Dag 1, a.k.a. de pittigste dag

Zo, nu ik even de tijd heb begin ik maar vast met mijn verslag.

We hebben gisteren al een klein stukje van de reis gedaan, namelijk van Zwolle naar Hoofddorp waar we een hotelovernachting hadden. Hierover valt eigenlijk weinig te vertellen, pap en mam hebben ons naar het station gebracht. Na een emotioneel (tsja, vrouwen hé) afscheid gingen we de trein in om er vervolgens op Schiphol weer uit te stappen. Daar zijn we een hapje gaan eten bij de Burger King, dan hebben we de eerste fastfood keten ook maar gehad. Hierna wilden we met de shuttle-bus naar ons hotel. Bleek dat het hotel geen shuttle-service had, ze zitten namelijk maar 200 meter van het station.

In het hotel kregen de jongens nog een knuffeltje en een puzzelboekje van hotel Transylvanië, heel leuk!!! We hebben nog even wat gedronken en zijn na een badder-douchesessie lekker gaan slapen. Vanochtend ging de wekker gigantisch vroeg, wel om half zes. Maar we waren allemaal zo wakker en aangekleed. Met de trein terug naar Schiphol, koffers afgeven en door de douane. Nog geen rij tegen gekomen. Nu wilden we wel wat eten, nou ja, we moesten wat eten. Dus dat hebben we maar gedaan.

En nu hadden we ineens zeeën van tijd, dus we hebben de jongens maar even lekker laten spelen bij het Nemo gedeelte. Daarna op ons dooie gemakkie naar de gate. Bij het boarden gaf mijn ticket een rood licht, nee hè, wat nu weer (we konden thuis ook al niet mijn boarding-pas uitprinten). Maar niets aan de hand.

Het vliegtuig in en na een poosje taxieden we naar de polderbaan (onze favoriete baan, not!!!) en waren we ook zo in de lucht. De jongens hadden continue een big smile on their faces, zo gaaf vonden ze het. Zo waren we met 45 minuten ook alweer in Londen, ook hier lang taxiën tot we bij de gate waren. Nu werd het rennen en vliegen, doordat we wat eerder geland waren hadden we iets speling gelukkig. Ook hier verliep alles soepel, de handbagage controle was zo gebeurd en nu maar afwachten welke gate we moesten hebben. We hadden zelfs nog tijd om even een hapje te halen (en daar vijf minuten in de rij te staan). Op naar de gate en hier nog weer een paspoortcontrole en ja hoor, deze dame was weer het bokje. Homeland Security had mij eruit gepikt voor een extra controle. Ik moest mee naar achter met mijn koffer-tas. Daar werd alles gechecked op drugs of explosieven denk ik, ze gingen met een soort sponsje over al mijn spullen en ook over mij. Maar gelukkig was alles goed, ik had ook niet anders verwacht ;-) Lars zei zelfs, toen ik vertelde dat er geen drugs was gevonden: ´nee, tuurlijk niet, wij hebben thuis ook helemaal geen drugs.´

Daarna konden we vrij snel boarden en nu zitten we bijna 3 uur in het vliegtuig, de eerste film heb ik al gekeken, zo maar even wat lezen en dan hopelijk nog een beetje slapen ofzo...

Van slapen is niet heel veel gekomen, Kenzi en Stephan en ik nog wel een uurtje ofzo, maar Lars helemaal niet. Maar goed, deze vlucht hebben we gehad en dan door naar de douane. Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg Lars nog een compliment over zijn T-shirt. De stewardess wilde ook wel zo´n T-shirt. Hij had zijn NASA shirt aan, met de tekst ´I need some space´. Dat had ze nou al zo vaak tegen haar man gezegd, hahaha...Bij de douane was het wel even schrikken zeg, wat een rij!!! En dat met een jochie dat zich helemaal niet lekker voelde en krom stond van de buikpijn. Volgens een dame van de airport was dit een rij voor ongeveer 45 minuten. Volgens mij was het wel iets langer maar uiteindelijk waren we aan de beurt. Lars voelde zich al iets beter gelukkig. De douane-officier was een erg aardige man en dat gebeurt niet vaak. Hij was snipverkouden en ik wenste hem beterschap en dat kon hij wel waarderen. De koffers stonden er al heel lang. We hoefden nu alleen nog maar het formulier af te geven bij customs en ook daar konden we zo door.

Iets verder kreeg Kenzi een compliment over zijn koffer, dus hij ook helemaal in zijn nopjes. Nu kon de zoektocht naar de car-rental beginnen, dat was wel even een speurtocht zeg. Met met hulp van de paarse mensen toch gevonden. In de shuttle een vrouw die zei dat Lars en Kenzi van die schattige jochies waren (of ze dat nou zo leuk vonden weet ik niet ;-) ). Bij de car-rental konden we nog een upgrade krijgen naar een Escalade van 2019, helaas was dat niet kosteloos. Dan gaat het dus niet door. Maar we konden wel de stoelverhogers voor 1 dag gratis lenen, top geregeld. In de garage stonden die vet mooie Ford Expeditions op ons te wachten, we mochten er helaas maar 1 meenemen.

Nu nog even naar de Walmart, wat drinken en onze eigen stoelverhogers halen en op naar ons hotel.

Uitpakken, even ergens een hapje eten en nu gaan zo de lichtjes uit. Lars en Kenzi liggen er nu in en waren letterlijk binnen 3 tellen vertrokken. Nu maar hopen dat ze dan ook morgenochtend niet te vroeg wakker zijn. We gaan het zien...

Als ik dit zo online heb gezet ga ik ook onder de wol, beetje vroeg dat weet ik. Maar mijn ogen willen ook niet meer.

De jongens hebben het echt supergoed gedaan. Ik denk dan toch telkens, wat doen we jullie aan. Maar als ik dat dan tegen ze zeg dan zeggen ze dat ze het zelf ook erg gaaf vinden. Lars wist trouwens vandaag ineens waarom ik zo gek ben op Amerika: ´omdat er zulke mooie auto´s rijden.´

Voor nu weltrusten, vandaag nog geen foto´s en misschien wat extra taalvoutjes, dit komt zeker door de vermoeidheid...