Een dag voor in een (virtueel) boekje, deel 2

Goedemorgen lieve lezers, ik had vannacht niet zo denderend geslapen en was iets voor 7 uur wakker. Want vandaag zouden we weer een leuke hike gaan doen. Dus ik had nu mooi de tijd om even de sociale media te bekijken, want eerlijk gezegd heb ik dat de afgelopen weken niet zo gedaan... De rest werd ook zo langzaamaan wakker en rond 8 uur waren we zover om te gaan ontbijten. Dat stelde niet zoveel voor, Kenzi had zelfs in eerste instantie alleen maar een granolabar gepakt. Er bleken later ook wel bagels te zijn en pindakaas. Dus uiteindelijk hebben beide heren een bagel in het broodrooster gedaan en die met smaak op zitten eten. De bagels waren voorverpakt en zo droog als de .... van Sinterklaas (dit zijn Stephan zijn woorden, niet de mijne ik leen ze alleen even). Maar we hadden een goede bodem gelegd voor ons avontuur...

De spullen in de auto en Stephan reed ons naar Kanerraville, want vandaag zouden we (op dringend verzoek van de jongens) de Kanerra falls weer gaan lopen. Deze hebben we 4 jaar geleden ook al gedaan en vanaf dat we toen weer terug waren in de auto hebben de jongens met grote regelmaat gevraagd of we die weer zouden kunnen doen, maar dan verder lopen dan waar we toen gestopt waren. Die dag heette mijn verslag `Een dag voor in een (virtueel) boekje` vandaar dat er vandaag `deel 2`achter staat. Want het was geweldig!!! Na een klein kwartiertje rijden kwamen we aan bij de start van de hike, waar we ons even hebben voorbereidt op het avontuur. Goede schoenen aan, genoeg water mee, genoeg snacks mee, insmeren, permit bij ons. Want dat is nu anders dan de vorige keer. Toen konden we de permit gewoon daar bij de start van de hike kopen. Dat kan nu niet meer, want ze zijn meestal (en vooral in de zomer) uitverkocht. Wij waren voor de verandering eens goed voorbereidt en hadden de permit al een paar maand in de pocket. Maar goed ook, want voor ons werd al een stel weg gestuurd. Ik was nog even naar de wc geweest, want dat zou de komende uurtjes niet meer kunnen. En off we go maar weer, wat hadden we er zin in!!! De jongens liepen dapper voorop. Toen we bijna bovenop de eerst heuvel waren kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn telefoon bij de wc´s had laten liggen. Voor ik me kon omdraaien was Lars al beneden. Die zal wel gedacht hebben, als mama het zelf gaat ophalen staan we hier morgen nog... En binnen 5 minuten was hij terug, MET telefoon... Mijn held!!! Nu konden we verder, vlak voor de echte hike zou beginnen was nog een restroom. Dit is een zogenoemd pittoilet, waarbij je niet hoeft door te trekken en waar alles in een soort giertank terecht komt, met een chemisch goedje erin. Daardoor ruikt het heel vreemd, maar niet te ranzig. Over het algemeen zijn deze toiletten wel te doen, je kunt alleen niet je handen wassen. Maar gelukkig ga je hier gelijk het eerste stroompje over, kun je daar je handen in wassen.

Genoeg over de toiletsituatie hier... We staken het eerste stroompje over waarbij de mannen nog probeerden de voeten droog te houden. Ik niet, ik dacht dan heb ik het maar gehad.. Hier is het water helder, waardoor je de stenen goed kan zien waardoor je makkelijker weet waar je je voeten neer kan zetten. Dat was in de Narrows best heel eng. We liepen eerst een stuk door de zon en na een minuut of 10 kom je echt af en aan in de schaduw. En moet je regelmatig de stroom oversteken. Het water is prima van temperatuur, dus ik ging lekker door het water. Waar de mannen toch telkens probeerden om de stenen te gebruiken die boven het water uit staken. Maar dat gaat toch niet lukken de hele tijd, dus uiteindelijk hadden we allemaal natte voeten. Voordat we het wisten waren we ook al bij de slotcanyon. Wat mij tot nu op valt is dat het veel rustiger is dan de vorige keer, ze laten nu maar 150 mensen per dag toe. Dat scheelt echt wel. Bij de slotcanyon werd het water wel kouder en dieper, maar nog steeds was het leuk. Toen kwam de eerste waterval en de vorige keer stond hier een halfbakken trapje wat je met gevaar voor eigen leven moest opklimmen. Nu stond er een heuse ijzeren trap en was er niets spannends meer aan. Daar waren we allemaal wel een beetje teleurgesteld over. Ik had het al wel gelezen, maar het is toch wel jammer als je er staat...

Na deze trap klommen we nog een paar rotsen en boomstammen op en waren we op de plek waar we 4 jaar geleden geëindigd. Nu hadden we de jongens beloofd om verder te gaan. Dus na een koekje en even genieten gingen we verder.... En het werd alleen nog maar mooier en mooier. We kwamen weer bij een watervalletje, waar het best druk was. Dus we dachten dat we nu bij het eindpunt waren, we wilden ons al installeren voor een appeltje. Tot we hoorden dat we nog verder konden en dat dat nog mooier was. Zo gezegd zo gedaan, volgende slotcanyon in waar het water nog harder stroomde en nog hoger was. Het kwam bij Kenzi tot boven de knieën. En het water was hier wel echt ijs- en ijskoud, dus Kenzi wilde eigenlijk niet verder. Maar we hebben hem toch zo ver gekregen en niet veel verder was een mooie waterval. Hier konden we echt niet op klimmen, maar wel mooie foto´s maken. Dus dat hebben we ook gedaan en toen weer terug naar het vorige punt. Nu hebben we hier wel gezeten om een appeltje te eten en wat trailmix... Ik zag 3 dode wespen liggen en 1 levende erbij vliegen. Op een gegeven moment vloog die wesp weg met 1 van die dode wespen. Ik wilde net mijn macro-lens erbij pakken. Ik dacht, die komt vast terug. En ja hoor, dat deed ´ie ook. Nu was ik voorbereid en had ik de camera al klaar liggen. Volgens mij heb ik een paar leuke foto´s gemaakt, maar die plaats ik na de vakantie wel een keer ergens...

Nu moesten we weer terug lopen en op de een of andere manier gaat dat veel sneller dan heen en we waren ook zo weer bij de parkeerplaats. Hier hebben we lekker zitten lunchen en toen heb ik ons naar St. George gebracht. Dit was maar een kort ritje, van nog geen 3 kwartier. We zijn eerst naar de Target gegaan, op verzoek van Lars. Hier hebben we even rondgeneusd en heeft Stephan nog even een crème gekocht voor eczeem. Bij de Starbucks nog wat lekkers gehaald en nog even bij de DollarTree geweest. Nu was het wel tijd om naar het hotel te gaan. We zitten in het Tru by Hilton, prima hotel maar niet echt Amerikaans... We hebben even gezwommen en wilden nog even een wasje doen. Maar we moesten ook eten. Het hotel heeft geen guest-laundry dus zijn we (heel Amerikaans) naar een Laundromat gegaan. Daar hebben we de was in een wasmachine gedaan en zijn naar de Olive Garden gereden voor een heerlijke maaltijd. We zaten goed vol toen we bij de was kwamen. Die hebben we nu in een droger gegooid en toen zijn we ergens een ijsje gaan eten. We reden er toevallig langs en ze gaven aan Fro-Yo´s te hebben. Dus we hoopten dan maar dat ze ook gewoon ijs zouden hebben. Nou dat hadden ze wel. Een hele wand met smaken, je mocht zelf je beker vullen. Daarna nog toppings er op doen en nog vers fruit en dingen en ook nog saus. Wat een verrassing was dit zeg, ze hebben allemaal een bakje gevuld, dit wordt op gewicht afgerekend en smullen maar. Toen het ijs op was, was de was nog niet klaar. We hebben de droger maar opengetrokken en de al droge was eruit gehaald. Dat was ook weer klaar, nu konden we naar het hotel. Daar de was weer opgevouwen, de koffers even netjes ingepakt (tot de conclusie komen dat de jongens allebei een keer een pyjama zijn vergeten. Dat hebben we ze nog maar niet verteld... Nu gaan we zo maar slapen. Ik weet dat er al met smart op mijn verhaal wordt gewacht, hahaha... Jullie een fijne dag...