Dag 14: was er één voor in een (virtueel) boekje

Wow wow wow, wat hebben wij een gave dag gehad!!! We begonnen na en iets mindere nacht voor mij (moet eerlijk zeggen dat ik nog niet echt één nacht echt goed heb geslapen hier) begonnen we vanochtend met het standaard riedeltje. Toen alles in de auto lag en we waren uitgecheckt zijn we bij de naaste buren gaan ontbijten (bij restaurant de Gele Bogen).

Na het voortreffelijke ontbijt (ahum) zijn we naar de Walmart gereden, we moesten nog wat boodschappen hebben en nog waterschoenen voor Lars, Stephan en mij. Het eerste gedeelte is gelukt. Maar de waterschoenen niet, helaas. We zijn nog naar een schoenenwinkel gereden, ook daar hadden ze niets. We hebben toen maar besloten dat ik alleen nieuwe schoenen zou halen en dat Stephan en Lars op hun gewone schoenen zouden gaan. Ik heb niet echt goede gewone schoenen bij me. Dus ik ben nu de trotse bezitter van een leuk paar Sketchers (ofzo).

Nu konden we op pad, op een klein uurtje rijden vna St. George ligt het plaatsje Kanerraville en daar hebben ze watervallen de Kanerra Falls. Die wilden we gaan bekijken. Dus de auto geparkeerd, de permit betaald en op pad.

Het eerste deel ging bergop in de brandende zon. Ik dacht toen nog, waar beginnen we aan. We kwamen na een kleine tien minuten aan bij de echte start van de hike. Daar moesten we gelijk al een klein stroompje over. Hier hebben we alle vier nog serieus geprobeerd droog over te komen en dat is toen ook nog redelijk gelukt. Vervolgens moesten we een zandpad volgen, nog steeds vol in de zon. Maar op een gegeven moment kregen we een splitsing met een bordje naar links waarop stond ´best route´. Tja, die keus is niet zo moeilijk, de beste route doen we, lekker door het water waden. Dan weer stukken over land, weer hele stukken door het water. Heerlijk, zo af en toe een beetje in de zon maar vooral veel in de schaduw.

Zo liepen we stroomopwaarts tot we bij een slotcanyon uitkwamen. Hier waren we voor gekomen, nu begon het serieuze werk. Steeds meer door het water, meer stroming erin. En op een gegeven moment een klein watervalletje met daarnaast een geïmproviseerde trap, met wat touwen in de wand. Zonder enige moeite klommen Lars en Kenzi naar boven. Stephan achter Lars en ik achter Kenzi aan, je weet maar nooit. Daar boven was het ook nog heel mooi en daar konden we nog een hele grote rots opklimmen. Wat de jongens zonder moeite deden, maar ik had daar wat hulp bij nodig. Maar ook ik kwam boven, hier zagen we dat we nog verder konden. En als het aan de jongens had gelegen deden we dat ook. Maar het leek ons verstandiger om terug te gaan. We waren immers al twee uur aan het lopen. En we moesten dezelfde weg ook weer terug. Dat ging wel sneller, waardoor we al met al ruim drie uur gelopen hebben en we ruim zes kilometer in de benen hadden.

Maar wat was het mooi, wat waren de schoenen nat, wat hebben we de jongens moeten beloven dat we hier nog een keer naartoe zouden gaan. Ik loop nu wel moeilijk doordat mijn bekken wat klachten geeft en dat ik een pijnlijk plekje in mijn hiel heb. Maar dat was het meer dan waard!!!

Hierna zijn we doorgereden naar het hotel, we hebben even gezwommen en zijn daarna gaan eten bij All American Diner in Cedar City, alwaar we nu zitten. Hier hebben we voor ongeveer vijfentwintig euro (omgerekend) gegeten en nog heel erg lekker ook. Daarna hebben we donuts gehaald voor de jongens, want dat hadden we ze nog steeds beloofd. Die hebben ze heerlijk op ons kleine balkonnetje op zitten eten. Daarna is Kenzi gelijk (onder luid protest) naar bed gegaan. Die ligt nu heerlijk te slapen en Lars gaat zo ook op tijd naar bed. Wij doen vanavond ook niet veel meer.

Zit ik net op de gang met Lars voor een beter internet verbinding. Horen we een vrouw die een hele andere goede verbinding had. Hahaha!!! Lars ziet mij lachen en vraagt wat is dat. Dus ik vertellen, zegt hij, maar waarom maakt ze dat geluid dan??? Hmmm...