Deze dag had heel anders af kunnen lopen

Na een niet al te beste nacht voor 3 van ons (Lars had heerlijk geslapen) werden we pas rond 9 uur wakker. En toen moesten we nog moeite doen om Lars wakker te maken, puber... hahaha... We hebben onze spullen gepakt voor vandaag en nog snel even een broodje weg gewerkt. Omdat het gisteren geregend heeft zijn we eerst bij het visitorcenter langs gegaan om te vragen of het veilig was om de hike te gaan doen die we op de planning hadden. We wilden naar en door een slotcanyon hiken en als het in de omgeving geregend heeft kan dat voor flashfloods zorgen. En die kunnen dodelijk zijn...

Bij het visitorcenter aangekomen werden we geholpen door een hele aardige ranger-dame... De canyons die wij wilden doen waren de enige 2 in de omgeving die geen flashfloods hebben, dus veilig. En ook de weg zou goed begaanbaar zijn voor onze auto, we hebben geen high-clearance. Dus vol goede moed reden we (veel later dan mijn bedoeling was) richting de trailhead. Dat bleek al een rit te zijn van 1,5 uur off-road met veel wash-boards. Achterin twee jongens die het eng en niet leuk vonden. Ik zag aan Stephan dat dit ook niet was waar hij voor getekend had, dus mijn plezier verdween ook als sneeuw voor de zon. Ik heb op een gegeven moment zelfs gezegd dat we maar om moesten keren.

Maar Stephan reed stug door en uiteindelijk waren we bij de start van de trail. Hier konden we nog even een plasje oid doen en toen op stap. Het begin was goed te doen, tamelijk vlak, wel in de volle zon maar gelukkig met een briesje. Goed drinken is het devies, dus dat deden Lars, Stephan en en ik ook. Op een gegeven moment moesten we toch naar beneden. Dat ging via slickrock, goede schoenen aan en voorzichtig naar beneden lopen. Dit was ook wel goed te doen, rustig aan naar beneden. Eigenlijk een prima wandeling zo. Beneden nog een vlak stukje langs de rotswand, dus ook nog wat schaduw. Op een gegeven moment stond er een bordje met de bewegwijzering naar de verschillende canyons. Wij hadden Spooky en Peek-a-Boo op de planning staan. En ik heb even niet goed gekeken en zag een pijl naar links staan. Dus wij naar links toe. Maar de ingang was al anders dan we op de foto´s gezien hadden. Hier konden we zo in lopen terwijl we eigenlijk moesten klimmen om de canyon binnen te komen. Dat vond ik al wel een beetje gek, maar we zijn maar door gelopen. Lekker door de modder, soms tussen twee wanden vasthoudend omdat de modder te diep was, of de grond te smal om een voet neer te zetten. Dit was precies wat ik wilde, wat geweldig. En de jongens vonden het ook helemaal gaaf, liepen flink voorop en ik hoorde Lars telkens aanwijzingen geven aan Kenzi over hoe hij het beste kon lopen.

Maar na ongeveer 1,5 mijl konden we 2 kanten op, of naar buiten of nog verder. Dit klopte toch echt niet, Stephan keek nog eens goed op zijn kaartje en concludeerde dat dit de Dry Fork Wash was. Dus we besloten om maar weer om te draaien en terug te gaan naar de auto. Het was inmiddels ook al 2 uur geweest. Dus dezelfde weg weer terug en toen we de canyon weer uit waren liepen we weer naar dat bordje en daar zagen we dat we voor de Peek-a-Boo 30 meter rechtdoor moesten lopen. Dat wilden we toch nog even zien, dus daar nog even heen gelopen en daar was de ingang zoals we ´m verwacht hadden. Een klimmetje omhoog. De jongens wilden allemaal wel even boven kijken. Ik kreeg het niet (meer) voor elkaar en ben blijven wachten. Al snel hoorde ik enthousiaste stemmen van boven komen. Ik heb het nog een keer geprobeerd, maar kreeg het echt niet voor elkaar. Gelukkig kwamen de mannen al snel terug en had Stephan een paar foto´s gemaakt, het zag er echt spectaculair uit. Daar was de Dry Fork Wash niets bij.

Nu wilden we echt naar de auto terug. Kenzi had al een instortmoment gehad in de Dry Fork Wash, vlak voor we terug gingen. Ik begon ´m nu ook te voelen, te weinig water, te warm zeg het maar. Maar we hadden nog een heftige klim voor de boeg. Ik kon de hele weg niet meer praten, ik had zelfs het gevoel dat ik moest overgeven en Kenzi had dezelfde klachten. Die hebben we op een gegeven moment zelfs de handdoek nat gemaakt en over zijn hoofd gegooid. Dat hielp ´m wel, maar het water was bijna op dus dat wilde ik niet ook voor mijzelf doen. Ik heb nog even de handdoek van Kenzi geleend en heb later een droge handdoek in mijn nek gelegd, dan brandde de zon in ieder geval niet meer zo. Toen we eenmaal boven waren moesten we nog een heel stuk langs de rim lopen. Kenzi werd vooruit gepraat door Stephan en ik had blik op oneindig en liep gestaag voort. Ik was bang dat als ik stil ging staan dat ik dan echt zou gaan overgeven. En dat als ik zou hebben overgegeven dat ik dan helemaal te slap was om nog vooruit te gaan. Dus, zoals ik al tegen Kenzi zei, niet denken maar lopen.

Uiteindelijk was daar de afslag naar rechts en nog even een klein klimmetje naar boven en toen zagen we de auto al. Dat gaf ons weer energie en we waren ook zo bij de auto. Stephan had even flink doorgelopen en had de airco in de auto al aangezet en het koude water tevoorschijn gehaald. Dus bij de auto flink drinken, we hadden nog fruit, dat werd ook burgemeester gemaakt en de koekjes waren ook niet veilig. Ik had op een gegeven moment weer wat energie om naar de wc te gaan. En dat luchtte ook op hoor. Toen we er allemaal weer een beetje waren zijn we gaan rijden, Nu nog een lange rit op de onverharde weg, na een dik uur waren we weer op de normale weg. Nu duurde het niet zolang meer voordat we bij onze cabin waren.

We zijn allemaal onder de douche gestapt, want de modder zat hoog aan onze benen en onze huid was zout van het zweet. Wat was dat een heerlijke douche zeg!!! Na het douchen weer in de auto, naar Nemo´s om wat te eten. Even lekker op een soort terrasje hamburger weghappen en weer terug naar de cabin. Ik heb er weer een was ingegooid, want dat kon hier mooi. En de mannen hebben het vuur aangestoken en zijn nu s´mores aan het maken. Ik ga maar maar snel bij ze voegen, want Lars kwam net al vragen of ik nog kwam...

Was misschien een heftig dagje, ik heb veel grenzen opgezocht en dingen overwonnen, dus ondanks alles best trots op mezelf. En natuurlijk ook op de mannen. Kenzi, omdat hij het ondanks dat hij het zo zwaar had toch maar heeft gedaan. En Stephan en Lars die beiden zonder klagen de route liepen. En, ik vond het ondanks de heftigheid wel een gave hike zo in de slotcanyon...