Wat een hitte...

Vanochtend was Stephan voor de verandering eerder wakker dan mij. Maar ik was niet veel later hoor. De jongens moesten we wel echt wakker maken, maar met de belofte van een ontbijt in het hotel waren ze (voor hun doen) snel klaar. In de tussentijd hadden Stephan en ik de spullen in de koffers gedaan en klaargezet. Nu konden we gaan ontbijten.

Het ontbijt stelde niet veel voor, maar er was voor ieder wel wat. Er konden pancakes gemaakt worden, lekkere yoghurtjes, plakjes brood om te roosteren en natuurlijk ook de warme onderdelen waren aanwezig. Je kon zelfs een breakfastburrito maken, maar dat is niet aan ons besteedt. We hebben allemaal wel wat naar ons gading gevonden en zaten lekker te eten. Tot Kenzi ineens een slok van zijn koffie wilde nemen. Zijn beker gleed uit zijn handen en hij kreeg de hete koffie over zich heen. Binnen 10 seconden zat meneer in zijn blote buik in de ontbijtruimte. Gelukkig was het niet zo heet meer dat zijn shirt aan zijn huid kon blijven plakken, want dan was het niet zo´n handige actie geweest. We hebben snel onze borden leeg gemaakt en zijn naar de kamer gegaan. Alwaar Kenzi nog snel even schone kleren aan kon trekken en ik de koffie uit zijn shirt en broek kon spoelen. Ik hoop maar dat koffie niet vlekt.

Na dit spektakel spullen in de auto gedaan en rijden maar. Ik mocht als eerste achter het stuur kruipen en bracht ons als eerste naar Father Crowley Lookout. Ook wel bekend als Star Wars Canyon. Hier komen de straaljagers om te oefenen, door de canyon heenvliegen. En dat schijnt heel spectaculair te zijn, hier hebben we 4 jaar geleden ook gestaan en toen hadden we al pech dat er niets langskwam toen wij er stonden. Maar nu was het ook nog eens zaterdag, dus we hadden vandaag niets verwacht. En er kwam inderdaad ook niets, helaas... Volgende keer beter... Maar, het was nu nog niet extreem warm, het was nog maar 27 graden Celsius. Dus prima te doen, vonden wij...

Hierna zijn we verder gereden naar het Visitorcentre, even water halen en wegbrengen en ons aanmelden voor het krantje. Want die verzamelen we... Inmiddels was de thermometer opgelopen tot 44 graden Celsius. Dat valt nog mee hoor, de voorspellingen liepen zelfs op tot 49 graden Celsius. Maar dat hebben wij niet gezien vandaag hoor. Wij zijn nu doorgereden naar Badwater Basin, de bodem van de zee die hier een paar jaar geleden nog was... Hier brandt de zon echt vol op je. Dus even snel de verplichte foto maken en snel weer de airco in. Vandaag hadden we ook Artist Drive op de planning staan. Een route die eenrichtingsverkeer is en je langs allerlei mooi gekleurde rotsen voert. Die zijn ontstaan door meerdere vulkaanuitbarstingen achter elkaar, dat in combinatie met water, wind en verschillende metalen in de grond en andere elementen zorgen voor deze kleuren. Er wordt van alles teruggevonden in deze rotsen, magnesium, aluminium, maar geen koper. Hoewel je dat zou denken als je de kleur groen ziet.

Was een leuke omweg onderweg naar Zabriskies Point. Hier zijn Lars, Kenzi en ik in de auto gebleven en is Stephan even alleen naar boven gelopen. Eigenlijk had hij ook nog naar Dante´s View gewild, maar dat was te ver om en we moesten nog helemaal naar Las Vegas toe. Dus die hebben we opgeschreven voor een andere keer. Toen hij weer terug was in de auto zijn we in 1 streep het park uitgereden, maar dat deed niets af aan de temperatuur, wat Lars een beetje verwacht had. Maar net als beren en stikstof houdt temperatuur zich ook niet aan de grenzen... Dus het bleef warm.

Bij Armagosa Valley zijn we even gestopt om iets lekkers te halen. Daar zag Kenzi aan de overkant van de weg de Area 51 Alien Center. En dat wilde meneer wel even zien, want als we in Nevada zijn, zijn we in de buurt van Area 51 volgens meneer. Daar zullen we wel nooit achter komen, maar dit was wel even grappig. Het was gewoon een winkel met allemaal souvenirs die te maken hebben met aliens en een bordeel ernaast. Leuke stop, maar nu snel weer door, Vegas here we come...

Het duurde nog een klein uurtje en toen reden we Vegas binnen en waren we met een minuut of 20 ook bij het hotel. Daar de auto geparkeerd, alleen het hoognodige uit de auto gehaald (want: heel eind lopen naar de kamer) en inchecken. Dat was zo gebeurd en eigenlijk was de kamer ook vlakbij, alleen 18 verdiepingen omhoog. Daar aangekomen zagen we vanuit onze kamer Fremont Street Experience en het zwembad (op de 5e verdieping). Dat werd dus gelijk naar het zwembad, even afkoelen. Het water was heerlijk en er stonden zelfs ligstoelen in het water, waardoor het prima te doen was hier...

Maar ja, er moet ook gegeten worden. Dus rond 18 uur maar weer naar de kamer, Stephan en ik nog even wat dingen uit de auto gehaald en toen op naar Main Street Station om daar te gaan eten bij een heus Amerikaans Buffet, all U can eat. Nou dat hebben we gedaan hoor. Er werd van alles geprobeerd door Kenzi en mij en zelfs door Lars. Dus we zijn rollend naar buiten gegaan, op naar de Fremont Street Experience. Gelijk zo´n show mee gepakt met muziek van Shakira, dus dat swingde er op los. Er stonden zelfs al schaars geklede dames op de bar te dansen, dat vond Kenzi maar niets. En overal waar hij keek zag hij schaars geklede dames. Nadat de show was afgelopen begon er een band te spelen, rock muziek en best heel erg goed ook. Dat vonden Stephan en ik wel genieten, maar de jongens wilden door. Toen hebben we even staan kijken bij wat jongens die mooie stunts deden, helemaal in Kenzi zijn straatje. Maar het spectaculaire einde van de show was gewoon het geld aftroggelen van het publiek. Vond ik persoonlijk erg jammer. Dus maar weer door, straat over en toen moesten we, net alsof we in de rij stonden bij een attractie in een pretpark, slingerend in een rij het volgende deel binnen lopen. En als we nog verder wilden moesten we zelf in de rij om de metaaldetectors door te gaan. Dat vond ik persoonlijk echt afdoen aan de sfeer.

De jongens waren er jammer genoeg ook klaar mee, dus waren we al om 9 uur weer in onze kamer. Stephan en ik hadden een Mojito willen drinken daar buiten, maar dat ging dus niet lukken. Dus jongens maar alleen in de kamer achter gelaten en wij naar beneden naar de bar. Daar mogen de jongens niet naar binnen, jammer joh... Mojito hadden ze niet, maar wel een lekkere andere cocktail en voor Stephan een lekker biertje. Die we ook daar in de bar even hebben opgedronken. Wel lekker hoor dat ze nu zo oud zijn dat we ze even alleen kunnen laten op zulk soort momenten. Maar we hebben ze niet te lang alleen gelaten en nu proberen zij te slapen en ben ik hiermee bezig... Zo nog even kijken of de foto´s geplaatst kunnen worden en dan proberen te slapen. Want zo dichtbij de actie zitten is leuk, maar geeft veel lawaai...

Mochten jullie de komende paar dagen niets van ons horen dan komt dat omdat wij geen WiFi hebben...