Dag 22: de dag die twee dagen duurt

Vanmorgen weer rond dezelfde tijd wakker, grrr. Maar even weer de socials bekeken en een spelletje gedaan op de telefoon. De rest werd een klein uurtje later wakker. En de jongens waren vandaag heel meewerkend (zou dat door gebrek aan tablet komen?). En zo hadden we alles binnen no time ingepakt en klaar staan. Nu eerst ons gratis ontbijt gaan nuttigen. Hoewel prima voor elkaar leek het toch minder (qua keuze) dan andere hotels. Maar voordeel nu, we konden het op de patio opeten. Beetje warm, maar wel erg leuk.

Na het eten alles in de auto geladen, komen we in de garage is daar iemand in een auto bezig met de muziek op een behoorlijk volume aan. Hij luisterde naar `let it snow`. Ik liep lachend en zingend de garage door. De beste man vond dat volgens mij wel leuk. De kinderen moesten ook wel lachen om de muziekkeuze van deze man.

We hebben vandaag nog de hele dag de tijd, we vliegen pas kwart voor acht vanavond. Dus, shoppen maar... Eerst bij een mall vlakbij het hotel, daar hebben de jongens allebei een T-shirt gekocht bij Abercrombie kids. En ze hebben bij de Build-a-Bear nog wat gekocht. Kenzi een voederbak voor Pluto (de hond die hij eerder deze vakantie gemaakt heeft) en Lars een nieuwe outfit voor Takel de beer die hij zeven jaar geleden gemaakt heeft. Die Takel wordt nu ineens een ninja!!! Grappig was, omdat Lars dit van zijn eigen geld ging kopen, hij ineens op de prijskaartjes ging kijken. Ik heb verscheidene keren gehoord, `waarom is het zo duur?` Wel goed voor de bewustwording denk ik dan. Hij heeft gelijk geleerd om bij de clearance te kijken, want dat scheelde toch wel weer.

Na deze, reden we door naar een outletmall. Deze is echt huge!!! Er zit een sealife en een legoworld in, een hotel, van alles aan winkels en restaurants. Hier hebben we bij de Vichtoria´s Secret onze slag geslagen. Ik heb twee bh´s die elk $40,00 kosten voor $60,00 en zes onderbroeken halen drie betalen. Daar kreeg ik een leuke tas bij t.w.v. Bijna $60,00 voor niets!!! Kwam ik later achter, dat die eigenlijk zo duur was. Dat is leuk shoppen... We zijn naar de foodcourt gegaan om te eten en daarna hadden we niet zo heel veel tijd meer. Gelukkig zijn wij niet van die uitgebreide shoppers. Stephan heeft nog nieuwe schoenen gekocht en de jongens allebei bij GAP nog een T-shirt. Oftewel, we zijn allemaal goed voorzien. Tegen half drie richting de auto, op ons dooie gemakkie naar de rental car return. Daar de auto helemaal leeg gehaald en alles was weer goed. We hebben 2761 mijl gereden in deze drie weken. Dat is 4417 kilometer, best netjes dacht ik zo.

Eerst moesten we de nieuw aangeschafte spullen in de koffer gedaan worden. Het fleecekleed dat we aan het begin van de vakantie gekocht hebben kon zelfs mee. Helaas moesten we wel afscheid nemen van de stoelverhogers van de jongens (want die waren wel erg luxe) en ook de koelbox kon niet mee (want echt veel te groot). De stoelverhogers hebben we aan het verhuurbedrijf gedaan en de koelbox hebben we aan een groep jongens cadeau gedaan. Die gingen op een fishingtrip en daar kon het bier mooi in. Nu konden we naar het vliegveld met de shuttle. Hier waren alle formaliteiten zo gebeurd, we konden alles in de koffer laten, de apparatuur en de vloeistoffen hoefden er niet uit. Mooi makkelijk, maar waarom dat op andere vliegvelden dan wel moet is mij een raadsel. Nu zitten we in niemandsland te wachten tot we kunnen boarden. De vlucht heeft op voorhand al vertraging van ruim een half uur. Dat was het voor nu, ik zal thuis de rest typ ik thuis wel.

Zo, we zijn weer thuis, ik zal maar verdergaan met waar ik gebleven ben. We zaten te wachten op de eerste vlucht. Al met al had die twee uur vertraging. Wat wij niet zo´n probleem vonden aangezien we in Londen toch ruim vier uur de tijd zouden hebben. Maar op een gegeven moment zaten we in het vliegtuig te wachten tot een onweersbui voorbij was en dat is niet leuk. Dan wacht ik liever op het vliegveld zelf, dan kun je nog een keer de benen strekken. Uiteindelijk zijn we wel vertrokken en ik was al behoorlijk moe dus ik wilde eigenlijk al mijn ogen sluiten. Maar er zou nog een maaltijd komen en ik had ook wel zin in wat eten. Dus toch maar even wakker gebleven. Lars had alweer een kapot entertainment systeem. Dus even aan de stewardess gevraagd of daar wat aan te doen was. Ja hoor, resetten we die gewoon even. En ja hoor, toen was het probleem ook opgelost. Dus de jongens waren film aan het kijken, het eten kwam. Daar heeft Lars met moeite het broodje met de boter opgegeten. Kenzi heeft wat met Stephan meegegeten. Ik heb ook genoeg gegeten en toen de boel opgehaald was heb ik mijn ogen dichtgedaan. De vlucht zou ruim 8,5 uur duren. Toen ik mijn ogen met moeite open deed keek ik even op mijn schermpje, toen was de resterende vluchttijd 2,5 uur, huh? Waar was de resterende tijd gebleven??? Maar ik was nog goed moe, dus ik heb weer mijn ogen dichtgedaan. Toch nog weer een uurtje `geslapen`. Toen kwam het ontbijt, een burrito!!! Ik dacht het niet, dat krijg ik nu echt niet weg. Daar heb ik voor bedankt (Stephan en Lars en Kenzi ook). We hebben we de rest aangenomen. Daar zat een muffin, bakje yoghurt en een bakje vers fruit in, dat ging er wel in.

Nadat ook daar de rommel van opgehaald was kon de landing ingezet worden. Op het moment dat de riemen om moesten moest ik ineens heel nodig naar de wc. En voordat we geland waren en we uit het vliegtuig mochten had ik echt hele erge buikpijn. Trillende benen, gevoel dat ik moest overgeven en heel nodig naar de wc moeten. Dus, zodra de beruchte lampjes uitgingen, stond ik op. Ik heb de koffers gepakt en kon staan wachten tot iedereen voor me eruit was. Maar gelukkig liep mijn rij eerder dan die van Stephan, die in het andere gangpad stond. Ik zei tegen hem, ik zie je bij de eerste beste wc. De kinderen zijn met mij meegelopen. Moesten we eerst nog een heel eind lopen tot er een wc was. Ondertussen klaagde Kenzi ook al dat hij niet lekker was. Hmmm, jetlag begint nu al. Ik heb bij een jetlag altijd last van misselijkheid en niet veel zin in eten. Blijkbaar heeft Kenzi hetzelfde.

Toen we van de wc kwamen stond Stephan daar al op ons te wachten. Nu konden we verder, eerst naar een andere terminal, met de bus. Kenzi zat helemaal ineengekropen in een stoel. Toen weer lopen, naar de douane, securitycheck en we waren in de goede terminal. Hier hebben we een plekje gezocht om te wachten tot onze gate bekend was. Stephan was even eten aan het halen en ineens zegt Kenzi: `mama, ik moet spugen.` Dus ik tegen Lars gezegd dat hij moest blijven zitten en op onze spullen moest letten, papa komt zo. En ik loop met Kenzi weg en we waren nog maar net weg. Liepen tussen twee rijen tafeltjes door, spuugt hij zo alles er uit. Heel zielig, arm mannetje. Gelijk was er een vrouw die iemand van het vliegveld heeft gehaald. Er kwam iemand met een tissue aan. Toen kwam de dame van het vliegveld met een grote rol papier. Dus ik ging de vloer schoonmaken. Nee, zei zij, dit is voor hem, die vloer doen wij wel. Ik Kenzi zoveel mogelijk schoonmaken. Komt er een vrouw aan, die gaf Kenzi een lolly. Ze was de hele dag al op zoek naar iemand die ze die lolly gunde en dat bleek Kenzi te zijn. Tegen die tijd had ik de tranen in mijn ogen staan, zoveel hulp en zoveel lieve begripvolle mensen, wat fijn. Ik ben maar even snel naar Stephan gegaan (die was ondertussen al bij Lars) om te zeggen wat er gebeurd was. Daarna ben ik met Kenzi naar de wc gegaan om hem een beetje op te knappen. Gelukkig had hij niet veel gegeten, dus kon er ook niet veel uitkomen. En was hij niet echt vies.

Eenmaal weer terug bij Stephan en Lars had Stephan voor Kenzi een koek gehaald en die ging er met smaak in. Hij was ook weer helemaal zijn drukke zelf, gelukkig hij is het kwijt. Mijn eetlust was (en is) nog niet terug, voor mij nu maar kleine porties. Na dit avontuur bleek ook nog eens dat deze vlucht ook vertraging had, damn... We zouden om zes uur vliegen, dat werd uiteindelijk pas zes uur dat ze bekend maakten naar welke gate we moesten. We zouden kwart voor acht vliegen, ook dat hebben we niet gered. Maar we mochten wel als eerste het vliegtuig in omdat we met kinderen reizen. Ze zijn nu zo oud dat we dat voordeeltje niet meer hebben, dus dit was een fijne meevaller. De vlucht tussen Londen en Amsterdam stelt niets voor, ik had niet eens de tijd om de Flair te lezen. Toch wist Kenzi het te presteren om in slaap te vallen. Ik kreeg hem na landing met moeite wakker. Maar toen ik zei, we zijn geland, we zijn weer in Nederland deed hij zijn ogen open en was hij gelijk klaarwakker en helemaal blij. Maar voordat je dan het vliegtuig uit bent en bij de douane bent. Dat is wel weer een kwartier lopen hoor. De douanier zei `wel thuis` en we konden door. Toen moesten we wachten bij de bagageband. En dat duurde wel even, voordat de boel op de bank kwam en we onze drie koffers hadden. Ondertussen hadden we opa en oma al gespot. Toen de koffers er waren snel door de `nothing to declare` en op naar opa en oma. De jongens vlogen opa en oma in de armen en ook ik was erg blij om mijn ouders te zien. We hebben eerst wat gegeten en gedronken en zijn toen naar huis gereden. Daar kwamen we tussen twaalf en half één aan. We hebben even iets gedronken en wat gesnoept en toen zijn we naar bed gegaan. Kenzi in een lange pyjama, want meneer had het koud. Maar hij heeft de hele nacht doorgeslapen tot wij hem wakker kwamen maken. Lars was wel even wakker geweest maar toch weer in slaap gevallen tot we hem wakker kwamen maken. Stephan was een paar keer wakker geweest en ik om vier uur even een poosje wakker gelegen. Vandaag lekker druk bezig, ben benieuwd hoe het vannacht gaat. Ik moet zeggen, ik heb eindelijk weer eens lekker geslapen vannacht. Mijn eigen bedje toch wel fijn. Maar eerlijk is eerlijk, ik mis de USA nu al!!!

Ga morgen maar eens kijken hoe en wat voor volgend jaar!!!