Dag 20: in het water vallen

Deze dag viel op verschillende manieren in het water, maar dat lezen jullie vanzelf. We begonnen vanochtend alweer vroeg, half zeven lijkt voor mij hier de tijd te zijn om wakker te worden. Stephan was ook al wakker en ook Lars werd niet veel later wakker. Dus de beeldschermpjes gingen even aan. Het duurde niet lang en toen was Kenzi ook wakker. Dus we zijn gaan aankleden enzo... En toen op naar het ontbijt, het leek in eerste instantie niet veel. Maar het was toch wel een bijzonder compleet ontbijt. Er was zelfs vers fruit, heerlijk!!! Dus we hebben allemaal onze buiken goed gevuld. De jongens hebben beiden een beker gevuld met appelsap, to go. Dat vinden ze helemaal geweldig, met zo´n beker rondlopen (opdrinken, niet altijd).

Vandaag wilden Stephan en ik naar Slide Rock State Park. De jongens wilden niet, die wilden de hele dag bij het hotel blijven. Nou, ik dacht het niet, we gaan gewoon. Dit wilden we ook speciaal voor de jongens doen. Dit is namelijk een natuurpark waar water een natuurlijke glijbaan heeft gevormd in de rotsen waar je doorheen/af kan glijden. Erg leuk, maar ook wel een beetje spannend.

We waren er zo, gelukkig ook maar, want Kenzi voelde zich niet lekker (wagenziek). Toen we er waren ging de misselijkheid vrij snel over. Alleen toen ging meneer op zijn slippers raar doen, waardoor hij zijn grote teen over het asfalt open haalde. Het zag er ook niet fijn uit, dus dat hij pijn had geloofde ik wel. Even met een nat doekje erover, troosten en weer verder. Na zo´n driehonderd meter kwamen we bij het water. We moesten nog een stukje langs de rand lopen en toen zagen we waar de `glijbaan´ was. Er waren niet veel mensen (scheelt, de Amerikaanse kinderen zijn alweer naar school). Stephan liep even terug om de zwemspullen op te halen. Konden de jongens en ik mooi even kijken hoe het precies in zijn werk ging, die glijbaan. Het was eigenlijk gewoon gaan zitten en met de stroom meegaan. Het zag er wel heftig uit, ik vond dat Kenzi niet alleen mocht. Gelukkig besloot Lars ook dat hij eerst met Stephan wilde.

Dus toen Stephan terug was kon hij gelijk gaan. Maar het duurde maar en duurde maar. Het was namelijk nogal koud. En ik denk dat Stephan eerst een keer alleen wilde, wat ik wel kan snappen, dan weet hij ook gelijk hoe het gaat. Dus Stephan ging eerst alleen en daarna een keer met Lars en daarna een keer met Kenzi en toen weer met Lars en nog een keer met Lars. En het was koud, heel erg koud... Maar het zag er wel leuk uit. Voor de lezer, ik ben niet gegaan, ik ben niet echt een held in het water. En ik zag wel dat je daar koppie onder kon gaan, dat heb ik eens gehad met een andere gewone glijbaan in een zwembad, toen was ik helemaal de weg kwijt. Dus ik zag dit niet zitten. Maar ik heb wel genoten van de blije koppies van de jongens.

We hebben nog even een bak meloen burgemeester gemaakt en zijn toen nog een stukje stroomopwaarts gelopen. Hier was het gelijk een stuk rustiger. Er was ook geen glijbaan, maar gewoon een rustig stukje rivier, waar we een beetje doorheen konden lopen (op sommige stukken dan). Het was echt erg leuk en zo mooi. Maar ik kan me voorstellen dat het hier in de vakanties erg druk is, dat lijkt me echt niet tof. Toen we het hier wel hadden gezien en de jongens het wel echt koud hadden, zijn we naar de auto terug gelopen. Stephan en ik hadden gezien dat er hier in de omgeving erg veel wandelroutes (hier noemen ze dat hiken, dat vind ik veel avontuurlijker klinken) waren. Te veel keus dus. We zijn naar Red Rock State Park gegaan.

Dat was weer even een twintig minuten rijden en ook hier toegang betalen. We hebben vervolgens eerst een picknickplek opgezocht, waar we lekker hebben zitten eten. Daarna zijn we naar het visitorcenter gereden. Hierbinnen hebben we alles uitgebreid bekeken, zo wist Lars later te vertellen welke lizzard we zagen. Het was erg interessant allemaal. Ik vond het zo grappig, ineens viel het me op, dat Stephan altijd gaat kijken bij de uitleg over het ontstaan van zo´n natuurgebied en ik ga altijd kijken bij de dieren de er te zien zijn. En omdat de jongens altijd achter mama aanlopen weten ze nu `alles` van de dieren hier.

Nadat we hier zo´n beetje alle informatie hadden opgenomen zijn we naar buiten gegaan. Even een stukje wandelen was ons idee. Dus dat hebben we ook gedaan, het was niet super spannend. We mochten niet van de paden af en dat vinden de jongens altijd erg moeilijk. Stephan dacht dat hij nog een ratelslang hoorde. Toen hij hetzelfde geluid later weer hoorde kon ik hem vertellen dat dat geen ratelslang was maar iets van een krekel ofzo. Het was wel lekker wandelen, veel in de schaduw. Over wat houten planken als bruggetjes. En we hebben zelfs nog een deer gezien. Dat was wel grappig, Stephan zegt ineens: `hé, een dier.` Ik dacht, wat voor een dier dan, wees iets specifieker. Lars dacht dat Stephan een mountain lion bedoelde, want hij zag verderop iets staan met een grijze vacht. Maar Stephan zei dus: `hè, een deer.` Klein verschil, hij zag dus een hert. Op zo´n twintig meter van ons vandaag stond een hert heerlijk rustig te grazen. Keek eens op toen hij/zij ons zag en ging rustig verder. Heerlijk om dat zo te zien. Toen we weer terug waren bij het visitorcenter zag ik ineens een tuin met allemaal voederbakjes voor hummingbirds (kolibri´s). Die wilde ik zo graag op de foto zetten. Dus daar zijn we even heen gegaan. Er zat één vrouw ook rustig te kijken, dus ik heb de jongens gezegd dat ze rustig moesten doen, dat anders de hummingbirds niet zouden komen. En, heel gek, waar ze dat anders totaal niet kunnen. Als het om dieren gaat, kunnen ze het ineens wel, zachtjes praten, niet rennen...

Het duurde even, maar we hebben wat foto´s gemaakt. Oordeel zelf maar. Er kwam ook een deur uit bij die tuin, daar stonden de jongens al een paar keer naar binnen te gluren. Totdat er ineens iemand naar buiten kwam en ze binnen uitnodigde. Dus dat hebben we maar gedaan. Bleek een soort leslokaal te zijn waar ze hele klassen kregen voor excursie. Daar konden ze van alles zien en opzoeken, erg interessant. Die man vertelde ook erg enthousiast en liet van alles zien aan de jongens en mij. Toen ik later (nadat de man weg was gegaan) de jongens vertelde van dit zijn de vlinders, de nachtvlinders, torren. En dit is het skelet van een slang zei ik toen. Ja, dat wist ik zei Lars, want ik hoorde dat die man snake zei. Ik vind het erg leuk te merken dat hij dus wel stukjes snapt van de dingen die er verteld worden.

We hadden het hier op een gegeven moment wel gezien en zijn naar de auto gegaan. We wilden terug naar het hotel, even zwemmen. Toen we weer langs de picknickplek reden waar we eerder hadden gezeten zagen we daar een stuk of zes hertjes lopen. Wow, dat is gaaf!!! De jongens helemaal wild (in stilte dat dan weer wel). Even de auto stil gezet en als echte roddeljournalisten foto´s gemaakt vanuit de auto. En weer door...

Toen we bij het hotel aankwamen, waren Lars, Stephan en ik zo klaar met omkleden om te gaan zwemmen. Kenzi had iets minder haast, totdat hij op een gegeven moment zei, we hoeven niet meer te gaan zwemmen, kijk maar, het regent. Ja hoor, het kwam met bakken uit de lucht. Stephan ging even op ons balkonnetje staan kijken toen er ineens een gigantische flits en gelijk een donderklap kwam. Dat was wel heel dichtbij, zelfs Stephan schrok er van en stond zo binnen. De deuren moesten dicht van de jongens, die hadden de schrik er helemaal goed inzitten. Dus dat werd ons even vermaken op de kamer. Dat even duurde wat langer, want het bleef maar regenen en zelfs een beetje hagelen. Tussen de buien door zijn we even gaan kijken bij de stormdrain die langs ons hotel gaat, nou daar ging aardig wat water doorheen. Moet je je voorstellen dat dat gewoon door de straten zou gaan, al dat rode zand erin. Wel gaaf om een keer te zien, maar regen verveelt zo snel hè. En op een gegeven moment wilden we wel gaan eten. Ik had bedacht dat Oldtown Cottonwood wel leuk zou kunnen zijn. Zodra er Oldtown voor staat lijkt het mij al leuk. De buien werden op een gegeven moment wat minder en toen zijn we in de auto gestapt. Het was wel een kleine twintig minuten rijden, maar dat is niets in Amerika. Stephan had al een leuk restaurantje uitgezocht. En dat had hij goed gedaan. Wat een leuk tentje was dit zeg. Het zat in een oud tankstation/garage en was helemaal ingericht als zo´n ouderwetse diner, zoals we die kennen van tv. We mochten zelf gaan weten waar we wilden zitten. En omdat de jongens al verscheidene keren hadden gezegd dat ze aan de balie/bar wilden zitten hebben we dat nu gedaan. Ze vonden het weer erg leuk. Kenzi met zijn Metallica muziek nog op zijn MP-3 speler, beetje de verlegen jongen uithangen. Lars straalde van oor tot oor. En ja, ook Stephan en ik hebben hier van genoten. We konden onze hamburger zelf samenstellen op een bestelbriefje. Daarmee ga je dan naar de kassa, geef je de bestelling door en betaal je gelijk. En ook de prijzen waren prima. We hebben voor nog geen veertig dollar met ons vieren gegeten en gedronken en de jongens zelfs nog een ijsje toe. Een echte aanrader die ik ook al even op USA4All heb doorgegeven. Ik had het idee dat hier alleen maar locals kwamen, echt super leuk weer (volgens mij val ik in herhaling).

Na het eten zijn we nog even door `oldtown` gelopen. Maar dat stelde niet veel voor verder. We kwamen nog langs de ´counsil chambers`. Ik dacht nog, dat is volgens mij een rechtzaal ofzo. Was er ook een zaak in behandeling toen we er langs liepen. Dus heel oldtown Cottonwood was dicht, behalve de `counsil chambers.` We waren hier dus ook snel uitgekeken. De auto weer in en op naar ons hotel. Daar mochten de jongens nog even op de tablet en daarna was het ook alweer tijd om te gaan slapen.

Morgen gaan we terug naar Phoenix, where it al started. En overmorgen vliegen we weer naar huis. Ik wil nog niet terug naar Nederland, ik ben weer meer verslaafd geraakt. Maar goed, we moeten wel...