Dag 18: the good dinosaur

Vanochtend was ik blij dat ik uit bed kon. Wat heb ik slecht geslapen zeg, te klein bed, te warm, verstopte neus (overal gezocht, kon ´m niet vinden), nee dit was geen goede nacht voor mij. Maar goed, we begonnen goed vandaag. Lekker uitgebreid ontbijt bij het hotel, dat was echt goed voor elkaar. Daarna konden we aan de `lange` rit beginnen. Na ruim een uur door de mooie natuur, met vele vergezichten (die wel lijken op de Vermillion Cliffs), waren we bij Moenkopi Dinosaur Tracks.

Dat vonden de jongens wel interessant. We kwamen aangereden en een indiaans vrouwtje wees ons een plek om te parkeren. Bij haar kraampje natuurlijk. We waren nog niet uitgestapt of ze vertrok al op rondleiding. Ze was heel lief en heeft ons van alles laten zien. Verschillende voetsporen van verschillende soorten dino´s (zelfs één van de T-Rex), versteende dino-poep, een klauw en versteende dino-botten. Heel gaaf, ondanks dat de jongens er niets van verstonden (en wij ook moeite hadden om haar te verstaan/begrijpen) vonden ze het erg gaaf!!! Want ze hebben hun voet in een voetspoor gezet van een dino. Ze hebben op een dino gestaan (een versteende dino die nog niet opgegraven was). Sommige dingen waren er erg duidelijk uit te halen, zelfs voor een ongetraind oog. Maar de T-Rex lazen we later dat dat niet kon, want die leefde miljoenen jaren later pas. Dat mocht voor de jongens de pret niet drukken. Deze dame doet zo´n uitleg gratis, maar een fooi wordt gewaardeerd. Ook liet ze haar zelfgemaakte juwelen zien, hier hebben we wat moois gekocht.

Hierna wilden we gaan kijken bij Coalmine Canyon. Ik had gisteren een routebeschrijving gelezen op een voor ons zeer informatieve website ( http://www.ontdek-amerika.nl ). Die had ik (dacht ik) goed in mijn hoofd opgeslagen. En ik ging er ook een beetje vanuit dat het wel aangegeven zou worden. Dat laatste bleek niet zo te zijn. Maar daar waar wij een windmolen zagen (die zou er zijn volgens de omschrijving) was de onverharde weg `private property`. Dus die afslag zijn we maar voorbij gereden. Maar verder zagen we geen windmolen meer dus we zijn op een gegeven moment maar omgekeerd en een andere onverharde weg ingeslagen. Want daar zagen we aan het eind van de weg een auto staan, daar was vast wel wat. Daar waar de auto stond waren twee jongens bezig om hun drone uit te laten. Zij wisten ook niet of dit Coalmine Canyon was, maar het uitzicht was wel mooi. Wij zijn nog even verder gereden en zijn op meerdere plekken gestopt, wat was het hier buitenaards mooi zeg!!! Ik kan gewoon niet omschrijven wat we gezien hebben. We zagen een soort Toadstools, rotsen in allerlei kleuren en diepe afgronden. We kwamen over nog een heuvel en zagen dat de onverharde weg nog veel verder ging en er zeker niet beter op werd. Dus we zijn maar omgekeerd. Wat echt geweldig was, was dat we onderweg maar één auto tegen zijn gekomen en verder geen mens hebben gezien. Wat een rust hier, heel erg lekker.

Toen we de onverharde weg af waren en we weer bij de doorgaande weg kwamen zijn we op de parkeerplek daar even gaan lunchen. Het was ondertussen ook al één uur (denken we). Het brood en de yoghurt smaakte ons weer prima. We hebben op de navigatie even gekeken wat onze e.t.a. bij het hotel zou zijn. Dat zou twee uur zijn, dat was vroeg, maar het was niet anders. Dus we reden verder en ineens zagen we vlakbij de windmolen een onverharde weg die geen `private property` was. Ach, we zijn toch nog vroeg, laten we eens kijken wat hier is. En ineens reden we tussen de koeien, hilarisch!!! Ik dacht dat er elk moment een boze cowboy op een paard met een geweer achter ons aan zou komen (klinkt je dat nog bekend in de oren Ankie?). Dat viel allemaal mee en toen we de windmolen voorbij waren gereden zagen we ineens de picknicktafels van de omschrijving. Hier moesten we zijn!!! Toch nog gevonden, yes!!! De jongens hadden er helaas geen zin meer in en bleven in de auto. Dus zijn Stephan en ik om en om een stuk naar beneden gelopen, wat is het ook hier mooi zeg. De bovenste laag is groen/geel, dan een laag zwart, daarna een heleboel wit en ook nog rood/oranje hoodoos. We zagen zoveel verschillende kleuren, cool!!!

Toen we uitgekeken waren gingen we op naar het hotel. Of we al konden inchecken, want we waren wat vroeg. Zij ging kijken en wat schetst onze verbazing, onze reservering was niet bekend. Nou, dat was lang geleden zeg. Sinds we zelf onze hotels regelen is dat niet meer gebeurd. Maar goed, deze dame was zo aardig dat ze zelf even naar Hotwire zou bellen. Hotwire wilde mij nog even spreken (ter conformation, of ik wel ben wie ik zeg dat ik ben) dat was accoord Nu werd ze doorverbonden met een andere afdeling, die hadden onze reservering wel staan. Maar op één of andere manier was die niet bij Choice Hotels Navajo Nation binnen gekomen. Dus nu heeft Hotwire onze reservering geannuleerd en hebben we bij het hotel zelf de kamer geregeld. Voor dezelfde prijs als we hem in januari geboekt hadden (in de tussentijd was de prijs met negentig dollar gestegen). Van Hotwire krijgen we het bedrag teruggestort op onze rekening, plus vijfentwintig dollar bestedingstegoed die we voor volgend jaar twintig augustus moeten besteden. Nou, dat komt wel goed, we regelen regelmatig een hotel via Hotwire. Dus super opgelost door beide partijen en wij zitten nu wederom in een meer dan prima hotelkamer.

Helaas is er bij dit hotel geen zwembad aanwezig, dat was wel even een teleurstelling voor de boys. Maar we hebben gewoon even lekker gechilled op de kamer. Op een gegeven moment zijn we nog even bij de Tradingpost gaan kijken die bij het hotel zit. Wat verkopen ze hier mooie dingen zeg. Kenzi heeft nog een blokfluit gekocht. Ze hadden hier allerlei dingen die echt bij de cultuur van de Native Americans horen, zoals pijlen en bogen, speren, hoofdtooien, bijlen en een soort rugdragers voor kindjes. Was erg leuk om allemaal te zien. Toen we hierna weer op de kamer waren weer een beetje chillen, vast wat werken aan het verslag en de foto´s. We hadden besloten dat we bij Sonic wilden eten. Dat wilden we ook eens meemaken. Je kan hier namelijk je auto parkeren en vanuit de auto je bestelling plaatsen. Dan komt er iemand op rolschaatsen je bestelling bij je brengen. Maar helaas, onze auto was te groot (wat een bak!). Dus we zijn naar binnen gegaan, daar moest je via een telefoon je bestelling plaatsen en dan kwam diezelfde persoon op rolschaatsen je bestelling ook bij je brengen. Dat was wel leuk om een keer gedaan te hebben. En ik moet zeggen dat ik de All American Hotdog erg lekker vond (alleen een beetje klein). Dus dat hebben we ook een keer meegemaakt, lachen!!!

Nu weer op de kamer, de jongens gaan zo slapen en ik denk dat wij niet veel later volgen.