Dag 21: we´re back where we started

Ja, tussen zes en half zeven lijkt toch mijn tijd te zijn hier in Amerika. Of, ik vind slapen hier zonde van mijn tijd. Want, zoveel leuke dingen hier te doen. Ik denk dat laatste, want al die korte nachten, vele indrukken, gave wandelingen en (bijna) iedere dag zwemmen, dat hakt er wel in. Ik ben ´s avonds niet alleen lichamelijk moe, maar vooral ook geestelijk. En dat wordt niet verwerkt ´s nachts, dus dat merk ik wel.

Maar, genoeg gezeurd, Het blijft gewoon een mooi land met vriendelijke mensen en veel gekke dingen. Dus genieten doen we wel. Vanochtend dus voor half zeven wakker en met mij ook Stephan en Lars. Kenzi slaapt altijd het langst van ons allemaal, maar hij is dan ook de jongste en met zijn bijna zes jaar zal dit ook wel heftig zijn (oh, nee, ga ik weer te zeuren). Nadat we allemaal wakker waren en alle spullen in de auto geladen waren was het weer tijd voor ontbijt, dit was wederom goed voor elkaar en we hebben het ons weer laten smaken.

Tegen negenen zijn we op pad gegaan, het was weer droog, het heeft gisteren aardig doorgeregend. De temperatuur was nu een frisse tweeëntwintig graden, ik had zelfs een shirtje over mijn hemdje gedaan. We zijn de 89A gevolgd tot we de I17 op moesten. Ergens zagen we een Walmart en daar hebben we even nog wat gehaald voor de lunch. Nu was het voornamelijk doorrijden tot Phoenix, daar wilden we nog een stukje Apache Trail rijden. Dit hadden we eigenlijk de eerste dag willen doen, maar omdat zo´n dag toch wel veel bijkomen is van de reis, hadden we besloten om die op deze dag te doen.

We hadden hierin twee keuzes. Of we gaan via de 260, 87 en 188 richting Roosevelt en dan vanaf daar de Apache Trail richting Phoenix doen. Of we rijden gewoon naar Phoenix en doen dan een stuk de Apache Trail en rijden dan weer terug. Die eerste was natuurlijk een hele mooie route die we vast hadden gedaan als we met ons tweeën waren geweest. Maar nu hebben we ook rekening te houden met de kinderen. En de eerste route was alleen al rijden zes uur, laat staan alle stops die we dan gedaan zouden hebben. De tweede route scheelde zo al 3 uur kale reistijd. Daarom hebben we besloten om de tweede te doen.

Hierdoor waren we mooi rond lunchtijd bij Park Acacia om ons broodje te eten. We moesten wel alles vasthouden, want het waaide behoorlijk. We hadden het ook alweer zien onweren verderop achter de andere bergen. Na de lunch zijn we doorgereden naar Tortilla Flat, daar hebben we even gekeken en toen zijn we weer terug gereden. Nu zullen de stille lezers die deze weg kennen denken, maar het mooiste moet dan nog komen. Ja, dat denk ik ook, maar de benzine was aardig op aan het raken, dus we moesten wel terug. Ik vond dat erg jammer. Voor de niet zo stille lezers (wat ik overigens erg gezellig vind), vijf mijl na Tortilla Flat begint de onverharde weg helemaal tot aan Roosevelt. Ik had dit graag gedaan, maar helaas. Iets voor een andere keer..

Vlak voor de Apache Trail begint ligt een zogenaamde ghosttown, daar hebben we ook nog even gekeken. Deze was weer in gebruik genomen, ik denk een echte touristtrap. Maar omdat dit de eerste keer was dat we in een ghosttown waren, vond ik het wel leuk om gezien te hebben. De jongens vonden het ook wel leuk volgens mij. Er reed een trein, er was een apothecary, je kon goud zoeken, kortom genoeg te doen. Maar Stephan was er snel klaar mee volgens mij. Dus we zaten ook zo weer in de auto. Het was ook wel weer goed warm hoor, tegen de veertig graden. Ik hoor jullie nu denken, het is ook nooit goed, dan te warm dan te koud, hahaha. Ik blijf natuurlijk wel een echte Nederlander hé, ik moet altijd zeuren over het weer.

Na dit bezoek zijn we even gaan tanken en daarna zijn we naar het hotel gegaan. Hier hebben we heerlijk gezwommen en na het zwemmen zijn we naar een restaurant gereden. Ik had ooit op tv een keer een aflevering van Undercover Boss gezien en dat was de baas van een restaurantketen dat Twin Peaks heet. Ik dacht, dat is misschien een keer leuk om te gaan eten. Dus dat hebben we opgezocht en daar zijn we gaan eten. Lars en Kenzi vonden het erg leuk, want een tv aan de tafel. Voor Stephan was het erg leuk, want schaars geklede serveersters. Waarom was het voor mij dan leuk? Hmmm, geen idee eigenlijk, misschien dat het eten erg lekker was? Want dat was het, erg lekker...

Tijdens het eten was het weer ook weer omgeslagen, het regende een beetje. Een beetje boel zelfs, de hele parkeerplaats stond blank. Het verzoek van Lars en Kenzi of ik door die plassen wilde rijden. Ja, dan ben ik de beroerdste niet, dat doe ik met plezier, hahaha... Onderweg naar het hotel werd het alweer droog. Bij het hotel aangekomen stond er een brandweerauto en in de parkeergarage twee politieauto´s. Hmmm, wat is hier aan de hand. Er stond een vrouw buiten, met politie en EMT eromheen. Wij dachten, die zal wel onwel zijn geworden, whatever... De vriendelijke dame achter de balie, was er niet zo blij mee. Ik liep even naar haar toe, om te vragen of het ontbijt er ook bij in zat, want dat was mij niet duidelijk Voordat ik wat kon zeggen, kreeg ik gelijk excuses voor de overlast. En dat ze niet wilde dat het hotel hier mee geassocieerd werd. Dus wij  zeiden nog, ach maakt toch niet uit, geeft niets... Maar ik ben dan toch wel nieuwsgierig (of, hoe zeg jij dat ook alweer pap?) dus ik vroeg, wat is er dan gebeurd? Is ze onwel geworden? Nee, ze had wat gedronken en toen ruzie gekregen met haar vriend en die zou haar waarschijnlijk geslagen hebben en toen had de dame in kwestie geëist dat de dame van het hotel de politie zou bellen en veel heisa gemaakt. Toen kwam de politie en toen wilde de dame ineens niet dat haar vriend in de gevangenis zou komen, duh!!! Wel spannend hoor, hahaha... Dus ik vroeg ook nog even, of het ontbijt inclusief was. Ze keek niet eens in de computer. Ja, ik zorg ervoor dat het inclusief is zei ze, als excuus voor de overlast (die er dus niet was). Wat een service toch...

Maar nu begon het vervelende werk, de koffers pakken, alles een beetje bij elkaar inproppen en dat is nu ook voor elkaar. De kinderen liggen in bed, Lars slaapt volgens mij al, Kenzi heeft er wat moeite mee. Zou dat ook van die gigantische bel cola komen, die hij bij het eten heeft leeggedronken?

Dit was het laatste verslag vanuit de USA, helaas zit het er voor ons alweer op. Ik verwacht zondag nog wel wat te plaatsen over de terugreis. Bedankt allemaal voor het meelezen en voor het reageren. Ik vind het erg leuk om elke ochtend jullie reacties te lezen. Ook van degenen die ik niet ken, want dat zijn (denk ik) de medeverslaafden...