The city that never sleeps...

Goedemorgen lieve lezers, vandaag een reisdag. We begonnen vanochtend al vroeg, de wekker stond op 6 uur. Maar om kwart  voor 5 ´s nachts werden Kenzi, Stephan en ik wakker van een ijzingwekkende gil op de gang. Echt zo eentje die door merg en been gaat. Daarna nog wat rumoer op de gang, heb mezelf ingehouden en ben niet gaan kijken, je weet maar nooit. Maar nu weet ik het helemaal nooit, want ik weet dus niet wat er gebeurd was. Heb even van de gelegenheid gebruik gemaakt en ben even naar de wc geweest. Daarna nog een serieuze poging gedaan om te slapen, maar die is niet helemaal geslaagd. Dus toen de wekker ging (die van mij ging al om kwart voor 6), was ik ook zo wakker. Bij de rest duurde het wat langer, maar toch waren we al mooi snel klaar.

De laatste spullen zijn ingepakt en op naar de auto. Het lijkt wel of het probleem met de lift is opgelost, het ging zo snel allemaal. We hebben de auto vol geladen en weg gegaan bij het hotel. Bij de rental-car-return waren we ook zo. Daar konden we alles uit de auto halen en moesten we afscheid nemen van onze bolide. Hoewel het niet onze keus was, heeft hij ons overal gebracht en hebben we geen problemen gehad met de auto. En het was wel gewoon een vet grote bak, dat wordt thuis nog weer behelpen...

De shuttle heeft ons netjes naar de juiste vertrekhal gebracht alwaar de koffers afgeven ook zo gedaan was. Nu door de douane, hier is het gewoon laptop uit de tas en geen vloeistoffen en schoenen uit. Maar dit werd wel door een hele vriendelijke douanier gezegd, dat is dan wel weer prettig voor de verandering. Doordat dit allemaal zo voorspoedig verliep waren we al rond 8 uur door de douane en we vlogen pas rond kwart over 10. Meestal is er achter de douane op Amerikaanse luchthavens niet zoveel te beleven. Maar dat viel me hier 100% mee, genoeg te eten en te shoppen hier. Lars heeft 2 Belgische wafels bij Jamba Juice gehaald en Kenzi, Stephan en ik een cinnamonrol bij Cinnabon. We hebben dit allemaal bij Cinnabon op zitten eten. Want dat kan hier in Amerika gewoon, je eten of drinken van een andere plek meenemen en ergens anders opeten/drinken. Tenzij het anders wordt aangegeven doen ze daar helemaal niet moeilijk over. Toen we vol zaten of het op hadden (dat verschilde per persoon) zijn we richting de gate gegaan. Die lag, zoals altijd, helemaal aan het eind van de hal. Maar dat geeft niet, we hebben de tijd. Bij de gate zelf waren alle stoelen bezet, dus zijn we iets verderop gaan zitten. Toen ze begonnen met boarden zijn we ook die kant op gelopen.

Vrij snel mochten ook wij aan boord en plaats nemen om de 30ste rij. Lars, Kenzi en ik aan de ene kant en Stephan aan de andere kant van het gangpad samen met nog iemand. De vlucht verliep prima, hoewel we geen persoonlijk entertainment systeem hadden hebben de jongens zich prima vermaakt en hebben ze zelfs nog even geslapen. Ik heb even een klein dutje gedaan en volgens mij is Stephan ook niet veel verder gekomen dan dat. Maar al snel landden we in New Jersey en waren we ook zo uit het vliegtuig. Omdat het een binnenlandse vlucht was hoefden we hier niet weer door de douane en konden we gelijk doorlopen naar de bagageband. Daar hebben we wel even staan wachten, maar gelukkig waren alle 4 de ingecheckte koffers mee gekomen. Nu op zoek naar de airtrain en ook die was snel gevonden. Die bracht ons naar Newark Liberty Station, alwaar we een kaartje kochten voor de Amtrak (trein) naar the city, naar Penn Station om precies te zijn. In de trein nog even zitten kletsen met een vrouw uit San Francisco over hoe mooi de natuur in het westen is. Wat tips uitgewisseld over plaatsen die echt de moeite waard zijn. Ik vind het zo leuk hoe gemakkelijk je in gesprek raakt met de mensen hier. En zo waren we ook heel snel bij Penn Station. Daar ging iedereen er uit, want eindpunt van de trein. Nu was het heel makkelijk, bordjes Madison Square Garden aanhouden en aan de goede kant naar buiten. Dat aan de goede kant naar buiten was niet helemaal gelukt, maar toch had ik gelijk door waar we waren. Dus ik zei tegen Stephan, hier links, dan weer links en dan rechts dan zijn we in de goede straat. Dan doorlopen tot we bij het hotel zijn. En ja hoor, dat had ik goed onthouden, we waren dus zo bij het hotel.

Bij het inchecken vertelde de man mij dat we een gratis upgrade kregen naar een kamer met 2 kingsize bedden. Dat is een welkome verandering na al die queensize en soms zelfs fullsize bedden... Dus nog een paar luxe nachtjes voor ons. De koffers werden naar boven gebracht door een hele vriendelijke man, die van ons de fooi in quarters kreeg, want we hadden geen briefgeld meer. Hij vond het niet erg zei hij... Inmiddels hadden we ook al contact gehad met Danny en die was ook onderweg met Christina. Niet lang daarna werd er op de kamerdeur geklopt, daar waren ze wel!!! Zo leuk om ze te zien en dat in het grote New York. Ze hadden een wijntje gekocht en we hebben even geproost op een gezellige dag... Daarna zijn ze naar hun kamer gegaan en zijn wij even op stap gegaan. Op zoek naar wat eten en vooral ook, drinken. Want dat wijntje smaakte prima, maar we hadden echt grote dorst... We zijn geëindigd bij Smashburger naast Penn Station. Daar hebben de jongens en ik een bakje french fries besteld en Stephan deed er nog een single Smashburger bij. En natuurlijk cola (en water voor Lars), veel cola!!! Thank God for the free refills... En ik moet zeggen, die hamburger van Stephan was ook echt wel goed, niet zo´n McDonalds ding. Na het eten nog even naar CVS om wat te drinken te halen voor op onze kamer. Daar zitten we nu, het is hier half 11, ik ben wel echt moe. Maar we gaan zo even op het dakterras kijken. Daarna slapen...  (vandaag geen foto´s, sorry)