dus dit is de laatste keer een verslag vanuit de USA. Als er nog een verslag komt dan is die vanuit Nederland. We gaan met een dubbel gevoel terug. Voor Lars is het wel fijn om weer in zijn eigen omgeving te zijn, maar eigenlijk willen we gewoon hier blijven. Alfons en Agnes zijn er wel aan weer toe om naar huis te gaan, maar ze willen zeker weer deze kant op. Onze missie is dus geslaagd, hahaha....

Ja, we zijn nu alweer een paar uur thuis.

Woensdagochtend werden we rond kwart voor 8 wakker gebeld door Flip, hij wilde weten wanneer we weer in den lande zouden zijn. Nog heel even gekletst en toen zijn we ons bed maar uitgegaan. De laatste spullen gepakt en ontbeten bij een 1 of ander tentje bij de Miracle Mile Shops (1 mijl met allemaal winkels en restaurantjes, 1 mijl=1,6km) in het hotel. Het smaakte prima en dat mocht ook wel voor de prijs. Stephan en Lars gingen de auto ophalen. Alfons, Agnes en ik hebben de koffers "even" opgehaald en via de tv uitgechecked, heel simpel. Doordat Stephan en Lars met de auto bij de lobby stonden te wachten hoefden wij niet een halve mijl extra met de koffers te sjouwen.

We zijn naar het vliegveld gereden en door naar de Rental Car Return. Hier de auto "gedumpt" en met de shuttle naar de terminal. We wilden inchecken bij een balie, maar we moesten het eerst proberen bij de Self-Check-In. We dachten het al en bleek ook dat dat niet ging lukken. Dus toch maar weer naar de balie. Waar een heel lief vrouwtje ons hielp en ook zij kreeg het niet voor elkaar. Wat wij begrepen weer hetzelfde verhaal als in Montréal en weer bij mijn paspoort. Ze ging dus weer bellen en heeft ongeveer een kwartier aan de telefoon gehangen. Ze moesten allemaal "troep" uit mijn bestand halen. Mijn bestand was te groot en daardoor kon ik niet ingecheckt worden. Daar zijn ze dus al die tijd mee bezig geweest, dus..... In de tussentijd zaten al die dames te vechten om wie Lars mee zou nemen naar huis, hahaha...

Uiteindelijk had ze het voor elkaar en konden we verder. We hebben even wat eten gehaald op het vliegveld aangezien we de eerste vlucht niet wat zouden krijgen. De vlucht verliep voorspoedig en Lars heeft zich meer dan uitstekend gedragen. Toen de landing werd ingezet viel hij in slaap, handige... Op Minneapolis aangekomen in 1 streep door naar de volgende gate, waar ze al waren begonnen met boarden. Snel nog naar de wc en Lars zijn luier verschoond en het vliegtuig in. Nog een oude man weggestuurd van zijn/onze plek en we konden de lucht in. Het duurde ongeveer een half uurtje langer, probleempjes en drukte. Maar goed, onze laatste vlucht was bezig. Lars en ik zaten met ons 2-en naast elkaar en hij heeft zich weer keurig gedragen. Een broodje gegeten, Rio gekeken en toen de lichten uitgingen is hij vrij snel in slaap gevallen. Al met al heeft hij 3,5-4 uur geslapen, we kregen op een gegeven moment ons ontbijt, daar heeft hij de bananen van opgegeten. Hij legde nog even zijn hoofd neer en sliep zo verder. Zelfs tijdens de landing sliep hij weer, mafkees.

Na de landing moesten we heel ver lopen, dat heeft als voordeel dat de koffers allemaal al op de band liggen. Door de douane en even wat drinken. We moesten nog een uurtje wachten, dus nog even wat te eten gehaald en daarna met de trein. Hier heeft Stephan nog even geslapen, Lars niet die was klaarwakker. In Zwolle werden we opgehaald door poepa Sip, die heeft ons veilig en snel thuisgebracht. Eenmaal thuis zijn we alle drie eerst een 1,5 uur gaan slapen. Daarna wat dingetjes doen, Lars is tussen 8 en half 9 naar bed gegaan en wij proberen het vol te houden tot een uurtje of half 11. Tot nu toe gaat het goed...."