Je snapt het niet, maar ze staan er voor in de rij...

Goedemorgen allemaal, wat leuk dat jullie er weer zijn... Onze ochtend begon, zoals verwacht vroeg. Ik was al om 10 voor half 4 wakker, na een uurtje social media ben ik weer gaan slapen. Dat heb ik kunnen redden tot ongeveer half 7. Rond 7 uur vond ik dat ik lang genoeg had gewacht en ben ik eruit gegaan. Even douchen en toen was iedereen wakker. Die hebben het dus goed uitgehouden, ook niet gek na zo´n lange dag. Toen we eenmaal allemaal klaar waren en de koffers opnieuw ingedeeld zijn we op pad gegaan.

Eerste stop Panera Bread, voor een heerlijk ontbijtje. Stephan en ik hebben samen een yoghurt met aardbeien en muesli en een bagel met aardbeien-creamcheese gedeeld. Dat smaakte prima. De jongens hadden een chocoladecroissant die ze allebei niet op konden, wat vervelend ;-) ... Nadat we de inwendige mens hadden versterkt zijn we boodschappen gaan doen, bij de Walmart, waar anders. Dit ging aardig voorspoedig, het eten en drinken was zo binnen. Ook de koelbox was snel beslist. Toen werden we opgehaald door Lars, hij had samen met Kenzi bij het speelgoed staan kijken. Of we even wilden komen kijken bij de Nerfs. Prima jongen, waar is Kenzi? Oh, die is daar nog. Maar, daar aangekomen, geen Kenzi... Toen dachten we nog dat hij ook richting ons was gelopen. Maar ook daar was hij niet. Dus we hebben ons zoekgebied wat uitgebreid, nog steeds geen Kenzi. Ook flink lopen roepen, maar geen reactie. Nou heeft hij er nog wel eens een handje van om zich te verstoppen en ons dan te laten schrikken. Maar er kwam geen BOE!!! Nu voelde ik langzamerhand de paniek opkomen. Wat nu, omroepen heeft ook geen zin, dat verstaat hij toch niet. Lars had nog het geniale idee dat ik het dan maar zelf moest omroepen. Ik liep al langs de kassa´s te kijken en zag er waarschijnlijk nogal paniekerig uit. Een vriendelijke dame vroeg of ik een kindje zocht. Ja, ik ben mijn zoontje kwijt. Hij is bij Costumer Service en ja hoor, ik keek die kant op en zag het daar staan. Ze wilden net op pad gaan, hij vloog alweer voor de dames van daar uit. Dus ik riep ze en de ze kwamen naar me toe. Wat bleek, ze hadden mij al omgeroepen. Maar dat had ik niet gehoord/verstaan. Nadat ik hem een dikke knuffel had gegeven en de dames uitgebreid had bedankt heb ik hem gevraagd wat er nou gebeurd was.

Hij was Lars inderdaad kwijt geweest en was ons gaan zoeken en er was iemand geweest die de tranen in zijn ogen had gezien (zijn woorden). Diegene had hem naar Costumer Service gebracht, daar hadden ze hem gevraagd: "What is your mommy´s name?" Rianne had hij gezegd en toen hebben ze mij omgeroepen. Wat geweldig dat hij zich dan toch zo redt in een land waar hij de taal niet spreekt. Gelukkig waren we weer bij elkaar en zijn we richting de kassa´s gegaan. Daar hebben de jongens nog wat bijzonder snoep gekocht, want Lars wil een filmpje maken waarin ze dat snoep gaan proeven. Afrekenen en op naar de auto, snel inpakken want het regende...

Nu konden we op weg naar Marathon Key, onderweg wilde ik nog een paar stops doen. Eerste stop was John Pennenkamp Coral Reef State Park, da´s een hele mond vol. Daar hebben we eerst gepicknickt en toen hebben we even bij het Visitor Center gekeken wat er allemaal te doen was hier. Het was voornamelijk op het water, dat wilden we niet. Dus we hebben een kleine wandeling gedaan en de jongens wilden even met hun voeten in het water. Door al het zeewier zag het er niet erg aantrekkelijk uit. Maar via een landtong konden we op een beter plekje komen, daar zagen we ook nog 2 leguanen (sms LeguAAN). De jongens gingen even in het water en dat was het ook wel weer.

Nu wilden we doorrijden naar Islamorada om bij Robbie´s Marina tarpons te gaan voeren. Maar de file gooide roet in het eten. Het was een flink aantal mijlen langzaamrijdend tot stilstaand verkeer. Erg frustrerend, want we zagen de minuten wegtikken. En ja, we hebben wel vakantie, maar dan willen we juist leuke dingen doen. En daar hoort een file wat mij betreft niet bij, ik zei nog tegen de jongens, niemand vindt een file leuk maar ze staan ervoor in de rij... Hierdoor hebben we dus niets anders meer kunnen doen. We zijn maar doorgereden naar ons motel, even inchecken en een verfrissende duik nemen in het zwembad. We hebben vanaf onze kamer zicht op de 7-miles-bridge erg mooi.

Na het zwemmen zijn we een hapje gaan eten, de keuze was gevallen op Porky´s. Wat ik voornamelijk erg leuk vond vanwege de gelijknamige film welke we vroeger thuis met veel plezier keken. Het zat op een mooie locatie, aan het water, er zaten geen ramen in en het geheel deed voor mij Caribisch aan. We hebben er heerlijk gegeten, Stephan had Fish&Chips, Lars Grilled Cheese, Kenzi een hotdog en ik had Porkchop (karbonade) met een lekkere chutney erop en rijst met bonen... (ik lust dus geen karbonade, maar dit was zo lekker!!!) Aan tafel merkten we al wel dat Lars erdoor zat, dus de Key Lime Pie die ik nog wilde hebben we maar `to go` gedaan. Bij onze kamer aangekomen (over de kamer zo meer) heeft Kenzi nog wat van de taart meegegeten en die vond ´m ook erg lekker. Ze lagen met 10 minuten beide in bed en weer 5 minuten later sliepen ze... Maar geloof mij maar, ik volg ook niet te laat.

Nog even over onze kamer. Ik maakte me van tevoren al een beetje zorgen, want niet van een bekende keten, zou dit wel wat zijn. Toen we aan kwamen rijden zag het er ook niet heel bijzonder uit. Toen we de kamer inkwamen vielen onze monden wederom open. Net als vorig jaar, was dit ook een pareltje. Van buiten ziet het er niet uit, maar van binnen is het supermooi... Er zit een hele keuken in, een bank met salontafel en ook een eettafel. We hebben een balkonnetje en twee bedden. Als die nou ook nog goed liggen dan is het helemaal geweldig...

Zo, het is weer een heel verhaal geworden, maar onder het genot van een koude cola en M&M´s ben je zo een paar alinea´s verder... Tot morgen lieve lezers...