Dag 6: de ruimte in

Vandaag stond in het teken van de drie R´s: ruimtevaart, rijden en rust (in die volgorde ook). Eerst wakker worden, wat voor mij nog steeds geen probleem is, ik ben voor zessen al wakker, terwijl ik thuis niet mijn bed uit te krijgen ben. Stephan is ook nog steeds vroeg, maar de jongens niet. We gaan soms bewust wat meer lawaai maken om ze wakker te krijgen. Nu ook weer, ik ben maar gaan douchen en daar schrok Lars even wakker van. Maar hij draaide zich zo weer om, plan mislukt ;-) Dus we zijn ze op een gegeven moment maar echt wakker gaan maken.

Toen we zeiden dat ze weer wafels konden eten waren ze zo uit bed. Het standaard ritueel en op naar de ontbijtruimte. Hier even lekker onze buikjes vol gegeten. Daarna onze spullen in de auto geladen en op naar het Californië Sciencenter voor onze ontmoeting met Endeavour. We konden vanaf half elf erbij, maar dat we iets eerder waren was geen probleem. Er was genoeg te zien om je wel een hele dag te vermaken. Tegen half elf hebben we ons gemeldt en konden we zo door lopen. Eerst een zaal waar van alles was tentoongesteld. Waaronder de wielen, een toilet en de punt van de spaceshuttle. Ik zei nog tegen Stephan dat als hij dacht dat hij de shuttle in één geheel zou zien dat hij bedrogen uit zou komen, dat hij in losse delen was tentoongesteld. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. We hebben nog een film bekeken over het vervoer van de shuttle en de externe tank naar het museum. Dat alleen was al heel bizar, ik zou zeggen kijk maar eens op Youtube, zijn vast wel filmpjes van te vinden.

Toen was het eindelijk zo ver, we gingen nu echt naar Endeavour. In een grote `garage` lag ze wel. Wat een bakbeest zeg, gigantisch. Maar eerlijk is eerlijk, het stelde niet zoveel voor. Op Cape Canaveral hebben ze er een hele happening van gemaakt, met een filmpje over het ontstaan van de shuttle tot de uiteindelijke onthulling (echt een tearjerker). Nu was dit het, maar dit is maar voor tijdelijk, ze willen haar uiteindelijk rechtop zetten met de externe tank en de solid rocket boosters er aan.Zoals de shuttle ook stond voor de lancering.

We hebben er uitgebreidt rondgekeken en zelfs nog even staan praten met een hoogbejaarde man die er werkt en daar stond om allerelei uitleg er over te geven. Wat hij vertelde heb ik dan weer zo goed mogelijk vertaald voor Lars, zodat hij ook wist waar het over ging. Kenzi was zijn interresse bij binnenkomst al kwijt, want hij wilde naar een ander deel van het museum.Hij moest even wachten, maar at was wat lastig. Nadat we alles bekeken hadden en we Stephan hadden weggesleurd bij de shuttle hebben we in de giftshop (tuurlijk, die was er al wel) voor de jongens allebei nog een pet gekocht.

Nu was het tijd om nog even wat andere delen van het museum te kijken. Het is echt een heel leuk museum met allerlei onderwerpen van natuur, tot de mummies, tot de ruimte. Het is ook een echt doe museum,, dus extra leuk!!! Maar we moesten ook nog verder, dus op een gegeven moment zijn we toch maar in de auto gestapt. Met als einddoel Bakersfield, we hadden van Miranda nog de tien leukste dingen te doen in Bakersfield doorgekregen. Maar hier wilden we eigenlijk vooral rusten. Dat viel een beetje tegen.De rit duurde wat langer dan verwacht, toen we er aankwamen was de kamer nog niet klaar (dacht Stephan, later bleek dat we bij de verkeerde kamer stonden). Dus eerst maar eens naar de Walmart, om Stephan zijn kabeltje op te halen en nog wat andere boodschappen te doen.Toen we weer bij het hotel waren was het alweer half vijf. Toen moesten we nog de auto uitladen, naar de eerste verdieping brengen, naar kamer 201. Maar daar deden de pasjes het niet, dus toch maar kamer 207 proberen (wat ik dacht dat er stond). De dame van de lobby had er niet erg veel zin in, dus die had ons kamernummer niet verteld. En de nummers zijn soms wat moeilijk te lezen. Bij 207 konden we wel naar binnen, hier stonk het wat naar rook terwijl het een nietroken kamer is. Maar goed het is maar voor èén nacht. Toch zit ik hier nog steeds met de kriebels, het is hier lang niet schoon. De jongens mogen hier niet met blote voeten lopen. De zwarte lange haren zitte nog in de handdoeken, brrrr. (het is maar voor één nacht, het is maar voor één nacht)

We zijn maar even gaan zwemmen, dat was heerlijk. Daar ben ik echt van opgeknapt.Even afkoelen en de jongens helemaal blij. Ze hebben van die visjes die ze kunnen opduiken en dat heeft Kenzi dan ook gedaan in het minder diepe deel. Later heeft Lars nog aan Kenzi uitgelegd hoe hij het beste kan duiken. En op een gegeven moment zwom Kenzi zelfs een paar meter ver (ik schrijf hier bewus ver, er zijn mensen die denken dat kinderen een paar meter diep moeten zwemmen voor afzwemmen, dus om verwarring te voorkomen) onder water.

Na het zwemmen aankleden en op naar Outback Steakhouse een hapje eten. Er was een wachtrij van vijfenveertig minuten, dat was al een hele kluif. Maar we hebben het overleefd en daarna konden we heerlijk eten. Lekker bloomin´ onion vooraf en daarna Stephan en ik allebei de Garlic Medaillons, heerlijk!!! Lars een grilled cheese (wat dus gewoon een tosti is) en Kenzi een cheeseburger zonder cheese (wat dan dus gewoon een hamburger is). Ik moet zeggen, Lars eet hier in Amerika behoorlijk goed, hij geniet er echt van...

Na het eten weer terug naar ons kriebelhotel, waar de jongens nu in hun kriebelbed liggen te slapen. Het kriebelt mij helemaal langs de benen... Voor nu weltrusten, of eigenlijk voor jullie een fijne dag nog...