Dag 9: OMG, the cops

Lieve trouwe lezers, mijn excuses dat er een dag geen reisverslag was, dat was vast even wennen. Wij hadden bij ons vorige hotel geen WIFI, dus er kon niet geupload worden. Daarom een beetje verlaat alsnog het verslag van dag negen. Dag tien volgt later vandaag.

Goed, het wordt elke ochtend later dat we wakker worden. Vanochtend pas tegen achten, maar goed we hadden ook niet veel haast. We hebben alle spullen bij elkaar gepakt en in de auto geladen en met pijn in ons hart hebben we Lamp Liter Inn achter ons gelaten. Wat een heerlijk hotel/motel zeg met een top zwembad en waardeloze WIFI (dat dan weer wel). We zijn eerst naar de Walmart gegaan en daarna bij de Panera Bread ontbeten. Toen waren we `good to go.`

We zijn de 63 naar het zuiden gereden en bij Tulare de 137 op richting Lindsay. Daar de 65 op richting Porterville waar we de 190 namen richting Sequoia National Forest. Dit werd weer een dag van bochtige wegen door de bergen. Echt een hele mooie route maar voor iemand met wagenziekte niet heel fijn. Nou zal de oplettende lezer denken, waarom hebben jullie Lars dan geen tabletje gegeven tegen de misselijkheid. Dat zal ik zeggen, die konden we nergens vinden. Dus ging Stephan maar proberen om een beetje de bochten af te snijden om ervoor te zorgen dat Lars minder last zou hebben. Dat ging prima, tot op een gegeven moment we een bocht doorkwamen en er aan de linkerkant van de weg zwaailampen aangingen. Oh shit, the cops!!! En we moesten aan de kant, slik. `Stephan, reed je te hard?` `Nee, ik reed niet te hard.` `Wat zou er dan zijn?` `Geen idee.`

De agent kwam bij ons, vroeg om Steef zijn rijbewijs. Of hij ook een internationaal rijbewijs had, euh nee (want dat is dus eigenlijk niet nodig, hebben wij altijd begrepen). Of we ook wisten waarom we moesten stoppen. Nee, eigenlijk niet. Nou meneer, u reed aan de verkeerde kant van de weg. Oh, vandaar!!! En aangezien er veel ongelukken gebeuren op deze weg staan we hier veel te controleren, zoals vandaag. U mag nu doorrijden, maar houd hier alstublieft rekening mee. Zeker meneer agent, doen we!!!

Dus maar weer braaf verder gereden, nog even gestopt om dan de tabletjes nog een keer te zoeken. En jawel, gevonden. Dus Lars wat gegeven en weer verder. Op een gegeven moment was Stephan duidelijk bekomen van de schrik en nam weer de binnenbocht. Dus ik zeg: pas op politie!!! (was een geintje). Komt de volgende bocht er toch echt een politieauto aanrijden. Gelukkig had die niets gezien, hahaha...

Maar met Lars ging het niet beter, dus ben ik maar achterin gaan zitten en hij op mijn plekje. Toen ging het snel beter, gelukkig. Bij de parkeerplek voor de hike naar de 100 giants hebben we de auto neergezet om te picknicken. Toen we goed en wel zaten waren er ineens heel veel wespen, we konden niet fatsoenlijk zitten. Dus hebben we de boel opgepakt en zijn onze eigen `tailgateparty` gaan houden (maar dan zonder de alcohol). Na het eten wilden we toch ook een stukje van de hike gaan doen. Helaas is dat een geasfalteerd pad, maar wel weer mooie grote bomen gezien. Er was er zelfs eentje omgevallen en daar konden we overheen lopen. Erg leuk, alleen jammer dat kluns Kenzi zijn fototoestel daar vanaf liet vallen. Dus Stephan kon terug en op zoek naar het apparaatje, gelukkig wel weer gevonden.

Weer verder gelopen en toen maar weer terug naar de auto, want het was inmiddels alweer drie uur. En we moesten nog een stuk rijden. Tegen half vier waren we weer op pad en heb ik zelfs nog even geslapen. Iets na half vijf waren we in Wofford Heights, een gat van niks volgens mij. We kwamen aanrijden bij het motel en mij zakte de moed al in de schoenen. Dit kon niet wat zijn, echt zo´n motel wat je in de film ziet, met vijftien kamers en van buiten helemaal vervallen. Maar goed, dat is de buitenkant en men zegt altijd `don´t judge a book by it´s cover.` Dus op naar onze kamer en daar viel onze mond open van verbazing, wat ziet het er netjes uit!!! En dat er was schoongemaakt was ook te ruiken (of zou dat komen door het flesje afwasmiddel dat open op het ieniemienie aanrechtje staat. En dan de badkamer, die is gewoon onlangs opgeknapt, zo netjes en mooi. Dus wij blij... De enige twee minpuntjes zijn de Free WIFI die niet werkt en dat de bedden wel smal zijn. Maar hé, als dat alles is...

We hebben ons allemaal even lekker gedoucht en zijn toen teruggereden naar Kernville, zo´n 8 minuten rijden hier vandaan. Want we hadden thuis al gezien dat hier een microbrewery zat. Dat leek Stephan wel wat, dus daar zijn we heengereden. Maar daar stond de rij mensen al buiten, dat wilden we de jongens niet aandoen (we hebben de laatste twee dagen al meer dan een half uur moeten wachten iedere keer). Dus zijn we verder gereden en toen zagen we een PizzaBarn. Hmmm, pizza ook wel lekker... Daar maar naartoe dan, komen we binnen is het ook echt zo´n barn. Aan de counter het eten bestellen en zelf een plaatsje uitzoeken. We vonden een plek aan een lange tafel met aan beide zijden mensen. Prima hoor, we kunnen hier best zitten. Toen we onze pizza´s kregen begonnen de mensen naast Stephan en mij ineens tegen ons te praten (help!). Dus tijdens het eten hebben we gezellig met ze zitten kletsen. Hele aardige mensen, zij is een juf voor groep 3 kindjes en haar school was bijna afgebrand door bosbranden bij hun in de buurt. Ook zijn zij helemaal gek van Zion NP net als wij. Dus dat gaf al gauw gespreksstof. Totdat die man vroeg wat Nederland van Trump vond, hahaha. Toen viel het even stil, maar Stephan heeft wel gezegd dat Trump niet representatief is voor het land. Zo leuk, hoe gemakkelijk je in gesprek komt hier in Amerika, ik hou d´r van...

De jongens spelen nu even buiten in de speeltuin, want geen zwembad bij het motel. Nou ja, het voormalig zwembad is volgegooid met zand en er is een zitje van gemaakt. Maar de randen van het zwembad zijn nog wel zichtbaar...

Al met al weer een leuke dag gehad vandaag, hier zijn we maar één nachtje, dus morgen weer door.