Dag 16: Zion opnieuw ontdekt

Stephan wilde vanochtend vroeg gaan hardlopen. Om half zeven werd ik wakker en lag hij nog naast me te snurken, die ging dus niet hardlopen. Later bleek dat hij heel slecht had geslapen. Ikzelf ben ook nog weer in slaap gevallen en werd rond half acht weer wakker. Toen vond ik het echt wel tijd om er uit te gaan. Langzaamaan ben ik me gaan aankleden, tanden poetsen e.d. Daarna ben ik de was maar gaan opvouwen, want die was ondertussen wel droog.

Langzaamaan werd de rest ook wakker. En, hoewel ik tijd nodig heb om wakker te worden, deze drie mannen kunnen er helemaal wat van zeg!!! Maar goed, uiteindelijk waren ze er klaar voor en konden we naar voormalig Wildcat Willy´s voor het ontbijt. We hebben wederom heerlijk gegeten, totdat de rekening kwam. Nogmaals slik, ruim eenenzestig dollar, het smaakte prima maar zo´n culinair hoogstandje was het nou ook weer niet. Gelukkig was dit een complimentair ontbijt dat bij het hotel hoorde. Dus ze had er al een dikke streep doorgezet, maar een tip werd wel gewaardeerd, nou dat kon er wel af...

Nu hebben we onze spullen gepakt, want we zouden Zion gaan `doen`. Eerst wilden we met de auto richting de East Entrance om daar de Canyon Overlook te gaan doen. Ik mocht rijden, jippie... Een parkeerplaats vinden was nog een hele uitdaging, maar wel eentje waar we (ik dus) voor geslaagd zijn. Bij de trailhead nog even ´pipi machen` ´and off we go` (hoe doe ik het toch, drie talen verwerken in één zin). Dit zou een trail zijn met steile kliffen en weet ik veel wat voor gevaren nog meer. Dus we hadden de jongens wel even gezegd dat ze niet samen mochten lopen, eentje bij mij en eentje bij Stephan. Dat ging redelijk goed, alleen Kenzi heeft nogal de neiging om toch in te gaan halen en te gaan rennen. Was ik niet zo blij mee, dat snappen jullie natuurlijk wel. En dan kun je hem ´tich keer uitleggen dat dat niet mag omdat het gevaarlijk is. Hij heeft altijd wel een weerwoord klaar, heel erg...

Gelukkig zijn we allemaal veilig boven gekomen. Het was een hele gave wandeling die soms wel wat spannend was, maar eigenlijk prima te doen. En het eindpunt was echt adembenemend (die had ik volgens mij nog niet gebruikt), of zou dat door de hoogte komen. Hoe dan ook, we hebben weer genoten, hoewel het op de terugweg voor Kenzi wel pittig was. We zijn nog even ergens gestopt voor een mandarijntje. Kenzi en ik konden even bijkomen en toen het laatste stukje. We waren weer erg trots op onszelf. Eenmaal in de auto gauw de airco volop aan en terug naar het hotel.

Want voor deel twee van de dag moesten we met de shuttlebus. Dus de auto bij het hotel neergezet en de bus in. Eerst bij de ingang uit de bus, want deze bus rijdt alleen in Springdale. Na de ingang, bij het visitorcenter, konden we over in de andere bus. Een stempel hoefden de jongens niet te hebben, die hebben ze al van de vorige reis. En daar waar we overal lazen over gigantische rijen en megadrukte in Zion, viel ons dit heel hard mee. We konden zo de bus in, hoefden niet eens vijfenveertig minuten te wachten. Nog niet eens vijf minuten, heel fijn. Bij Zion Lodge zijn we eruit gegaan, hier wilde Lars nog even kijken voor een zakmes. Die hadden ze hier, niet met zijn naam, maar wel met de L erop. Dus `he took the L.` Geintje die Fortnite spelers waarschijnlijk wel snappen. Bij de kassa ging de cassiére nog aan het goochelen met het wisselgeld. Maar daar trapte ik mooi niet in. Uiteindelijk is het wel goedgekomen en had hij zijn zakmes (eigenlijk heeft hij een MacGyver mes). Kenzi helemaal boos, want hij mocht er geen. En als hij te klein was voor een zakmes was Lars dat ook!!! Hierna hadden we wel zin in een klein hapje eten. Dus twee porties friet en één bak fruit gehaald, dat ging er wel in. Heerlijk op het grasveld voor de Zion Lodge op zitten eten, dat doen we wel vaker.

Hierna wilden de jongens graag pootje baden en bootje varen (hier ging ergens iets mis in de communicatie). Het werd dus pootje baden en dat vonden ze uiteindelijk prima. Ik begon steeds meer last van de warmte te krijgen en wilde eigenlijk wel terug naar het hotel. Er waren ook niet echt hikes meer om te doen. Er zijn er een aantal afgesloten vanwege de overstromingen afgelopen Juli. En de hikes die overgebleven waren hadden we of al gedaan, of waren niet spannend genoeg. Dus we zijn nog even met de bus naar het eindpunt gegaan (temple of Sinawava), hebben daar nog even bij de Virgin river gekeken en zijn toen zo snel mogelijk terug gegaan naar het hotel. Dat duurt dan ook nog wel veertig minuten. Kenzi en ik werden helemaal slaperig en Kenzi heeft zelfs nog even echt geslapen. Maar goed, we kwamen helemaal gaar aan bij het hotel, hebben ons zo snel mogelijk omgekleed en zijn het zwembad weer eens in gegaan. Die Kenzi, zo druk met springen in het water en meer onder water dan erboven. Maar gewoon zwemmen dat wil hij niet. Nou ja, hij redt zich in ieder geval prima en is helemaal niet bang.

Ik kreeg het op een gegeven moment zelfs koud en ben in de zon gaan zitten. Daarna maar in de schaduw, want je brandt hier weg joh... Gelukkig konden we Lars en Kenzi ook zover krijgen om mee te gaan naar de kamer. Hier heb ik even lekker gedoucht en was de rest ook zo klaar om te gaan eten. Stephan had bedacht dat we wel eten konden halen bij Blondies diner en dat op de kamer op te eten. Dat leek de jongens ook wel wat, dus zo gezegd zo gedaan. Blondies diner is een heel leuk huisje (het is, zoals Lars al zei) net alsof je in het huis van iemand bent. Je kan hier ook souvenirs kopen en ook eten, maar dus ook afhalen. Dus dat deden we dan maar, het eten was zo klaar en dat hebben we op ons balkonnetje smakelijk op zitten eten (Stephan en ik hadden de Navajo-taco). Daarna naar de supermarkt waar de jongens een ijsje mochten uitzoeken en we nog wat koekjes hebben gehaald. We hebben bewust niet meer gehaald, want ze weten hier wel van prijzen zeg... Ik wilde ook nog even kijken bij het souvenir-winkeltje wat bij het restaurant hoort waar we vanochtend ons ontbijt hadden gegeten. Hier hadden de jongens twee jaar terug hun houten pistooltjes vandaan. Die verkochten ze nu nog steeds, ook in een riffle, die wilden ze wel. Maar dat hebben we niet gedaan. We hebben wel alle vier een T-shirt gekocht van Zion (nee, geen matching shirts).

Terug in de kamer mochten de jongens nog even opblijven, maar nu liggen ze heerlijk op één oor. Wij gaan ook zo maar, denk ik, want morgen weer een reisdag.