On the road again...

Vandaag is een echte reisdag, we vertrekken vanuit Yosemite NP naar Lone Pine. Dat betekende vanochtend bijtijds uit bed en de laatste spullen inpakken, ontbijten en de boel in de auto laden. Gelukkig hebben we nu 2 sterke jongens extra, waardoor we zelf minder vaak hoefden te lopen, dat is wel fijn... Zo lukte het dan ook om om klokslag half 9 in de auto te zitten. Bij de ingang van Yosemite konden we zo doorrijden, want we hadden de reservering van gisteren nog aan de voorruit zitten. Deze reservering hebben we een aantal maand geleden moeten maken en geeft toegang tot het park voor 3 dagen. Wij hadden voor 5 dagen toegang nodig, dus hebben we 2 reserveringen gemaakt. Voor $4,00 6 dagen toegang tot Yosemite NP, hier komt dan nog wel de toegang bij hoor.

Maar vandaag hadden we ´m alleen nodig voor de Tioga Road, want via die weg wilden we het park verlaten. Dit is een hele mooie route en is maar een paar maand per jaar geopend. Vol enthousiasme begonnen we aan deze route en ik moet zeggen, het was ook wel genieten hoor. Maar vooral het begin van deze route (voor ons dan) leek erg op wat we de afgelopen dagen al hadden gezien. Ik had een paar stops in gedachten, waaronder Olmstead Point. Vlak voor dit punt werd aangegeven dat er de komende 12 mijlen wegwerkzaamheden zouden zijn en dat je de auto niet mocht parkeren. Nou lekker dan dacht ik, kunnen we de stops die ik bedacht heb niet eens doen. Maar nog geen 2 minuten nadat ik dat dacht kwamen we bij Olmstead Point en daar bleek dat we gewoon konden stoppen en lekker rondkijken. Dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Vanaf dit punt zou je zicht hebben op Half Dome en Tenaya Canyon. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vergeten ben om te kijken naar Tenaya Canyon. Maar de Half Dome hebben we goed gezien. Ik zag ineens een trappetje met daarna een pad verder naar beneden. Nieuwsgierig als ik ben ben ik daar naar beneden gegaan. Al gauw gevolgd door mijn 3 mannen. Van boven riep iemand dat als we dat pad zouden volgen voor een kleine 10-15 minuten dat we dan een `spectacular view` zouden hebben. Dat lieten we ons geen 2 keer zeggen en we zijn het pad gaan volgen. En ik moet zeggen, de beste man had wel gelijk hoor, wat een geweldig uitzicht!!! Hier hebben we dan ook even genoten van het uitzicht en onze laatste blik op de Half Dome.

Nu gingen we weer verder en ik nam het stuur over, dat hadden we beter niet kunnen doen. Want altijd als ik dan mag rijden belanden we in een file. Zo ook nu, ik had nog geen 500 meter gereden of we kwamen tot stilstand... In verband met de wegwerkzaamheden was er maar 1 rijbaan vrij en dan zetten ze hier een mannetje (of vrouwtje) neer die 1 kant tegenhoudt zodat de andere kant via een volgauto veilig over de weg kan. Alleen ging het hier niet om een klein stukje, maar om zeker een mijl of 10. De andere kant was net vrij gegeven, dat betekende dat wij dus zo´n 30 minuten konden wachten voordat ze überhaupt bij ons waren. Niet dat het een hele vervelende plek was om stil te staan, maar het is zo zonde van de tijd. Maar goed, uiteindelijk mochten we weer rijden en waren we ook de wegwerkzaamheden voorbij. En vlak na het einde van de werkzaamheden was het Tuolomne Visitorcentre. Hier wilden we stoppen omdat we bij het andere visitorcentre waterflessen hadden gezien die we toch graag wilden hebben en omdat toen we daar gisteren kwamen ze al dicht waren, gingen we het vandaag hier proberen. Maar toen we binnen kwamen zagen we al vrij snel dat dit meer een informatiecentrum was dan een `giftshop`. Dus Stephan zei al, dat gaat ´m niet worden, helaas... Maar ik keek toch even verder dan mijn neus lang is en zag ze toch nog staan. Dus wij hebben allemaal zo´n fles gekocht en kunnen nu tijdens het water drinken aan Yosemite denken...

Nadat we hier klaar waren zijn we verder gereden, ik had nog een stop willen doen bij Tuolomne Meadows, maar daar zijn we gewoon langs gereden. Toch hebben we genoten van deze route. We reden al snel het Nationale Park uit en hadden nog een behoorlijke daling te gaan, op sommige plekken wat minder prettig, maar we zijn veilig beneden gekomen. Daar gingen we de US395 op en was het voornamelijk gassen... We hebben bij een restarea nog even een stop gemaakt om te eten en toen heeft Stephan het weer overgenomen. Ik heb zelfs nog even geslapen, had ik afgelopen nacht niet zo goed gedaan... Op een gegeven moment reden we Bishop in, hier wilden we boodschappen doen.

Al snel reden we het parkeerterrein bij Vons op, eerst de auto aftanken en toen door naar de supermarkt. Hier zagen we dat als je clubmember bent dat je dan heel veel korting krijgt op heel veel producten. Echte Nederlanders als wij zijn zijn we naar de servicebalie gelopen en gevraagd of wij ook zo´n kaart konden krijgen. Dat kon alleen als je een Californisch telefoonnummer hebt en laten we die nou net niet hebben. Maar zegt die aardige man, als je bij kassa 1 of 2 gaat afrekenen dan moet je maar tegen de kassière zeggen dat ze mij moet roepen, dan geef ik je wel korting. Dus wij zijn lekker gaan shoppen en gingen naar kassa 2 en vroegen haar of ze die man even wilde roepen, ivm de korting. Dus zij riep Hernandez op, maar hij was druk aan de klets en kwam niet. Dus toen heeft zij iets op de kassa ingetypt en kregen we de mededeling dat we $14,00 hadden bespaard (we voelden ons echte extreme couponners, een programma van TLC). Is toch mooi meegenomen, hebben we daarna weer uitgegeven bij de Starbucks, hahaha...

Toen we de boodschappen binnen hadden zijn we doorgereden naar Erik Schats Bakkerij. Dit is een bakkerij die ooit door een Nederlander is gestart. Echt een toeristentrekker hoor, wat een drukte. Maar wel echt vers brood en dat kennen ze hier niet. Dus dat hebben we maar meegenomen. En de jongens hebben een koekje uitgezocht en Stephan en ik namen een kokosmakroon mee... Smullen hoor... Nu het laatste deel van de trip, we waren er ook zo in Lone Pine. Het hotel was ook zo gevonden, want we wisten waar het zat nog van de vorige keer dat we hier waren. Snel inchecken en naar de kamer, we waren erg benieuwd. Dachten dat deze kamer wel veel kleiner zou zijn dan de afgelopen paar dagen. Groter is de kamer ook niet hoor, maar man man man, wat een ruimte weer. Alle koffers liggen opengeklapt op de grond zonder dat iemand er last van heeft. De jongens zijn gelijk gaan zwemmen en Stephan en ik hebben er eerst een was in gedaan. Tijdens de was hebben wij ook lekker gezwommen en gezond en ondertussen wasjes uit de machine halen en in de droger doen. Rond half 8 was alles klaar en waren wij klaar om te gaan eten.

Dat eten hebben we gedaan bij The Grill hier in Lone Pine, het lijkt op een soort snackbar qua sfeer. Maar wat een geweldig personeel en het eten was echt super lekker en vers. We hebben allemaal onze buikjes weer goed vol gegeten en zijn goed verzorgd door de serveerster die maar `honey` bleef zeggen tegen ons allemaal. Na het eten in het donker terug naar ons hotel waar we nu allemaal iets voor onszelf doen en zo maar eens gaan slapen. Morgen hebben we weer een lange rijdag...